واقعیت در این است که امروزه در بسیاری بناها، مقوله بهره گیری از انرژی در ساختمان ها مغفول مانده و از این رو ایرانیان در بخش مصرف انرژی، جزو مصرفین بی مهابا به شمار می‌آیند.
آمارهای رسمی اعلام شده نشان می‌دهد که بخش خانگی و تجاری یکی از عمده‌ترین بخش‌های مصرف‌کننده انرژی است. مصرف انرژی در این بخش با رشد 5/7 درصد در دهه گذشته 39 درصد از کل انرژی مصرفی را در کشور به خود اختصاص می‌دهد.
در ایران نزدیک به برق تولید شده به مصرف روشنایی می رسد که از این مقدار 70 درصد فقط برای روشنایی منازل به کار می‌رود.
سئوال این است که چرا در شرایطی که دولت اجرای مبحث 19 را الزامی کرده است، میزان مصرف انرژی همچنان غیرمتعارف است؟
اکثر مردم بر این تفکرند که اجرای مبحث 19 مقررات ملی ساختمان سبب افزایش هزینه‌های ساختمان می‌شود و این درحالی است که چنانچه این مبحث در ساختمان به درستی اجرا شود، افزون بر این که هزینه‌های اولیه ساخت را کاهش می‌دهد، باتوجه به صرفه جویی انجام شده در هزینه های بهره برداری و مصرف انرژی ساختمان، برای مصرف کننده سودآور نیز خواهد بود.
با توجه به پتانسیل‌های صرفه‌جویی موجود در بخش صنعت سالانه می‌توان 670 میلیارد تومان در این بخش صرفه جویی کرد.
در بخش خانگی نیز می‌توان با به کارگیری راهکارهای استفاده بهینه از لوازم خانگی انرژی بر تا حد زیادی از اتلاف سرمایه‌های ملی جلوگیری کرد.
در کشور ما در خانه و مکان های تجاری، سالانه در حدود 200 میلیون بشکه نفت خام برای تولید حرارت و سرما مصرف می‌شود.درصورتی که اگر با روش های صرفه جویی فقط 10 درصد در طول سال در مصرف انرژی وسایل گرمازا و سرمازای خود صرفه جویی کنیم در حدود 20 میلیون بشکه نفت خام صرفه جویی کرده ایم .
به هر تقدیر کمک به اقتصاد خانواده، افزایش رفاه نسبی در نتیجه مصرف صحیح انرژی، کمک به اقتصاد ملی، کاهش مصرف سوخت و درنتیجه کاهش آلودگی‌های ناشی از آن، امکان برقراری دمای ثابت در اتاق، کاهش ظرفیت اولیه سیستم گرمایش و سرمایش تا 40 درصد، کاهش استهلاک سیستم گرمایش و سرمایش، توزیع متعادل حرارت و حداقل 50 درصد کاهش مصرف سوخت و هزینه های مربوط ازجمله مزایای اجرای مبحث 19 مقررات ملی در ساختمان است.
