اینها ویژگی‌های رباتی است که به «ربات احساساتی» معروف شده و برای ساخت آن 25 متخصص از شش کشور دنیا به مدت سه سال کار کرده‌اند. ژربات احساساتی با کمک دوربین و حسگرهایی که دارد، طوری برنامه‌ریزی شده که تمام حالات صورت، لرزش و تن صدا، حالت چشم و ... را بررسی کرده و تشخیص می‌دهد که فرد چه حسی دارد. آیا ترسیده است؟ آیا می‌خندد، یا متعجب است؟!
این برنامه به کمک کارشناسان رفتارشناسی و عصب‌شناسان نوشته شده است چرا که در طراحی آن باید تمام ویژگی‌هایی که هر شخص زمان نشان دادن احساساتش بروز می‌دهد لحاظ کرد. به این ترتیب این ربات درست مثل یک کودک از روی تجربه می‌آموزد چه طور به آنچه که از فردی می‌بیند واکنش نشان دهد. مثلاً اگر تشخیص داد که فردی ترسیده یا از روی درد گریه می‌کند، سکوت می‌کند و رفتار پرخطری نشان نمی‌دهد. یا اگر دید که فردی از شادی گریه می‌کند، به جای گریه کردن می‌تواند رفتار شاد از خود بروز دهد. گفتن کلمات مهرآمیز و کمک کردن به فرد در صورت نیاز از کارهایی دیگری است که این ربات انجام می‌دهد. اما شاید با خودتان فکر کنید که جایگاه این ربات در دنیای امروز کجاست و چرا باید برای ساخت چنین رباتی این همه وقت و هزینه صرف شود؟! در جواب به این سؤال کافی است به این فکر کنید که اگر بخواهیم رباتی داشته باشیم که کار یک پرستار را بکند، یا به سالمندان و کودکان کمک کند و یا به هر دلیل دیگری در اجتماع و در کنار انسان‌ها ظاهر شود، چه ویژگی‌های باید داشته باشد.
