در این پایگاه همه جا مشغول ساخت و ساز هستند. این وضعیت ارتشی نیست که در حال نقل و انتقال و ترک محل باشد.
وقتی سوار بر هواپیما و از بالا این پایگاه را نگاه می‌کنید صفی پر از هواپیما را روی زمین می‌بینید. 2سال پیش در این مکان فقط هلی‌کوپتر دیده می‌شد و هواپیماهای معمولی.
اما امروز هواپیماهای باری سی130، اف16، اف15، شکاری و هواپیماهای مسافربری ام‌سی 12 دیده می‌شود. نکته قابل توجه دیگر، جنب و جوش و رفت‌وآمد اطراف و درون این پایگاه هوایی است. میادین اطراف این پایگاه این روزها بسیار پر رفت‌وآمد است. تعداد خلبانان و نظامیانی که پیاده رفت‌وآمد می‌کنند بسیار بیشتر شده‌است.
در مناطق اطراف این پایگاه اکنون بزرگراه‌‌های پهن دو بانده احداث شده و هر نوع وسیله نقلیه‌ای در آنها دیده می‌شود؛ از کامیون‌های باری بزرگ تا کامیون‌های کوچک پاکستانی، ون‌های زردرنگ حامل محموله‌های پستی و ماشین‌های کوچک‌تر. این بزرگراه اکنون شلوغ و برای عابران پیاده بسیار خطرناک است.
در این منطقه اکنون تأسیسات جدید هم دیده می‌شود. شرکت‌های ساختمانی ترک، سیمان‌های مورد استفاده در ساخت و ساز این منطقه را تولید می‌کنند. دیوارهای پایگاه هوایی بگرام از بتن‌های جدید این شرکت‌ها ساخته خواهد شد. چارچوب آشیانه‌های جدید هواپیماها هم در حال ساخت است. چندین جرثقیل تا آسمان رفته و همه جا تابلوهای شرکت‌های ساختمانی دیده می‌شود. کارگران ساختمانی شرکت‌های بین‌المللی هم همه جا مشغول کار هستند.
هیچ کس نمی‌داند هزینه این همه کار چقدر تمام شده‌است اما بگرام می‌تواند مرکز خوبی برای جذب شرکت‌های ساختمانی ورشکست شده بازار مسکن آمریکا باشد. در قسمت شمالی و جنوبی پایگاه بگرام دیوارهای تی‌شکل استحکام‌بخش با بتن غیرآماده در حال ساخت است.
در هفته‌ها و ماه‌های اخیر شبه‌نظامیان طالبان حملات خود را به این پایگاه شدت بخشیده‌اند. این حملات اگرچه چندان دقیق نبوده و گاه با نارنجک دستی صورت گرفته اما برای جلوگیری از حملات بعدی، کارهای پیشگیرانه زیادی در حال انجام است. ورود و خروج به این پایگاه در حال سخت‌تر شدن است. علاوه بر سیم خاردار و قراردادن حسگر در مکان‌های ورود و خروج، تدابیر ایمنی دیگری هم در نظر گرفته‌‌شده‌است.
واکنش افغان‌های اطراف این پایگاه هم قابل توجه است. چوپان‌ها یا افغان‌های رهگذری که مسیرشان به اطراف این پایگاه می‌افتد، به‌دنبال سنگی می‌گردند تا به سوی آمریکایی‌هایی پرتاب کنند که آن اطراف می‌بینند. سال آینده قرار است کنترل زندانی که در گوشه‌ای از این پایگاه قرار دارد به نیروهای افغان سپرده شود. شاید روزی ارتش ملی افغانستان کل این پایگاه را به دست آورد.
2سال پیش نزدیک به 18هزار نیروی نظامی و پیمانکار در این پایگاه حضور داشتند اما اکنون شمار این افراد به 30هزارنفر می‌رسد. همه اینها هم حواشی لجستیک و عملیاتی دارند. آمریکا قبل از 11سپتامبر سال 2001 تصور نمی‌کرد در آینده چنین نیرویی در یک کشور خارجی داشته‌باشد.
در سال 2011 شاید ارتش آمریکا فکر این را هم نکند که بخواهد کلیدهای این پایگاه را تحویل دهد اما نکته مهم این است که این همه کار ساخت و ساز و قراردادهای ساختمانی که از ماه‌ها قبل امضا شده و قراردادهایی که در هفته‌های آینده باز هم امضا می‌شود، چگونه و تا کی ادامه می‌یابد و کامل می‌شود؟
آنتی‌وار
