مونوریل بیش از آنکه بتواند به قدرت ناوبری خود متکی باشد به توجیه مسئولان محتاج بود. شاید از این رو بسیاری از مسئولان تلاش زاید‌الوصفی را برای جا انداختن این شیوه
حمل و نقل آغاز کردند.اما این تلاش در حدود 4 سال است که ادامه دارد. هنوز هم بسیاری از مسئولان با تکیه به دلایل زیاد سعی دارند تا این وسیله را توجیه کنند. اما موضوع انگار چیزی دیگری است.[آشنایی با مونوریل]
در همه شهرهای بزرگ جهان، مسئولان شهری برای جابه‌جایی مسافر و تنظیم سفرهای شهری سیستم‌های حمل و نقل متعددی را به کار می‌گیرند. اما این سیستم‌ها بر اساس جغرافیا و شیوه ناوبری انتخاب می‌شوند.
در بسیاری از کشورهای مختلف، مترو مهمترین سامانه حمل و نقل است، به عنوان مثال در شهری مانند توکیو که در حدود 35 میلیون جمعیت دارد، خطوط مترو در کنار معابر بزرگراهی و سامانه‌های اتوبوس‌رانی اولین سامانه حمل و نقل تلقی شده و همواره از سوی شهروندان به عنوان اولین گزینه استفاده می‌شود، در شهر نیویورک نیز که در حدود 17 میلیون جمعیت دارد، خطوط 15 گانه مترو تمامی بخش‌های این شهر را به هم متصل می‌کنند.
تهران نیز به عنوان یکی از پرجمعیت ترین شهرهای جهان بیش از هر چیز به سامانه‌ای نیاز دارد که در زمره سامانه‌های انبوه بر باشد. متروی تهران نیز در صورت راه‌اندازی تمامی 12 خط آن می‌تواند روزانه 30 درصد از مسافران شهری را جا‌به‌جا کند. این نکته بسیار حائز اهمیت است، چرا که عمده حمل و نقل شهری در شهرهای بزرگ باید قدرت ناوبری تعداد زیادی از شهروندان را داشته باشد.
مترو یکی از موفق‌ترین وسایل حمل و نقل عمومی است که توانسته در این عرصه گره از مشکلات ترافیک بگشاید، به ویژه آنکه در کلانشهر‌ها که آلودگی هوا و کمبود شریان‌های ارتباطی درون شهری همواره معضلی بزرگ تلقی می‌شود مترو گزینه‌ای بدون جایگزین است؛ هر چند این سامانه نه توجیه 4ساله را داشته و نه سامانه‌ای فانتزی قلمداد می‌شود.
اما موضوع به این جا ختم نمی‌شود. چالش میان شورای شهر تهران و دولت بر سر مونوریل همچنان موضوعی داغ است. اگرچه دولت برای احداث مونوریل مدیریت شهری را نادیده گرفته و خود برای احداث این سامانه اقدام کرده‌است و با شرکتی واسطه قرارداد امضاء کرده، اما همچنان موضوع در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
نمایندگان تهران نیز برای سامان بخشیدن به این موضوع دست به کار شده‌اند. قرار است طرح مونوریل تهران در مجلس هفتم و در مجمع نمایندگان تهران مطرح شود. اگرچه بسیاری از نمایندگان برای رفع اختلاف شورای شهر و دولت خوشبین هستند اما براساس شواهد، آنان چندان نظر مساعدی در مورد مونوریل ندارند.
این موضوع اگر چه در سال 82 به عنوان یکی از معجزات تکنولوژی نوین مطرح شد اما خیلی زود کارکرد خود را از دست داد.البته نباید فراموش کرد که طرح مونوریل و ماجرای آوردن آن به تهران بی شباهت به سفرهای ناصرالدین شاهی نیست.چرا که این سامانه هم اکنون در کشورهای مختلف تنها بخش اندکی از حمل و نقل شهری را به عهده داشته و توجیه منطقی برای استفاده از آن در تهران وجود ندارد.
هر چه هست تمامی تلاش‌های مسئولان است که بابی منطقی برای مونوریل بیابند و این گزینه را اگر لازم باشد با نگاهی درست به کار گیرند و گرنه همان سرنوشتی بر آن می‌رود که بر احداث 9 کیلومتر مونوریل ایستگاه مهرآباد تا صادقیه؛ 9 کیلومتری که با هزار توجیه کارشناسانه به ثمر نشست و در مرحله اجرا باز ایستاد.
آن‌هم به این دلیل که سیمای ظاهری میدان آزادی خراب می‌شود. آن همه سروصدا و بحث و جدل به این سرنوشت انجامید. آیا امروزه می‌توان دوباره به این طرح دل بست و به آن امید داشت. مونوریل یک اتفاق تازه در سامانه حمل و نقل شهری نیست. اما مسلما نگاهی دقیق به آن ضروری به نظر می‌رسد.
