درغیر این‌صورت رابطه پزشک و بیمار صحیح نیست زیرا بیماری که به پزشک خود اطمینان ندارد، معمولا به توصیه‌های وی گوش نمی‌دهد و حتی اگر پزشک وی حاذق بوده بیماری وی را تشخیص دهد، درمان میسر نمی‌شود. اگر پزشک نیز آزمایش‌های پاراکلینیک را تنها جهت دلخوشی بیمار یا به بهانه دریافت حق ملاقاتی دیگر برای وی تجویز کند، قطعا اقدام وی دور از اخلاق پزشکی و تنها باعث ایجاد بار مالی و اتلاف وقت برای مریض و سیستم درمانی خواهد بود.
اما اگر بیمار به پزشک خود اعتماد داشته باشد و پزشک نیز آزمایش، تصویربرداری یا هرگونه اقدام تشخیصی دیگری را به‌دلیل ضرورتی تجویز کرده باشد، آنگاه بیمار جهت بررسی آزمایش‌های خود به پزشک مراجعه کرده و پزشک برای بازدید از وضعیت آزمایش‌های وی وقتی را صرف می‌کند. ممکن است بیمار جهت نشان دادن آزمایش‌های خود بدون انتظار وقت زیاد و خارج از نوبت، پزشک خود را ملاقات کند اما جهت بررسی آزمایش‌ها یا اقدامات پاراکلینیک مذکور به‌طور قطع وقتی از طرف پزشک صرف شده و پزشک می‌تواند جهت آن از بیمار حق ملاقات دریافت کند.
اگر بعضی از همکاران پزشک، سریع و بی‌توجه آزمایش‌های فوق را بررسی می‌کنند، امری متفاوت است اما بررسی آزمایش‌ها یا عکس‌های بیمار (مانند ام آرآی و سی‌تی اسکن) نیاز به زمان و توجه داشته و پزشک جهت تشخیص بیماری لازم است که با دقت به بررسی آزمایش‌های مریض خود بپردازد. اگر بررسی آزمایش‌های بیمار فوری نباشد نیازی به مراجعه زودتر مریض نبوده وی می‌تواند در مراجعه دوره‌ای بعدی آزمایش‌های خود را به پزشک نشان دهد.
متأسفانه این دیدگاه در بسیاری از بیماران و جامعه وجود دارد که طبیب تا زمانی که دارویی را برای بیمار تجویز نکرده است، کاری انجام نداده بنابراین نمی‌تواند مبلغی را بابت ویزیت از بیمارش بگیرد. این مسئله باعث می‌شود که بسیاری از پزشکان جوان‌تر و حتی بعضی از پزشکان مجرب در مواردی مجبور به تجویز بی‌مورد دارو یا ویتامین برای بیمار شوند تا این احساس برای بیمارشان رفع شده و در نهایت از پزشک رضایت داشته برای مراجعات بعدی تصمیم به تغییر پزشک خود نگیرند.
اما اتفاقا بسیاری از پزشکان حاذق و مجرب ممکن است بدون تجویز دارویی جدید بهترین تأثیر را برای بیمار خود داشته باشند. بسیاری از بیماران این پزشکان کسانی هستند که قبلا به طبیبان دیگر مراجعه کرده اما به‌دلیل بی‌اعتمادی و احتمالا عدم‌نتیجه بخشی درمان پزشکان دیگر درخواست ملاقات با این طبیبان را کرده‌اند. ممکن است در بسیاری از اوقات تنها کاری که چنین طبیبانی می‌کنند معاینه و بررسی دقیق‌تر و کامل‌تر آزمایش‌ها و اقدامات تشخیصی آنها بوده در نهایت پیشنهادات و توصیه‌هایی که برای بهبودی بیمار می‌کنند همراه با تجویز دارویی جدید نباشد.
مثلا توصیه به یک عمل جراحی خاص یا دستور برای اجرای رادیوتراپی یا اینکه بیمار نیازی به اقدام درمانی بیشتر نداشته لازم است تحت نظر بوده و چند‌ماه بعد با آزمایش‌های جدید به مطب پزشک مراجعه کند، هیچ کدام در همان زمان همراه با تجویز دارو نیست اما ممکن است بیش از هر چیز تکلیف بیمار را برای وی مشخص کند و باعث تصمیم‌گیری صحیح وی جهت بازگشت سلامتی‌اش شود.
شاید این جمله برای خیلی از افراد باور نکردنی باشد اما بسیاری از بیماران صدها و گهگاه هزاران کیلومتر را طی می‌کنند تا به طبیبی برسند که با دقت و صبر به مشکلش گوش فرا می‌دهد و با تاملی قابل ستایش توصیه‌هایی برای وی می‌کند که برای بیمار اثر بخش بوده و زندگی وی را به‌طور کامل دگرگون می‌کند.
