زندگی به وقت بهار

سالی که آخرین روزهایش را سپری می‌کنیم، سیلی محکمی به ما زد و چنان یقه‌مان را سفت چسبید و گوشه دیوار نگه‌مان ‌داشت تا کم بیاوریم اما به مدد ایزد یکتا خیلی‌هایمان ماندیم و ایستادیم و تا این لحظه نفس‌مان از شماره نیفتاده‌است (بعد از این را هم خدا عالم است.) در این سال که هر لحظه‌اش رنج کشیدیم و نظاره‌گر غم هم‌نوعان و گذر از تنگناهای مختلف بودیم و دلواپس بروز اتفاق ناگوار برای خود و عزیزانمان، اما با همان اندک‌ خبرهای مثبت در لابه‌لای اندوه بی‌شمار که به گوشمان رسید هم دل‌خوش شدیم و کور سوی امیدمان شد. همین کم شدن تعداد درگذشتگان کرونایی نیز امیدبخش‌مان بود. چراکه آدم بدون امید چه آسان راه را گم می‌کند. اینک که بهار دلنشین در راه است و با خود نسیم دل‌انگیز حیات دوباره می‌آورد و آوای خوش زندگی نغمه‌سرایی و زمین با نوزایی، زیبایی‌اش دل فریبی می‌کند، امیدوارم روزگار روی شیرینش را به مردم ایران زمین نشان دهد و این تازه بهار، نشاط دوباره را به زندگی‌هایمان تزریق کند و الهام بخش نیکی و خیرخواهی شود. کاش بتوانیم با خودمان قرار بگذاریم اگر در آخرین سال قرن، فرصت حیات پیداکنیم، هر لحظه‌اش را جانانه زندگی کنیم و یادمان باشد همه چیز رفتنی و فرو ریختنی است، حتی رنج‌های جانکاه و خوشی‌های روح افزا و در نهایت آن کسی کام‌روا می‌شود که از خود رد پای خوب به یادگار بگذارد. به سان آنچه پیش‌تر چنین زیبا سروده شده : زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست /هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود/صحنه پیوسته به جاست/ خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد...