به گزارش همشهری‌آنلاین تازه‌ترین آلبوم مختاباد بعد از چند سال سکوت و اجرای یک کنسرت در سال گذشته و البته کنسرت‌هایی در آمریکا و کانادا،با عنوان سایه دوست از سوی آوای باربد عرضه عمومی شده است. آلبومی که برای نخستین بار او را در مقام یک آهنگساز تمام عیار جلوه داده است. مختاباد تا پیش از این آلبوم ملودی پردازی برخی از کارهایش را انجام داده و حتی به صورت تک و توک آهنگسازی آنها را هم صورت بندی کرده است،اما آلبوم سایه دوست این تفاوت را دارد که از صفر تا صد آهنگسازی را خود انجام داده است.
از سال‌های پایانی دهه هشتاد که سید عبدالحسین مختاباد، برای تحصیل به غرب رفت، تا به امروز ،فعالیت او در قالب سی‌دی‌و آلبوم فترتی شگفت پیدا کرده است. او که در 7 سال ابتدایی زندگی هنری‌اش (دهه هفتاد)، بالای 15 آلبوم موسیقی منتشر کرده بود، در 13 سال اخیر بیش از انگشتان یک دست هم آلبوم منتشر نکرده است. بخشی از این فترت را باید محصول صرف وقت و انرژی برای تحصیل و کسب دکتری آهنگسازی از دانشگاه گلد‌اسمیت لندن دانست، اما بخش مهمتر آن به نظر می‌رسد به سخت‌پسندی‌اش بازگردد که طبیعی است گریبانگیر هر کسی که چنین مدارجی را طی کند، بشود.
«سایه دوست» را می‌توان سنگ محکی دانست برای آنانی که به دنبال ارزیابی و تفاوت مختاباد، قبل از آکادمیک شدن، با مختاباد کنونی‌اند. چرا که او در این آلبوم هم آهنگسازی کرده، هم خوانده و هم نظارت ضبطش را عهده‌دار بوده است. کاری در قالب ارکستر سازهای کلاسیک و ملی که با اشعاری از هوشنگ ابتهاج سایه،حافظ و مولانا و تضمینی که عبدالجبار کاکایی از شعر امام(ره) کرده است. بخش‌هایی از این آلبوم پیش از این در کنسرت تابستان سال 89 سالن میلاد مختاباد اجرا شده بود.
از حواشی تا متن؛نگاهی به کنسرت مختاباد در سالن میلاد
موسیقی ارائه شده در این آلبوم، جدای از آهنگسازی مختاباد ،رجعتی است به کارهای ابتدایی او،چون تمنای وصال و بوی گل،که به خصوص در بخش آوازی، به سنت‌های موسیقی آوازی پای‌بندی بیشتری نشان می‌داد. البته فضای ملودیکی که در این کارها به خوبی خود را نشان داده است.
آواز ارائه شده او در این آلبوم هم روشن و ساده و بدون پیچیدگی‌هایی است که متاسفانه این سال‌ها دامن‌گیر هنر آوازخوانی شده است. بیان شفاف اشعار و انتخاب دستگاه مناسب ،که با سنتور آقای حسینی و البته کمانچه شنیدنی استاد هادی منتظری،همراه شده است،کار را پذیرفتنی و جذاب کرده است.
در کنار این موارد باید از قدرت ملودی‌پردازی مختاباد هم سخن گفت که از معدود آوازخوانانی است که درک و دریافتی خوب از ملودی و عمق‌بخشیدن و پرداخت به آن دارد.
فضای کلی کار در شعر و ملودی از طرحی منسجم حکایت می‌کند،شنونده حس نمی‌کند که تصنیف چیزی می گوید و غزل و آواز چیزی دیگر،بلکه همه این مصالح در خدمت آنند که به شنونده پیامی اجتماعی و حتی سیاسی را در بازه زمانی چند سال اخیر ایران انتقال دهند،اما به بیان و زبان هنر موسیقی و آواز و شنونده باید عاقل باشد تا به اشارتی کنه پیام خواننده و آهنگساز را دریابد. سفارش کار را سید حسن خمینی داده است و البته دست هنرمند را برای بیان آزادانه و بی‌شعارپردازی‌های رایج و معمول این گونه‌کارها، باز گذاشته است.حتی تضمین شعر امام از سوی عبدالجبار کاکایی هم حاوی پیامی عرفانی- شهودی است که باید دقیق شدو دریافت.
تنظیم تازه‌ای از تصنیف معروف «شهر خالی»،تصنیفی از دیار افغانستان،هم که با صدای محزون و سوخته مختاباد همراه شده ، چنان با کلیت کار چفت شده است که بر قوت و انسجام اثر افزوده است.
