حتی اگر تخمین اختصاصی از احتمال بقای بیماران‌شان به آنها داده شود.
به گزارش خبرگزاری رویترز شماری از تحقیقات نشان داده‌اند که دکترها و اعضای خانواده بیماران اغلب نظرات متفاوتی در مورد احتمال بقای بیماران در وضعیت بحرانی دارند. این وضع این سوال را مطرح می‌کند که آیا دکترها به شکلی مناسب تخمین‌شان پیش‌آگهی بیمار، یعنی سیر احتمالی بیماری، را با خانواده بیمار در میان می‌گذراند یا نه.
اکنون بسیار کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که پزشکان سعی کنید تخمین عددی اختصاصی از احتمال زنده‌ماندن بیمار را با نزدیکان او در میان بگذارند، از دادن اطلاعات "کیفی"، مثلا گفتن اینکه احتمال زنده‌ماندن بیمار خیلی کم است، خودداری کنند.
بنابراین پژوهشگران در این بررسی جدید به این مسئله توجه کردند آیا رویکردهای عددی و کیفی از لحاظ تاثیرات‌شان بر دیدگاه‌های خانواده‌ها تفاوت می‌کند یا نه.
این پژوهشگران 169 عضو خانواده بیمارانی که در واحد مراقبت‌های ویژه (ICU) تحت درمان بودند، ویدئوهای را دیدند که دکتری نشان می‌داد که در مورد پیش‌آگهی یک بیمار در وضعیت بحرانی بستری در آی‌سی‌یو با خانواده او صحبت می‌کرد.
نیمی از اعضای این خانواده‌ها یک سناریوی فرضی را مشاهده کردند که در آن دکتر به خانواده بیمار می‌گفت زنده ماندن خویشاوندشان "بسیار نامحتمل" است، و "با احتمال زیاد" خواهد مرد. دکتر همچنین می‌گفت اگر بیمارشان زنده بماند، احتمالا باید روی دستگاه تنفس مصنوعی باقی بماند. نیمی از دیگر از اعضای خانواده ویدئویی را دیدند که در ان همان سناریو مطرح بود، به جز اینکه دکتر به بستگان بیمار می‌گفت 10 درصد احتمال دارد که بیمار زنده بماند و 90 درصد احتمال دارد که بمیرد.
پژوهشگران در هر مورد دریافتند در هر دو مورد، شرکت‌کنندگان در این بررسی، تخمین مثبت‌تری از پیش‌آگهی فرضی بیمارشان نسبت به پیش‌آگهی دکتر در ویدئو داشتند.
هنگامی که مشارکت‌کنندگان در بررسی خواسته شد که تخمین خودشان را در مورد بقای بیمار ارائه دهند، این افراد پس از دیدن ویدئویی که دکتر در آن گفته بود بقای بیمار "بسیار نامحتمل" است، تخمین این افراد از زنده ماندن بیمار به طور میانگین 26 درصد بود.
اما حتی پس از دیدن ویدئویی که در آن دکتر میزان بقای بیمار را 10 درصد تعیین کرده بود، بار هم افراد شرکت کننده دراین بررسی، میزان بقای بیمار را 22 درصد تخمین زدند.
دکتر داگلاس بی وایت، از مرکز پزشکی دانشگاه پیتسبورگ در پنسیلوانیا، سرپرست این پرژوهش، گفت: "یافته کلیدی این است که بسیاری از خانواده‌ها به میزان ظاهری تخمین‌های پزشکان توجهی نمی‌کنند.
این یافته‌ها در ژورنال پزشکی مراقبت تنفسی و بحرانی آمریکا منتشر شده است، همچنین بیانگر آن است برقرار ارتباط موثر با خانواده‌ها تنها به دادن تخمین‌های عددی از احتمال بقای بیمار به جای دادن تخمین‌های کیفی، ختم نمی‌شود.
اما به این معنا هم نیست که شیوه ارتباط برقرار کردن دکترها با خانواده‌ها بی‌اهمیت است.
بر عکس، به گفته وایت ممکن است لازم باشد پزشکان آی‌سی‌یو میزان اطلاعات بیش از حدی را به خانواده بیمار ندهند، تا آنها در حالت نگرانی که دارند، کمتر گیج شوند. همچنین پزشکان باید به صراحت از اعضای خانواده بیمار بپرشند که آیا اطلاعاتی که هم اکنون به آنها داده شده، فهمیده‌اند یا نه.
این پژوهشگران یادآور می‌شوند که یک موضوع کلیدی دیگر اعتماد است، پزشکان آی‌سی‌یو دکتر معمول بیمار یا خانواده او نیستند، به این ترتیب انها از اعضای خانواده بیمار می‌خوانند که به قضاوت یک غریبه اعتماد کنند.
در این بررسی مشارکت‌کنندگانی که اعتماد کمتری به دکترها داشتند، با میزان بیشتری با تخمین دکتر در ویدئو موافقت نشان نمی‌داند.
وایت می‌گوید بهترین شیوه ایجاد اعتماد میان دکترهای آی‌سی‌یو و خانواده بیماران در یک چارچوب زمانی کوتاه و پرتنش دقیقا روشن نیست.
وایت و همکارانش در یک بررسی قبلی دریافتند که خانواده‌های بیماران با وضعیت بحرانی بستری در آی‌سی‌یو ندرتا تنها به پیش‌بینی دکترها تکیه می‌کنند.
در عوض انها دریافت خودشان از قدرت خویشاوندشان و "اراده به او ادامه زندگی"، سابقه غلبه او بر بیماری‌ها و اعتمادشان به خوش‌بینی، شهود و ایمان را ملاک قرار می‌دهند.
به گفته پژوهش در مورد اینکه دکترها چقدر می‌تواند پیش‌آگهی بیمار را تخمین بزنند، نشان می‌دهد، که آنها هنگامی تخمین احتمال کلی بقای بیمار تا هنگام مرخص شدن از بیمارستان مطرح است، تخمین "نسبتا دقیقی" ارائه می‌دهند.
اما هنگامی مسئله پیش‌بینی مردن یا زنده ماندن یک بیمار مطرح است، تخمین آنها به این اندازه دقیق نیست.
وایت می‌گوید "عدم قطعیتی ذاتی در پزشکی وجود دارد" و دکترها باید این حقیقت را به اعضای خانواده بیماران بگویند.
