به گزارش خبرگزاری فرانسه "موسسه بین‌المللی آب استکهلم" (SIWI) در کنفرانس "هفته جهانی آب " در پایتخت سوئد که 2500 کارشناس بین‌المللی از 13 آگوست (21 مرداد) در آن گرد آمده‌اند اعلام کرد: " اسهال ناشی از سطح پایین بهداشت و عدم دفع بهداشتی فاضلاب هر سال بیش از 2 میلیون کودک را در کشورهای فقیر می‌کشد."
به گفته دیوید توبا سخنگوی SIWI پنجاه تا هفتاد درصد بیمارستان‌های جهان مملو از بیمارانی هستند که از بیماری به آسانی قابل پیشگیری مربوط به آب رنج می‌برند.
سازمان جهانی بهداشت تخمین می‌زند که 80 درصد کل بیماری‌ها در جهان به آب ناپاک و دفع غیربهداشتی فاضلاب مربوطند، اما این مشکل کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
ارتقای وضعیت بهداشت و دفع بهداشتی فاضلاب تاثیرات گسترده‌ای بر جامعه دارد. بنا بر اعلام سازمان ملل این امور نه تنها نقش مستقیمی بر سلامتی کلی افراد به جای می‌گذارد، بلکه بر میزان مرگ و میر نوزادان، کاهش فقر، نقش زنان و دختران در جامعه، تحصیل در مدرسه، محیط زیست،و توسعه اجتماعی و اقتصادی نیز تاثیر دارند.
به گفته یوهان کویلنستیرنا، مدیر هفدهمین "هفته جهانی آب" "زنان بیش از همه از نبود سیستم‌های دفع ایمن فاضلاب آسیب می‌بینند."
بیماری‌های زنان و مشکلات بهداشتی ناشی از قاعدگی آنان را از این لحاظ آسیب‌پذیر می‌کند.
بسیاری از دختران در کشورهای فقیر ترک تحصیل می‌کنند زیرا مدارس از توالت‌های مناسب برخوردار نیستند یا آنها مجبورند از توالت‌های مشترک استفاده کنند.
سازمان ملل می‌گوید فقدان آب پاک هم بر تحصیل کودکان هم اثر می‌گذارد، زیرا بسیاری از دانش‌آموزان به علت بیماری از رفتن به کلاس باز می‌مانند.
یک سوم جمعیت جهان یعنی 2.6 میلیارد نفر که به توالت دسترسی ندارند، هر سال بیش از 200 میلیون تن فضولات تولید می‌کنند که نه جمع‌‌آوری می‌شود و نه به طور بهداشتی دفع می‌شود و این وضع بیانگر یک خطر بهداشتی عمده است.
به گفته سازمان ملل به ازای هر دلاری که صرف دفع بهداشتی فاضلاب شود، بین سه تا 34 دلار در زمینه های توسعه بهداشتی، آموزشی و اجتماعی- اقتصادی می‌توان صرفه‌جویی کرد.
سازمان ملل سال 2007 را "سال بین‌المللی دفع بهداشتی فاضلاب" نامیده است تا توجه‌ها را به تاثیر فقر فزاینده و گسترش زاغه‌‌نشینی در شهرها بر بهداشت عمومی جلب کند.
یک میلیارد نفر یعنی یک نفر از هر6 انسان روی زمین در زاغه‌ها، محلات پرجمعیت و فقیر شهری، زندگی می‌کنند که فاقد زیربناهای کافی برای بهداشت شخصی و محیطی است و هیچ نشانه‌ای از کاهش روند گسترش فقر شهری مشاهده نمی‌شود.
در حال حاضر نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می‌کنند و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2030 این رقم به دوسوم برسد.
