موفقیت «کینه» چنان بود که سام ریمی به شیمیزو پیشنهاد کرد، نسخه‌ای هالیوودی هم از کینه در هالیوود کارگردانی کند؛ فیلمی که هم‌اکنون در سینماهای تهران روی پرده است و در واقع بازسازی هالیوودی اثر ژاپنی است.
در سال‌‌های اخیر رویکرد هالیوود به آثار ژانر وحشت ژاپنی بسیار پررنگ بوده است. بازسازی هالیوودی کینه از این منظر جالب توجه است که این فیلم توسط کارگردان نسخه اول ساخته شده است.
شیمیزو کوشیده تا تمام آنچه در نسخه اولیه باعث جذابیت اثر شده بود را در بازسازی هالیوودی آن نیز رعایت کند. به قولی اگر کسی نسخه ژاپنی «کینه» را ندیده باشد، «کینه» آمریکایی را ممکن است اثری بدیع و سرشار از خلاقیت بداند ولی اگر پای مقایسه به میان بیاید باید به این نکته اذعان کرد که تمام نکات جذاب فیلم، در واقع تکرار مؤلفه‌های نسخه ژاپنی است.
«کینه» آمریکایی چون در هالیوود ساخته شده، برای فتح گیشه خوش آب و رنگ‌تر به نظر می‌رسد، منتها هراس و وحشت حاکم بر اثر اصالت ندارد. در واقع شیمیزو در «کینه» ژاپنی، در ایجاد تعلیق از باورهای بومی ژاپن بهره گرفته بود و همین موجب اصالت فیلم شده بود. در حالی که نسخه آمریکایی در بهترین حالت تکرار تمام چیزهایی است که به شکلی بهتر و باورپذیرتر در نسخه ژاپنی وجود داشت.
«کینه» ژاپنی با تصویری خونبار از یک خانه آغاز می‌شود. در حالی که مرد به خون آغشته اتاق را ترک می‌کند، جسد غرق در خون زن گوشه‌ای افتاده و پسر کوچک در حال کشیدن نقاشی‌های خشن و وحشتناک است.
پس از این سکانس، روایت خطی قصه از مؤسسه مددکاری آغاز می‌شود؛ جایی که دختری جوان با گرفتن نشانی یک خانه، مأمور سرزدن به پیرزن بیماری می‌شود. کلیت این ماجرا در «کینه» آمریکایی هم حفظ شده؛ با این تغییر کوچک که در ابتدا مردی آمریکایی را می‌بینیم که از ایوان برجی بلند به یک‌باره خود را به پایین پرت می‌کند و دختر جوان ژاپنی از مؤسسه مددکاری مأمور رسیدگی به یک پیرزن آمریکایی می‌شود.
بن‌مایه فیلم «کینه» کاملاً بر اساس باورهای ژاپنی شکل گرفته است. در حکایت‌ها و باورهای سنتی ژاپن ارواحی که برای انتقام بازمی‌گردند، جایگاه ویژه‌ای دارند.
در «کینه» شبح سرگردان زنی که در یک خانه به قتل رسیده، از ساکنان تازه خانه انتقام می‌گیرد.
در نسخه آمریکایی «کینه» شاهد حضور یک خانواده آمریکایی در ژاپن هستیم، خانواده‌ای که به دلیل مشغله مرد مجبور به اقامت در توکیو هستند و بدون اطلاع از پیشینه خانه به آنجا نقل مکان می‌کنند. این در واقع مهم‌ترین تغییری است که شیمیزو در بازسازی هالیوودی «کینه» داده است.
قرار دادن یک خانواده آمریکایی در کشوری غریبه و استفاده از حس غربت و عدم شناخت در واقع ابزاری برای تشدید فضای هراس‌آور اثر بوده است. با این همه فیلم در بیشتر نقاط جالب توجه‌اش وام‌دار نسخه ژاپنی و به نوعی تکرار همان مایه‌هاست.
هرچند «کینه» آمریکایی، جذابیت نسخه ژاپنی را نداشت، اما این فیلم آن‌قدر موفق بود که بلافاصله ساخت دنباله آن در دستور کار قرار گیرد. این فیلم که امسال به نمایش درآمد، مانند قسمت اول، اثری در ژانر وحشت است. «کینه 2» درباره زن جوانی است که در توکیو اسیر نفرین اسرارآمیزی می‌شود که در قسمت اول سر خواهرش آمده بود.
«کینه 2» هم توسط شیمیزو ساخته شده است و بازیگرانی چون سارا میشل گدار، امبر تامبلین و ادیسون چن در آن ایفای نقش کرده‌اند. این فیلم قرار است در جشنواره فجر امسال به نمایش درآید.
