همشهری آنلاین- مرضیه موسوی: «بلوکی است موسوم به شمیران؛ متصل به بلده طیبه تهران؛ که چون در دامنه کوه واقع و چشمه های آب خوشگوار از کوه به قراء و امصار آن جاری و مراتعش به غایت بسیاری و هوایش به سلامت اقرب و توقف موکب ظفر کوکب در این سرزمین اولی و انسب بود... (کریمخان) به جانب بلوک مزبور در حرکت آمد.» این را «محمد صادق نامی اصفهانی» درباره سفر کریمخان زند از تهران به شمیران می نویسد. آن زمان هنوز تهران دارالخلافه نشده بود اما به دلیل موقعیت استراتژیکی اش مورد توجه بود. در سایه این توجه، با آغاز گرمای هوا در اواسط بهار و تابستان، کاروان هایی از دربار زند و بعدها قاجار راهی شمیران می شدند. تنها مسیر خاکی رسیدن به شمیران تا دوره پهلوی اول جاده ای بود که پشت دروازه شمالی تهران قرار داشت و به نام مقصدش یعنی جاده شمیران شناخته می شد.
دروازه شمیران تا دوره ناصرالدین شاه انتهای خیابان پامنار قرار داشت. در دوره ناصرالدین شاه با گسترش حصار شهر تهران این دروازه به شمال باغ امین الدوله منتقل شد؛ حوالی خیابان انقلاب کنونی، ابتدای خیابان شریعتی. پشت دروازه شمیران جاده خاکی و طولانی بود که با شیب قابل توجهی، اهالی تهران را به کوهپایه های شمیران می رساند. جاده با پیچی به سمت غرب آغاز می شد و به همین دلیل ابتدای آن به «پیچ شمیران» معروف شد. دوره قاجار در امتداد این جاده هیچ آبادی و روستایی قرار نداشت و به همین دلیل هر کسی پا به این جاده می گذاشت تنها مقصدش شمیران بود. اواخر دوره قاجار اتول های دودی هم به این جاده اضافه شدند و با یک قران، مسافران را به همسایه شمالی تهران می رساندند. زغال و آرد و محصولات کشاورزی روستاهای شمیران هم از همین جاده به دست تهرانی ها می رسید. در دوره پهلوی اول با ساخته شدن خیابان ولی عصر (عج) کنونی، دومین جاده اصلی از تهران هم راه خود را به سمت شمیران کشاند که تا آستان امامزاده صالح (ع) و بازار تجریش ادامه پیدا کرد. کم کم در فاصله تهران تا شمیران محله های جدیدی شکل گرفتند و نخستین خانه ها کنار جاده های شمیران و ولی عصر (عج) سر برآوردند.
نظر شما