به گزارش همشهری‌آنلاین در این نشست که با حضور کارگردان و آتنا اشتیاقی (نوازنده ویلنسل) در تالار استاد امیرخانی مجموعه خانه هنرمندان ایران برگزار شد، پرویزی با انتقاد از رویکردی که اخیراً در این زمینه باب شده، گفت: «متأسفانه بعضاً شاهدیم که نورسیده‌ها به اثر هنری به دید یک کالای مصرفی و قابل دادوستد می‌نگرند و من نظر مثبتی نسبت به این نگاه ندارم. به همین دلیل، شکل ویدئو-پرفورمنس را برای این اجرا انتخاب کردیم که هم زبان مناسبی برای بیان نظرات‌مان باشد و هم از وجه سرمایه‌داری سینما فاصله بگیریم.»
وی درباره شکل اجراییِ ویژه این برنامه گفت: «ما ویدئو را پایه اصلی این اجرا قرار دادیم و در کنارش از گونه‌های مختلف هنری از جمله پرفورمنس، موسیقی، نمایش و ادبیات کمک گرفتیم. در این اجرا ما به شیوه سیال ذهنی در ادبیات نزدیک می‌شویم که بزرگانی چون ویلیام فالکنر، جیمز جویس، هوشنگ گلشیری و... سردمداران آن در ادبیات ایران و جهان به شمار می‌آیند. در این اجرا ما نوعی لابیرنت و فضای تودرتو و یکطرفه ایجاد کرده‌ایم که بیننده ناگزیر است از آنها عبور کرده و با مونولوگ‌های ذهنی بازیگر و موسیقی متن آن همراه شود؛ بازیگری که در یک اتاق هذیان محبوس است و مدام به بازجویی خود می‌پردازد.»
کارگردان پرفورمنس «نزدیک‌تر بیا...» در پاسخ به چرایی این هذیان‌ها و شیوه پرداخت‌شان گفت: «از جنبه روانشناسی، این کار نوعی بازخوانی خاطرات است که حتی تداوم آن می‌تواند آسیب‌های روحی و جسمی جبران‌ناپذیری به دنبال داشته باشد. با این حال، موسیقیِ این اجرا به شکلی طراحی شده که اجازه نمی‌دهد روایت بازیگر به شکل کامل نقل شده و ناخودآگاهِ او به تمامی بیرون بریزد.»
پرویزی درباره میزان مشارکت بیننده در این پرفورمنس توضیح داد: «ما تلاش کرده‌ایم پیش‌فرض‌های مخاطبان را از ورود به یک گالری بر هم بزنیم. بیننده در بدو ورود از ارتفاع 4 متری وارد فضای اجرا می‌شود و با تغییر اجباری زاویه دید، از دور و نزدیک و بالا و پایین رویدادهایی که در اطراف‌اش اتفاق می‌افتد را می‌بیند و می‌شنود. در حقیقت، مخاطب ما کاملاً در دل اثر جای داشته و جزیی از آن به حساب می‌آید. حتی فضایی طراحی کرده‌ایم که بیننده می‌تواند از طریق یک گوشی به طور مستقیم در اتاق هذیان با پگاه آهنگرانی به گفت‌وگو بپردازد.»
آتنا اشتیاقی (نوازنده سابق ویلنسل در ارکسترهای سمفونیک تهران و ملی) نیز درباره شرایط این اجرا گفت: «از تابستان گذشته بود که مشغول انتخاب قطعه شدیم و در نهایت به قطعه Elegy (مرثیه) از گابریل فوره (آهنگساز فرانسوی) رسیدیم و من بر اساس این تم به بداهه‌نوازی می‌پردازم؛ در حالی که در یک اتاق شیشه‌ای بین زمین و آسمان معلق‌ام. در حقیقت در هر اجرا تأثیری که ویدئوی پایین پای من بر حس‌و‌حال درونی‌ام می‌گذارد، مختصات بداهه‌نوازی مرا تعیین می‌کند.»
محمد پرویزی در پاسخ به این سوال که چنین پرفورمنس پرهزینه‌ای چرا به صورت رایگان اجرا می‌شود گفت: «ما در این اجرا از 34 LED استفاده کرده‌ایم که مبلغ اجاره اینها بالغ بر 160 میلیون می‌شد! بنابراین تلاش کردیم شرکت و بانک سامان را مجاب کنیم تا اسپانسر برنامه شده و سایر هزینه‌ها را هم خودمان تامین کردیم و در این شرایط جایی برای بلیت‌فروشی باقی نمی‌ماند.»
کارگردان این پرفورمنس که سابقه کارگردانی نمایش‌هایی همچون «بانوی خیال» (سال 84، تالار وحدت) را در کارنامه خود دارد، در پایان خبر داد که برای اجرای این پرفورمنس به کشور انگلستان دعوت شده‌اند و به دنبال پروداکشنی ساده‌تر برای اجرا در لندن هستند.
ویدئو پرفورمنس «نزدیک‌تر بیا... نزدیک‌تر... نزدیک‌تر از این؟» تا 25 دی‌ماه بین ساعت 18 تا 19 در گالری شیرین (واقع در خیابان هجدهم ولنجک، پلاک 9) با بازی پگاه آهنگرانی و موسیقی زنده آتنا اشتیاقی اجرا می‌شود.
