در واقع از آن روزگاری که این شهر به عنوان مرکز حکومت قاجاریه معرفی شد، تا امروز که حدود دویست سال از عمر پایتختی این شهر می گذرد، دیگر نشانی از آن شهر دوست داشتنی به جا نمانده است.
تهران در آشوب خودروها و آدم ها، فراموش شده است و آن زیست بوم رویایی خود را سال هاست از دست داده. شهری که در دامنه های جنوبی البرز به آرامی، قرار گرفته، امروزه به هیولایی تبدیل شده که جز دود و آهن و خاکستر چیزی از آن پیدا نیست.
این حقیقت که دیگر تهران جای زندگی نیست مدتها مورد توجه مردم ساکن در آن قرار گرفته است. بسیاری از شهروندان تهرانی که عموماً از مهاجران دوران دور و نزدیک شهرند، مدتهاست از این شهر دست شسته اند و چشم به شهرهای مبدأ خود دارند.
اما به دلیل اشتغال و کارهایشان به اجبار در این شهر ماندگار شده اند. بی تردید بسیاری از شهروندان تهرانی، از زندگی در این شهر راضی نیستند، چرا که مشکلات و معضلات زندگی در پایتخت به اندازه ای است که طاقت فرسا شده و شهروندان را تاب رویارویی با آن نیست.
چگونه ممکن است که در مساحتی در حدود 750 کیلومتر مربع حدود 8 الی 10 میلیون آدم زندگی کنند و بیش از 5/2 میلیون خودرو در آن در حال تردد باشند و انبوهی از امکانات و ابزار مختلف برای زندگی شهروندان فراهم شود؟ مسلماً این شگفت آور است. تهران بیش از ظرفیت زیست بوم خود در حال خدمات رسانی است. زیست بوم این شهر، باری سنگین را بر شانه خود تحمل می کند.
سال هاست بسیاری از کارشناسان از تفکیک شهر سخن به میان آورده اند. سال هاست به دنبال ناکارآمدی خیابان ها و بزرگراه های تهران، راه اندازی سیستم های زیرزمینی حمل و نقل مورد توجه قرار گرفته است. چندی پیش هم معاون فنی عمرانی شهرداری تهران از ارائه طرحی خبر داد که بر اساس آن شبکه های بزرگراهی در زیر زمین ساخته خواهد شد و حمل و نقل تهران به زیر لایه های زیرین شهر منتقل خواهد شد.
در واقع پس از بهره برداری از تونل رسالت شهرداری تهران بر راه اندازی شبکه ای از تونل های مختلف تأکید کرد که از آن جمله تونل های توحید، تجریش، نیایش و... است. هرچند هم اکنون قطار شهری تهران و حومه(مترو) به صورت بسیار محدود در این حوزه مشغول فعالیت است، اما بی تردید حجم عظیمی از حمل و نقل شهر در لایه رویی انجام می شود که این عامل بیش از پیش این شهر را سرشار از آلودگی و مشکل کرده است.
