فهیمه مردان/ نایب رئیس بانوان هیأت تنیس شمیران : به همین دلیل نام این ویروس با اضطراب و ترسی همه‌گیر همراه است. در خانه ماندن و کاهش فعالیت‌های افراد تأثیر دیگری است که این ویروس در زندگی ما گذاشته. تحقیقات نشان می‌دهد نوع ابتلای افراد به این ویروس با هم متفاوت است. ورزشکارانی که به نوع خفیفی از این بیماری مبتلا می‌شوند و در طول بیماری به ریه‌شان آسیبی نمی‌رسد بعد از بهبود می‌توانند کم‌کم تمرینات خود را از سر بگیرند.
اما افرادی که به نوع حاد کرونا مبتلا می‌شوند و به‌خصوص افرادی که ریه آنان درگیر این بیماری می‌شود بنا بر گزارش‌های سازمان جهانی بهداشت و وزارت بهداشت، بعد از بهبود و گذراندن دوران نقاهت، عملکرد سابق خود را نخواهند داشت و نمی‌توانند بسیاری از فعالیت‌ها را مثل گذشته انجام دهند. این موضوع کار را برای افرادی که با ورزش سر و کار دارند بسیار سخت‌تر می‌کند. در دوران پاندمی، انجام حرکت‌های ورزشی و تحرک بدنی می‌تواند نقش پیشگیرانه داشته باشد. یکی از مهم‌ترین اقدامات برای پیشگیری انجام ورزش‌های منظم است. در اینجا بهتر است به نقش استرس در ابتلا به بیماری و چگونگی عملکرد آن توجه داشته باشیم.
استرس فرایندی است شامل رویداد محیطی. یعنی عامل مولد استرس، ارزیابی فرد از آن، پاسخ‌های ارگانیسم (فیزیولوژی، هیجانی، شناختی، رفتاری) و ارزیابی‌هایی که در نتیجه این پاسخ‌ها و تغییرات در عامل مولد استرس صورت می‌گیرد. این محرک‌ها و دیگر محرک‌های روانی اجتماعی می‌توانند در فرایند استرس مؤثر باشند که خود مستقیم بر دستگاه هورمونی دستگاه خودمختار و دستگاه ایمنی تأثیر می‌گذارد. تأثیر فیزیولوژی استرس بر بدن شامل زنجیره پیچیده‌ای از رویدادهاست. و تأثیر بر دستگاه عصبی سمپاتیک که مسئول بسیج امکانات بدن در وضعیت‌های فوری و اضطراری است.
هورمون کورتیزول هنگام استرس نقش مهمی دارد. این هورمون عمدتاً باعث بالا رفتن سطح انرژی و کاهش التهاب می‌شود. کارکرد اخیر به‌ویژه هنگام بروز مصدومیت در وضعیت‌های اضطراری مفید است. اما اضطراب شدید و فعالیت طولانی دستگاه‌ها تأثیر زیانباری بر اندام‌ها، کارکردهای ذهنی و دستگاه‌های ایمنی می‌گذارد. بنابراین در مورد استرس و نقش آن در سلامتی بدن و با در نظر گرفتن دوران پساکرونا که از آن غافل شده‌ایم، در خواهیم یافت که ورزش چه نقش پررنگی در کنترل و پیشگیری از بیماری‌های روانی و جسمی دارد. وقتی یک بیماری علاوه بر سلامت جسمی بر سلامت روانی افراد جامعه نیز تأثیر می‌گذارد، دیگر تنها به‌عنوان یک بیماری تلقی نمی‌شود. بلکه یک بحران است که همه افراد جامعه به کمک هم می‌توانند از آن عبور کنند.
ورزش به‌عنوان یک عامل تأثیرگذار در سلامت جسمانی و روانی می‌تواند در این موضوع مؤثر باشد. ورزش از اضطراب و افسردگی می‌کاهد و اعتماد به نفس را افزایش می‌دهد. ورزش به‌ویژه در سنین کودکی و نوجوانی باعث آزاد کردن انرژی‌های اندوخته می‌شود و بسیار هم لذت‌بخش و آرامش بخش است.
نظر شما