همشهری آنلاین_سارا جعفرزاده: در این مناطق اغلب حاشیه‌ای شهر، چه بسیارند کسانی‌که از همان کودکی ورزش را به‌عنوان هدف اول و آخر زندگی خود انتخاب و در مسیر ورزش رشد و بالندگی پیدا می‌کنند. «نسترن میرزاخانی» ۲۱ ساله و «الهه میرزاخانی» ۱۶ ساله دو خواهر ورزشکار رشته کاراته محله مسعودیه هستند که از سن بسیار پایین وارد عرصه ورزش شده‌اند و بعد از طی فراز و نشیب‌های بسیار، چند مقام قهرمانی کشوری و استانی در رشته کاراته کسب کرده‌اند.
این دو خواهر سختکوش به امکانات محدود ورزشی منطقه ۱۵ و محله مسعودیه بسنده نکرده‌اند و مسیر ورزش را با هر سختی که داشته و دارد در مناطق دیگر ادامه داده‌اند تا به هدفشان برسند. نکته جالب توجه اینجاست که این دو خواهر در ورزش تک بعدی عمل نکرده‌اند و در رشته‌های مختلف ورزشی از جمله تکواندو، کاراته، والیبال، بسکتبال و ایروبیک، کبدی و کوهنوردی هم دستی بر آتش دارند البته ورزش مانع از این نشده که از درس و تحصیل جا بمانند و خوشبختانه هر دو در تحصیل هم بسیار موفق عمل کرده‌اند.
تمام زندگی خانواده میرزاخانی در ورزش خلاصه می‌شود؛ مادر خانواده کارشناس تربیت‌بدنی است و از همان کودکی دو دخترش را برای ورود به عرصه ورزش تشویق کرده است. پدر خانواده قبلاً کشتی‌گیر بوده و حاصل زندگی این خانواده پرورش ۲ فرزند موفق هم در عرصه ورزش و هم در عرصه علم است. نسترن خواهر بزرگ‌تر است و ورزش را از ۳ سالگی با ورود به رشته‌هایی از جمله بسکتبال، والیبال و اسکیت آغاز کرده و از سن ۱۰ سالگی کاراته را به‌صورت حرفه‌ای دنبال می‌کند.
او در مسابقات انتخابی تیم‌ملی توانسته مقام‌های قهرمانی استانی و کشوری بسیاری را از آن خود کند. نسترن حتی رشته دانشگاهی‌اش هم تربیت‌بدنی است و در حال حاضر در ترم آخر این رشته تحصیل می‌کند. الهه هم زندگی ورزشی خود را مانند خواهر خود از ۳ سالگی آغاز کرده است اما کمی زودتر از او یعنی از ۵ سالگی وارد دنیای حرفه‌ای کاراته شده و مانند خواهر خود مقام‌های استانی و کشوری بسیاری را از آن خود کرده است. این دو خواهر می‌گویند پیشنهادهایی هم در خصوص مهاجرت به کشورهای دیگر داشته‌اند اما تعصب آنها به وطن باعث شده همچنان در کشور خود بمانند.
- مادرم مشوق اصلی من بود
برای خواهران میرزاخانی، مادرشان حکم مشوق و پشتیبان را دارد و هر دو خواهر معتقدند بدون حمایت‌های مادرشان هرگز به جایگاه ورزشی فعلی‌شان نمی‌رسیدند. نسترن در حال حاضر دارای کمربند مشکی دان دو کاراته است و می‌گوید: «از سن کم کاراته تمرین می‌کردم و بعد از چند سال برای مسابقات انتخابی تیم‌ملی انتخاب شدم.
در بیشتر مسابقات به همراه خواهرم شرکت می‌کردم و از سال ۹۱ به بعد ۹ مقام کشوری در رشته کاراته و ۳۰ مقام استانی در همین رشته کسب کرده‌ایم. همچنین من و خواهرم ۲ مقام قهرمانی استانی در رشته کبدی و یک مقام قهرمانی استانی در رشته کوهنوردی داریم.» او در خصوص حمایت‌های مادرش ادامه می‌دهد: «متأسفانه در رشته کاراته ناداوری‌های بسیاری صورت می‌گیرد. خاطرم هست در یکی از مسابقات داور بالای سر من حضور نداشت و امتیاز من را ثبت نکرده بود و بعد از پیگیری‌های مادرم، درخواست بازبینی فیلم را دادیم و آنجا بود که متوجه قصور داور شدیم.
با تمام این ناملایمات و ناداوری‌ها همیشه مادرم حامی و پشت و پناه من و خواهرم بود و روحیه و تشویق‌هایش باعث می‌شد ما دست از تلاش برنداریم و ورزش را ادامه بدهیم.»
- امکانات کم، پیگیری مطلوب
در منطقه ۱۵ امکانات ورزشی به‌صورت تخصصی محدود است. البته در چند سال اخیر این وضعیت بهتر شده است اما باز هم این موضوع را نمی‌توان نادیده گرفت که خواهران میرزاخانی با همین امکانات محدود به موفقیت رسیده‌اند. الهه میرزاخانی که در حال حاضر در رشته کاراته سبک شوتوکان مقام قهرمانی دارد، در این‌باره می‌گوید: «آن زمان که تازه وارد رشته کاراته شده بودم، منطقه ما مدرسه یا مرکز تخصصی کاراته نداشت اما من و خواهرم در باشگاه‌های خصوصی تمرین می‌کردیم.
درست است که این منطقه مدرسه یا باشگاه تخصصی ندارد اما هر کسی که به ورزش علاقه داشته باشد، در همین منطقه می‌تواند با تکیه بر استعداد و تلاش به هدفش برسد. به این نکته باید اشاره کنم که در کنار امکانات محدود ورزش در منطقه ۱۵، پیگیری‌های مسئولان ورزش در شهرداری در ایام کرونا بسیار قابل تحسین بوده در واقع با کلاس‌های آنلاین من و خواهرم توانستیم در ایام کرونا رشته تکواندو را پیگیری کنیم و در حال حاضر خواهرم کمربند مشکی دان دو و من دان یک را دارم. البته قبل از کرونا تکواندو کار می‌کردیم اما در ایام کرونا کمی از تمرین عقب‌مانده بودیم که خوشبختانه جبران شد.»
- به گسترش باشگاه فکر می‌کنم
خواهران میرزاخانی در چندین مسابقه انتخابی تیم‌ملی توانسته‌اند قهرمان شوند، اما هربار با نادآوری مواجه شده‌اند و با این حال از تلاش دست برنداشته‌اند. نسترن به برخی مشکلات در مسیر ورود به تیم‌ملی اشاره می‌کند و می‌گوید: «من و خواهرم در تمام مسابقات انتخابی تیم‌ملی قهرمان شدیم به قدری مصمم بودیم که حتی به مقام نایب قهرمانی هم رضایت نمی‌دادیم بعد از این مسابقات به مرحله نهایی برای ورود به تیم‌ملی راه پیدا می‌کردیم اما متأسفانه نفرات قبلی ثابت تیم‌ملی مجدداً انتخاب می‌شدند و عملاً برای نفرات جدید جا نداشتند.
با تمام این مشکلات باز من و خواهم از تلاش دست برنداشتیم و در رشته تکواندو شانس خود را امتحان کردیم و در حال حاضر می‌خواهیم تکواندو را ادامه بدهیم. سال‌ها پیش به راهیابی به المپیک فکر می‌کردم اما با این شرایط به آرزوی محالی تبدیل شد. برای آینده در نظر داریم باشگاهی که مادرم مدیریت آن را برعهده دارد گسترش بدهیم و در کنار آن شانس خودمان را دررشته تکواندو امتحان کنیم. در باشگاه مادرم چندین شاگرد هم داریم که سعی می‌کنیم اصول ورزش‌های مختلف از جمله ایروبیک، تی آر ایکس، کاراته و... را به آنها آموزش بدهیم.»
- ورزش رزمی یعنی دفاع و مقاومت
شاید در نگاه اول فعالیت در رشته‌های تکواندو یا کاراته برای بانوان کمی دشوار به نظر برسد اما خواهران میرزاخانی نظر دیگری دارند و معتقدند فراگیری یک ورزش رزمی برای بانوان بسیار ضروری و مهم است. نسترن معتقد است این روزها رشته‌های رزمی در میان بانوان علاقه‌مندان اندکی دارد و می‌گوید: «این روزها بیشتر نوجوانان و جوانان به رشته‌های بدنسازی و رقص روی می‌آورند و کمتر دختر نوجوانی به دنبال رشته‌های رزمی می‌رود. اما به‌عنوان یک دختر در این جامعه به هم همسن و سالانم توصیه می‌کنم حداقل یک ورزش رزمی را فرابگیرند چون آن وقت است که می‌توانند در صورت بروز مشکل از خود دفاع کنند البته ناگفته نماند ذات ورزش‌های رزمی یعنی دفاع و مقابله و کسانی که ورزش رزمی کار می‌کنند نه تنها در جامعه می‌توانند از خود دفاع کنند بلکه در برابر مشکلات زندگی هم مقاوم می‌شوند.»
نظر شما