امروز شاهد آن هستیم که عموماً سالن های سینما را بخش غیر خصوصی می سازند؛ اگرچه این مسئله خوب است اما هنر سینما داری به بخش خصوصی برمی گردد و انگیزه بخش خصوصی برای سینما ساختن در این میان حائز اهمیت است، متأسفانه تاکنون این انگیزه وارد بخش خصوصی نشده است.
سال‌هاست که درباره سینما سازی صحبت شده، یعنی از اوایل دهه 60، اما این صحبت‌ها در 3 سال اخیر به بار نشسته است. روندی که با باز سازی سریع سینما آزادی شدت گرفت. باید به کسانی که این سینما را ساختند یعنی شهرداری تهران و حوزه هنری تبریک گفت.
در سال‌های اخیر باز هم می‌توان از سینمایی نام برد که در پارک ملت در حال ساخت است. به اعتقاد من این 2 سینمای بزرگ قادر هستند معادلات سالن در تهران را تغییر دهند. اما در شهر، سالن های سینمایی فراوانی داریم که همگی آنها قدیمی و کهنه هستند و باید به تدریج نسبت به جمع کردن آنها فکری کرد. سالن‌هایی که دیگر، مناطق آنها مناطق سینما رو به‌حساب نمی آیند.
خوشبختانه بخشی از سینماهای لاله‌زار جمع شده است. برخی از سالن های سینما هم با بازسازی، روبه‌ساخت سینماهای چند سالنه کرده‌اند. بی‌شک این راهی است که دیریا زود همه سینمادارها باید به آن تن دهند و در این میان تشویق مدیران سینمایی، جزء وظایف آنها به حساب می‌آید. امروز که در سطح کلان تصمیم گیری، مسئولان مصمم هستند تا سینماهای بیشتری ساخته شود، نباید اداره سالن‌ها در دست دولت بماند و باید به بخش خصوصی واگذار شود زیرا بخش خصوصی با کسی تعارف ندارد و انگیزه اش برای سینماداری بیشتر است. دیگر اینکه بخش دولتی همواره تابع جریانی است که گاهی اوقات در بازار فروش و گیشه معکوس جواب می‌دهد.
به‌هرحال اکنون حس می‌شود که شعارها به عمل تبدیل شده و افتتاح سینمای آزادی به بار نشستن این خواستن است. همچنین روند ساخت سینما در حال گسترش است و ساخت سینمای ملت پس از طرح سینما آزادی، گواه این مدعاست. دیگر اینکه مسئولان باید به این نکته هم بیندیشند که سینما سازی در تهران کفایت نمی کند و باید این روند در شهرستان‌ها هم طی شود. امروز فیلم‌ها به درستی در شهرستان اکران نمی شوند. سالن سینما در مشهد، اصفهان، شیراز، رشت، تبریز،کرمانشاه و دیگر شهرهای بزرگ کشور، کم است.
این شهرها مرکز استان هستند ولی سینماهای خوب کم دارند.ساخت سینما دست کم در مراکز استان‌ها باعث می‌شود که با اکران همزمان، بخش عمده‌ای از فروش فیلم بازگشت داشته باشد.
از سوی دیگر سینما دارخصوصی به دلیل نبودن فیلم خوب و پرفروش نگران استهلاک سالن سینماست. فیلم‌های خارجی هم که بازار اکران وسیع ندارند؛ پس سینمادار متکی به فیلم ایرانی می ماند. تماشاگر هم زمانی وارد سینما می شود که هم فیلم خوبی داشته باشد و هم سالن سینما، امکانات صوتی و تصویری، نور و فضای لوکس داشته باشد.
*کارگردان سینما
