در سالهای دهه ۱۹۸۰ به طور مشخص فوتبال انگلیس در نازل‌ترین سطح خود قرار داشت. موقعیت بد اقتصادی که باعث کاهش تماشاگران شده بود، فرسودگی ورزشگاهها و مشکل وسیع تماشاگران آشوبگر و به خصوص واقعه ورزشگاه هیسل بلژیک در سال ۱۹۸۵ که منجر به محرومیت باشگاههای انگلیسی از حضور در تورنمنت‌های باشگاهی اروپا شد، موجب شد تا لیگ دسته اول فوتبال این کشور که از سال ۱۸۸۸ به وجود آمده بود به وضوح پشت سر لیگهای معتبر اروپایی مثل سری A ایتالیا و لالیگا اسپانیا قرار بگیرد.
به علاوه هر روز ستاره‌های فوتبال این کشور جذب لیگهای بزرگ دیگر کشورها می‌شدند. این روند رو به نزول در سال ۱۹۹۰ متوقف شد، زمانی که تیم ملی انگلیس در جام جهانی ایتالیا نمایش خوبی ارائه داد و تنها در مرحله نیمه نهائی با بد شانسی در ضربات پنالتی از دور رقابتها خارج شد.
در همان سال اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا)، محرومیت باشگاههای انگلیسی را لغو کرد و با ایجاد امنیت در ورزشگاهها و نیز افزایش درآمد پخش تلویزیونی مسابقات، کم کم اوضاع فوتبال این کشور رو به بهبودی رفت.
پس از اینکه لیگ فوتبال در سال ۱۹۸۶ به ازای ۳/۶ میلیون پوند حق پخش بازیها را برای دو سال واگذار کرد، این امتیاز در سال ۱۹۸۸ با قراردادی چهارساله به مبلغ ۴۴ میلیون پوند واگذار شد.
در این سال در طی مذاکرات برای واگذاری حق پخش بازیها، چند باشگاه تهدید کردند که فدراسیون فوتبال انگلیس را ترک کرده و یک سوپرلیگ برای خود ترتیب خواهند داد، اما فدراسیون آنها را متقاعد کرد که از تصمیم خود صرف‌نظر کنند.
بعد از آن به طور مداوم ورزشگاهها بهتر شدند، به تعداد تماشاگران افزوده شد و به دنبال آن درآمدها نیز افزایش پیدا کرد. به همین دلیل دوباره باشگاهها به فکر ترک لیگ فوتبال افتادند تا از این طریق بیشتر بتوانند از سرمایه‌ها و پولهایی که در ورزش فوتبال سرازیر می‌شد بهره ببرند. پس از آن بود که لیگ برتر در سال ۱۹۹۲ تاسیس شد.
در فصل اول لیگ برتر ۲۲ تیم شرکت داشتند، اما بر اثر دخالت فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا)، این تعداد در سال ۱۹۹۵ به ۲۰ تیم کاهش پیدا کرد. بدین صورت که چهارتیم به دسته پایین‌تر سقوط و همزمان فقط دو تیم به لیگ برتر صعود کردند.
فیفا در ۸ ژوئن سال ۲۰۰۶ نیز خواستار کاهش تیمها به ۱۸ تیم، مثل لیگهای ایتالیا و اسپانیا برای شروع فصل ۲۰۰۸/۲۰۰۷ شد که با رد این درخواست مواجه شد و کماکان بازیهای انگلیس با ۲۰ تیم برگزار می‌شود.
