جراح پیشگام قلب درگذشت

و ابزارهای بسیاری را برای کمک به بیماران قلبی اختراع کرد، در 99 سالگی درگذشت.

به گزارش آسوشیتدپرس بر اساس بیانیه‌ای که صبح شنبه 12 جولای (22 تیر) بوسیله کالج پزشکی بیلور و بیمارستان متدیست منتشر شد، دوبکی (Michael DeBakey) جمعه شب در بیمارستان متدیست در هوستون "به علل طبیعی" درگذشت.

دوبکی جراحی که رهبران جهان در میان بیماران او بودند، کالج بیلور در هوستون تگزاس را از یک دانشگاه شهرستانی به یکی از بزرگترین موسسات پزشکی آمریکا بدل کرد.

ران جیروتو، رئیس نظام بیمارستان متدیست در باره دوبکی گفت: "شهرت دکتردوبکی بسیاری از افراد را به این موسسه جلب کرد، و او همه آنها رامعالجه کرد: سران دولت‌ها،ستاره‌های سینما، بازرگانان و رئیس‌جمهورها، و نیز افرادی با هیچ عنوان و مقامی."

جیروتو درباره دوبکی گفت: "او جراحی بود که وضعیت انسانی را بهبود بخشید و تاثیرش بر زندگی‌‌های نسل‌های آینده برجای خواهد ماند."

دکتر دنتون کولی، رئیس و جراح ارشد موسسه قلب تگزاس در هوستون و رقیب درازمدت دوبکی درباره او گفت: "او بی‌تردید یکی از پیشگامان جراحی قلب و عروف در نیمه دون قرن بیستم بود."

کولی گفت بزرگترین میراث دوبکی این است که "دانشجویان بسیاری را بر آن داشت تا حرفه جراحی قلب و عروق را دنبال کنند."

دوبکی در سال 1932 زمانی که هنوز دانشجوی پزشکی بود، پمپ چرخان را اختراع کرد که در آغاز عصر جراحی قلب باز به جزء اصلی ماشین قلب و ریه بدل شد. این ماشین در جریان جراحی قلب، وظیفه قلب و ریه را به عهده می‌گیرد.

این کار سرآغاز عمری پر ابداعات بود. شیوه‌های جراحی که دوبکی به وجود آورد،زمانی مایه شگفتی دنیای پزشکی بودند. امروز این شیوه در اغلب بیمارستان‌ها به اعمالی رایج بدل شده‌اند.

او همچنین پیشگام تلاش‌ها برای ایجاد قلب مصنوعی و پمپ‌های قلبی برای کمک به بیمارانی بود که در انتظار پیوند قلب بودند و به ایجاد بیش از 70 ابزار جراحی کمک کرد.
دوبکی در ابتدای سال 2006 برای ترمیم آسیب شریان آئورتش تحت عملی قرار گرفته کرد که خودش اختراع کرده بود.

دوبکی در مصاحبه‌ای نادر که در همان سال با نیویورک تایمز به عمل آورد، جزئیات عمل جراحی را که در سن 97 سالگی بر روی او انجام شده بود، بیان کرد.

دوبکی گفت: "معجزه است که زنده هستم. من در واقع نباید اینجا می‌بودم."

او گفت که در ابتدا شرط بسته بود که آئورتش خودبخود بهبود خواهد یافت و از بستری‌شدن در بیمارستان اجتناب کرده بود، اما هنگامی از حال رفته و در شرف مرگ قرار گرفته بود، دکترهایش و همسرش تصمیم گرفتند، علیرغم سن بالای او عمل جراحی را بر روی او انجام دهند. او پس از آن چندین ماه را در بیمارستان گذراند.

دکتر ویلیام تی باتلر، همکار دوبکی در کالج بیلور در مارس 2006 گفت دوبکی با اولین‌های جراحیش خودش را به عنوان "استاد اعظم جراحی قلب و عروق" تثبیت کرد.

"دکتر دوبکی هرگز از چالش‌های پیش‌رویش نهراسیدف اغلب بر خلاف جریان آب حرکت می‌کرد. برخی اوقات همکارانش ایده‌‌های دوراندیشانه او را نمی‌‌پذیرفتند، به خصوص هنگامی که او به فراسوی جزمیات علمی می‌رفت."

دوبکی اولین نفری بود که عمل جایگزینی آنوریسم‌های شریانی و ضایعات انسدادی در میانه دهه 1950 انجام داد. او بعدها پمپ‌های بای‌پس و اتصالات برای جایگزینی قطعات بیمارشده شریان‌ها را به وجود آورد.

دوبکی که تلاشگری خستگی‌ناپذیر و جراحی کارکشته بود، بیماران فراوانی را در طول سال‌ها معالجه کرد و نامش را به عنوان جراح پیشگام قلب و عروق تثبیت کرد. بنا براعلام بیمارستان متدیست او در طی 70 سال دوره کاریش بیش از 60000 جراحی قلب انجام داد.
او می‌گفت: "انسان زاده شده است تا سخت کار کند."

بیماران او از کشاوزان بی‌چیز از  جهان سوم تا روسای کشورها مانند دوک ویندسور، ملک حسین پادشاه اردن، تورگوت اوزال رئیس‌جمهور ترکیه و جان‌اف‌کندی، لیندون جانسون و ریچارد نیکسون روسای جمهور آمریکا و .... متفاوت بودند.

اما او می‌گفت چهره‌های مشهور بر روی تخت عمل درمان غیرمعمولی دریافت نمی‌کنند: "وقتی شما پوست را برش می‌دهید، درمی‌یابید که همه آنها یسیار شبیه هم هستند."

او در سال 1996 دوباره در صدر اخبار قرار گرفت چرا که به مسکو پرواز کرد تا به معاینه بوریس یلتسین رئیس‌جمهور بیمار روسیه کمک کند و هنگام جراحی او به عنوان مشاور حضور داشته باشد.

دوبکی به عنوان در دولت جانسون به عنوان رئیس کمیسیون بیماری‌های قلب، سرطان و سکته مغزی ریاست جمهوری خدمت کرد و به ایجاد "کتابخانه ملی پزشکی" یاری رساند.

دوبکی در سال 1953 اولین پیوند داکرون را برای جایگزینی بخشی از یک شریان مسدود را انجام داد. او در دهه 1960 جراحی بای‌پس شریان‌های کورونری قلب را آغاز کرد.

 دوبکی در سال 1962 اعتباری 2.5 میلیون دلاری دریافت کرد تا بر روی قلبی مصنوعی کار کند که بتواند بدون اتصال به یک دستگاه خارجی در داخل بدن کاشته شود. او در سال 1966 برای اولین بار یک قلب مصنوعی بخشی- یک پمپ بای‌پس بطن چپ را ساخت.

قراردادن اولین قلب کامل مصنوعی در بدن یک بیمار در سال 1969 بوسیله دکتر کولی بود که به نزاع مشهورمیان این دو جراح انجامد که تا هنگام آشتی علنی آنها در سال 2007 طول کشید. این بیمار با نام هاسکل کارپ، 47 ساله تقریبا 5 روز با قلب مصنوعی زندگی کرد، و بعد پیوند قلب شد، اما 36 ساعت بعد درگذشت.

کولی به خاطر بوسیله دانشکده پزسکی و موسسه ملی قلب به خاطر استفاده از وسیله‌ای تجربی مورد انتقاد قرار گرفت و دوبکی اتهاماتی را درباره پژوهش‌ گروه کولی ایراد کرد. کولی که مدعی بود که کارپ آنقدر بیمار بود که او گزینه‌ای جز عمل او نداشت، کالج بیلور را ترک کرد و موسسه قلب تکزاس را در بیمارستان اسقفی سنت لوک در مرکز پزشکی تکزاس بنیاد نهاد.

در این ضمن تلاش‌ها برای نجات جان بیماران از طریق پیوند قلب، به انجام اولین پیوند قلب بر روی انسان در تاریخ بوسیله دکتر کریستین بارنارد اهل آفریقای جنوبی در اواخر سال 1967 انجامید. در آمریکا دوبکی و کولی  نیز از جمله افرادی بودند که پیوند قلب را آغاز کردند، اما میزان مرگ و میر به علت رد اندام‌های پیوندی بوسیله بدن بیماران بالا بود.

با ظهور داروی ضد- ردپیوند، سیکلوسپورین، در دهه 1980 پیوند اندام‌های شروعی جدید یافت. دوبکی در سال 1984 برای اولین بار پس از 14 سال پیوند قلب انجام داد.
کار او به عنوان مخترع ادامه بافت. دراواخر دهه 1990 بود که او بک وسیله کمک‌‌بطنی را ساخت که به اندازه یک دهم پمپ‌های قلبی موجود بود و به تسکین رنج بسیاری از بیماران که در انتظار پیوند قلب بودند، کمک کرد.

دوبکب در اواخر دهه 1990 نقش فعالی در ایجاد موسسه قلب مایکل ای‌ دوبکی در مرکز پزشکی هیز در شهر هیز درکانزاس داشت.

دوبکی در 7 سپتامبر 1908 در لیک چارلز لوئیزیانا در یک خانواده مهاجر لبنانی به دنیا آمد. او هنگامی که به گپ‌زدن‌های پزشکان در داروخانه پدرش گوش می‌داد، به پزشکی علاقمند شد. او لیسانس و دکترای پزشکی‌اش از دانشگاه تولین در نیواورلئانز گرفت.

او در سال 1999 درباره زمانی که دانشکده پزشکی را در سال 1932 به پایان رساند، گفت: "در آن هنگام تقریبا هیچکاری برای بیماری قلبی نمی‌شد انجام داد. اگر بیماری با حمله قلبی مراجعه می‌کرد، باید او را به خدا می‌سپردی."

دوبکی در ابتدای دوران کاریش یک سوزن جدید تزریق خون، یک قیچی جدید بخیه و یک گیره جدید کولوستومی اختراع کرد. او از سال 1937 تدریس در دانشگاه تولین را آغاز کرد.

دوبکی در طول سالهای جنگ جهانی دوم عنوان رئیس بخش مشاوران جراحی Surgeon General (رئیس سرویس‌های بهداشت عمومی آمریکا) خدمت کرد و به ایجاد بیمارستان‌های جراحی صحرایی ارتش (واحدهای MASH) و مراکز درمانی تخصصی برای کهنه‌سربازان بازگشته از جنگ همت گمارد.

اولین همسر دوبکی، دیانا کوپر دوبکی در سال 1972 درگذشت. او سه سال بعد با هنرپیشه آلمانی، کارترین فلابر ازدواج کرد.

بازماندگان دوبیک همسر دوم دوبکی و دخترشان و دو پسر از چهار پسر او از ازدواج اولش است. دو پسر دیگر او پیش از مرگ پدرشان فوت کرده بودند.