هنگامی که فرزندتان در مدرسه است، احتمالاً او به حرف های معلم خوب گوش می دهد و با دوستانش به خوبی بازی می کند و همه چیز به آرامی پیش می رود. با وجود تمام کارهای مشکل از جمله گوش دادن به درس و چیزهای دیگری که در مکان های عمومی اتفاق می افتد او کاملاً آرام و صبور به نظر می رسد، ولی آیا در منزل نزد شما نیز این گونه رفتار می کند؟ او توفانی از خشم و فریاد و عصبانیت است.
هنگامی که وقت دکتر داشتم قرار شد که فرزند ۶ ساله ام را به جای این که همراه خود ببرم، در خانه یکی از بستگان بگذارم. پس از این که فرزندم از خانه آنها به منزل بازگشت، او در مورد ساعات خوشی را که آنجا داشته با خوشحالی صحبت می کرد، ولی به محض این که در بسته شد و من گفتم که الان موقع انجام تکالیف مدرسه است با عصبانیت فریاد زد: «من تکالیفم را انجام نمی دهم و شما نمی توانید مرا مجبور کنید!» هنگامی که من به او گفتم که باید چند دقیقه دیگر تکالیفت را بنویسی، او با تندی گفت: «خب حالا همه آنها را خودم به تنهایی انجام می دهم.» و به طور عجیبی همه تکالیفش را بی دقت و بدخط نوشت.
کاملاً طبیعی است که کودکان6-5 ساله شخصیتی دوگانه داشته باشند: یک شخصیت وقتی با دیگران هستند و شخصیتی کاملاً متفاوت هنگامی که با والدینشان هستند. کودکان برای بدرفتاری با پدر و مادرشان مستعدتر هستند چون آنها در مقابل رفتاری که از خود در برابر آنها نشان می دهند احساس امنیت بیشتری می کنند.
به عقیده یکی از کارشناسان: «به طور عمومی، عاطفی و عقلانی، شاید مدرسه برای کودکان 6-5 ساله خسته کننده باشد. آنها باید یک جا بنشینند و از قوانین خاصی اطاعت کنند. رعایت کردن نوبت ممکن است برای آنها خسته کننده باشد، در صورتی که کودکان می خواهند، معلم از آنها راضی باشد و دوست ندارند که به عنوان فردی شلوغ شناخته شوند.
به علاوه، ممکن است در آن جا بچه های بزرگ تری باشد که کودکان 6-5 ساله از آنها بترسند. در نتیجه تمام انرژی و جنب و جوش آنها طی روز یک جا جمع می شود. وقتی به خانه بازمی گردند، می خواهند استراحت کنند. همان کاری را که ما بزرگترها انجام می دهیم، ولی با این تفاوت که ما استراحت کردن را به معنی پا روی پا گذاشتن و روزنامه خواندن می دانیم، ولی کودکان آن را به معنای انجام دادن و گفتن هر آنچه که می خواهند، تلقی می کنند.
او را به احترام گذاشتن تشویق کنید- به طور کلی، شما می دانید که چرا فرزندتان بعضی از کارها را انجام می دهد، ولی این بدان معنا نیست که مجبور باشید همه اینها را قبول کنید. در حقیقت، آن چه پیش از همه اهمیت دارد این است که او را در مقابل بعضی از کارها محدود کنید و مطمئن شوید از این که فرزندتان تشخیص می دهد که چه رفتاری مناسب است.
شما بگویید: تو معلمت را با اسم کوچک صدا نمی کنی و اجازه نداری مرا با نام دیگری بخوانی. همچنین اگر احساسات کودکتان را بشناسید بسیار مفید است (به عنوان مثال:« می دانم که الان عصبانی هستی، اما اجازه نداری که با من بد رفتاری کنی .» یا « می دانم که خسته هستی، ولی امروز باید تمام تکالیفت را انجام دهی. آخر هفته به اندازه کافی برای انجام کارهای دیگر وقت داری »). با استفاده از روش های زیر می توان آرامش را در خانه برقرار کرد.
برنامه معینی برای بعد از مدرسه مشخص کنید- با استفاده از یک برنامه مخصوص، فرزندتان می داند که بعد از آمدن از مدرسه باید طبق آن برنامه عمل کند. بسیاری از والدین با این پیشنهاد برای فرزندانی که تکلیف شب دارند، موافقند، ولی کودکان6-5 ساله نیاز به برنامه ریزی ساده تری دارند.
به تغذیه و رفتار او توجه کنید- ممکن است در آخر روز فرزندتان خیلی گرسنه باشد و این باعث بدرفتاری او شود. به جای این که او را تا شام گرسنه نگه دارید، به او یک عصرانه سالم نظیر میوه، گردو و خشکبار بدهید.
به او اجازه بازی دهید- اگر به دنبال فرزندتان می روید به جای این که او را مستقیماً به خانه بیاورید اجازه دهید که در حیاط مدرسه بازی کند، زیرا که با این کار انرژی ذخیره شده در کودک آزاد می شود.
به جدول زمان بندی شده فرزندتان توجه کنید- آیا فعالیت های بعد از مدرسه او خیلی زیاد و فشرده است؟ حتی اگر فرزندتان ادعا کرد که همه آنها را دوست دارد، ممکن است قدری سنگین باشد.
سعی کنید برنامه ای بریزید که کودکتان فرصت بیشتری داشته باشد تا با دوستانش یا به تنهایی بازی کند. برنامه بعد از مدرسه اش طوری باشد که زمان بازی و سرگرمی او را نیز دربرگیرد.
او را به عذرخواهی تشویق کنید- اگر فرزندتان بی ترتیب و گستاخ است، از این فرصت برای آموزش عفو و گذشت استفاده کنید. به او موقع خواب بگویید:« هفته گذشته یادت می آید وقتی که من عصبانی شدم و سپس برگشتم و از تو معذرت خواهی کردم؟ وقتی که تو هم عصبانی می شوی، انتظار دارم که عذرخواهی کنی ».
اگرچه برای کودکان این سن پذیرفتن این که کار اشتباهی انجام داده اند، سخت است، ولی پافشاری در معذرت خواهی کمک می کند تا آنها یاد بگیرند که چگونه اشتباه خود را جبران کنند. در نهایت، سعی کنید که از رفتار نامناسب فرزندتان برداشت بدی نداشته باشید. در حقیقت این گونه رفتار به این معنا نیست که او معلم و والدین دوستانش را بیشتر از شما دوست دارد و بیشتر احترام می گذارد، بلکه او می داند که خانه جایی است که او را از همه جا بیشتر دوستش دارند، بنابراین برایش مهم نیست که چه کار می کند.
مدرسه برای کودکان خسته کننده است؟ کارشناسان می گویند که جای تعجب نیست که کودکان در آخر روز بداخلاق می شوند، چون استانداردها در مقاطع تحصیلی بالا، آمادگی ها و مهدکودک ها به شدت آموزشی و علمی، ساختاری و هیجان آور شده است. با یک همه پرسی از کودکان مشخص شده است که تکالیف مدرسه، کارهای کلاسی و امتحان های آخر هفته خیلی زیاد و فشرده است.
حتی بعضی از مدارس زنگ تفریح را کوتاه و یا حذف کرده اند. اگر به نظر می رسد مدرسه فرزندتان برنامه آموزشی سختی دارد، این مسأله حائز اهمیت است که فعالیت های خارج از مدرسه او کمتر با برنامه آموزشی مدرسه او مرتبط باشد همچنین فعالیت های او را بیشتر به بازی های خلاق اختصاص دهید.
منبع: www.Parents.com
