این سکوت نوعی سکوت انتخابی است و مربط به شرایطی می‌شود که کودک در آن قرار دارد.
سکوت انتخابی ممکن است وقتی کودک در آستانه رفتن به مهد کودک یا مدرسه است آغاز شود و چون کودک در منزل به اندازه کافی و مانند گذشته صحبت می‌کند پیش می‌آید که والدین از آن بی اطلاع باشند. در این شرایط آموزگار یا مربی هم فرض را بر این می‌گذارد که این کودک خجالتی است.
گاهی اوقات پس از این که مشکل تشخیص داده شد، برای کودک گفتار درمانی تجویز می‌شود، که این شیوه درمانی برای کودکی که سکوت کرده بی فایده است، زیرا مشکل اصلی کودک اضطراب است نه اختلال گفتاری.
اکثر کودکان در محیط کلاس این سکوت انتخابی را از خود نشان می‌دهند. بنا بر این، این نوع خاموشی مشکل شناخته شده شایع در سنین پیش دبستانی و سال‌های ابتدایی است.
توجه داشته باشید، اگر کودک در کلاس یا دیگر موقعیت‌های اجتماعی که با زبانی غیر از زبان مادری باید صحبت کند، سکوت کرد، این رفتار هیچ ربطی به اختلال سکوت انتخابی ندارد و فقط عدم تسلط وی به این زبان، او را وادار به سکوت کرده است.
آگاه باشید هر قدر به کودکی که به دلیل اضطراب سکوت کرده، برای حرف زدن، بیشتر فشار وارد کنید، سکوت انتخابی وی می‌تواند تاثیرات منفی بیشتری روی عملکرد تحصیلی‌اش بگذارد.
از جمله اقدامات رفتاری که می‌توان داشت، توجیه تدریجی موقعیت جدید، حساسیت زدایی گام به گام و برنامه ریزی شده وی از شرایط تازه و ارایه روش‌های عملی به کودک است که تمام این مراحل باید عملی . تدریجی باشد.
