در ایران نیز همایشی با همین عنوان برپا شده است. رسانه‌های اجتماعی، مفهومی نو در ادبیات ژورنالیسم به شمار می‌رود و عمدتا معادل شبکه‌های اجتماعی تلقی می‌شود. رسانه‌های اجتماعی همچنین به‌عنوان رسانه‌های مردم‌محور که وابسته به قطب‌های رسانه‌های رسمی نیستند شناخته می‌شوند و چون اغلب این رسانه‌ها بر بستر فناوری‌های نوین مانند اینترنت و ماهواره و تلفن همراه مبتنی هستند بنابراین ویژگی بارز این رسانه‌ها ، استفاده از ظرفیت‌های فناوری‌های نوین رسانه‌ای و ارتباطی برای انتشار پیام و رساندن محتوای پیام به مخاطبان است.
میان صاحب‌نظران درباره تعریف مفهومی رسانه‌های اجتماعی و شبکه‌های اجتماعی، اختلاف نظر تئوریک وجود دارد؛ این اختلاف نظرها البته به‌طور منطقی دور از انتظار نیست چون ما در بدو شکل‌گیری این پدیده یا رسانه هستیم و هنوز سازوکارهای این رسانه‌ها به‌طور کامل شناخته نشده و درباره ابعاد و ظرفیت‌ها و ضریب نفوذ آنها نیز بحث و مناقشه کلامی وجود دارد اما در تعریفی ساده و مختصر می‌توان اذعان داشت که شبکه‌های اجتماعی مفهومی عام در فضای سایبر شمرده می‌شوند که عبارت است از قابلیت‌های نوین فضای سایبری مبتنی بر وب دو که امکان گروهی نویسی، تعامل و اشتراک اطلاعات درون یک شبکه سایبری تعریف شده را برای انبوهی از کاربران فراهم می‌آورد.
برخی از این شبکه‌های اجتماعی مجازی قابلیت دسترسی عمومی برای کاربران را فراهم نمی‌کنند و تنها اعضای درون هر شبکه امکان مشاهده و بازدید اطلاعات یا محتوا را دارند و برخی دیگر از این شبکه‌های اجتماعی امکان مشاهده همه کاربران را بدون الزام عضویت افراد فراهم می‌آورند که نمونه برجسته آن ویکی‌ها هستند؛ این نوع از شبکه‌ها به همین دلیل به قابلیت‌های رسانه‌های رسمی بسیار نزدیک شده‌اند و به‌نظر می‌رسد به همین دلیل اطلاق عنوان رسانه‌های اجتماعی به آنها صحیح‌تر باشد.
وقتی صحبت از شبکه‌های اجتمای مجازی به میان می‌آید این تصور در برخی شکل می‌گیرد که این نوع از رسانه‌ها و فناوری‌های نوین فقط کاربرد شخصی داشته و فضایی برای بحث و گپ و گفت میان کاربران به‌صورت پیشرفته است اما واقعیت این است که امروزه شبکه‌های اجتماعی فضای غالب اینترنت را در بر گرفته‌اند. طبق تحقیقات انجام شده در دنیا بیش از 85 درصد از کاربران اینترنت عضو یکی از این شبکه‌های اجتماعی هستند.
در ایران نیز براساس پژوهش‌های انجام شده در دانشگاه‌ها ، حدود 80درصد کاربران اعلام کرده‌اند که عضو یکی از این شبکه‌ها هستند و علاوه بر این شبکه‌های اجتماعی مجازی ، فرصت‌ها و ظرفیت‌هایی تازه برای معرفی اطلاعات و داده‌ها و محتواهای تولید شده در سازمان‌های رسمی و دولتی و خصوصی نیز فراهم کرده‌اند؛
وجود صفحات رسمی سازمانی در این شبکه‌ها و درج لوگوی این شبکه‌ها در وب سایت‌های سازمانی و ایجاد امکان باز انتشار محتواهای وب‌سایت‌های سازمانی در شبکه‌های اجتماعی توسط بازدید‌کنندگان نشانه رویکرد سازمان‌ها به این پدیده نوین فناورانه است.همچنین در شرایطی که اغلب این شبکه‌ها در ایران مورد پالایش قرار گرفته اند( نقد این رویکرد نیازمند فرصتی دیگر و گوشی شنواست) بسیاری از سازمان‌ها به جای استفاده مستقیم از این شبکه‌ها اقدام به راه‌اندازی شبکه‌های اجتماعی مجازی بومی و محلی و موضوعی با رویکرد سازمانی کرده‌اند. پیشگام این سیاست تازه رسانه‌ای در فضای سایبری، شهرداری تهران است که از سال گذشته با راه‌اندازی هفت شبکه اجتماعی زیر مجموعه پرتال تهران دات‌ای آر ، مبتکر بومی‌سازی شبکه‌های اجتماعی مجازی در ایران بوده است.
