کمک به زندانیان آزاد شده در «تثبیت وضعیت آزادی» نه تنها از احتمال تکرار جرم تا حد بسیاری می‌کاهد، بلکه از قربانی شدن تعداد بیشتری از افراد جامعه به دلیل پیامدهای منفی زندان جلوگیری می‌کند.
به همین دلیل در برخی کشورها همچون ژاپن و گینه‌نو مردم از خانواده زندانیان در زمان تحمل حبس نگهداری کرده و به هنگام آزادی از مددجویان دوستانه استقبال می‌کنند.
حمایت داوطلبانه در دوره آزادی بسیار ارزشمند است، به ویژه اگر ارتباط با مددجو از دوران حبس آغاز شده باشد.
زندان یک مجازات بازدارنده است که به عنوان یکی از راه های پیشگیری از جرایم موجب تقویت امنیت اجتماعی است. ولی بی‌توجهی به عوامل زمینه‌ساز جرم و آسیب‌های اجتماعی از یک سو و بی‌تفاوتی به مسائل و مشکلات زندانیان آزاد شده از سوی دیگر می‌تواند پیامدهای غیرقابل جبرانی برای نظام اجتماعی در پی داشته باشد.
پس توجه به مسائل زندانیان آزاد شده که تا پایان عمر مهر سیاه سوءپیشینه را بر پیشانی دارند و خانواده آنان که بی‌گناه گرفتارند، به عنوان موضوعی فراگیر باید مورد کنکاش بیشتری قرار بگیرد.گرایش دوباره به ارتکاب جرم و حریم شکنی هنجارهای پذیرفته شده اجتماعی پس از آزادی از زندان آسیبی جدی را بر امنیت عمومی تحمیل می‌کند.
از آنجایی‌که سرشت آدمی مستعد کجروی‌های اجتماعی برای تأمین نیازهای ابتدایی و اولیه خود است حمایت در هنگام تنگدستی و درماندگی بسیار جدی است و در خور تقدیر.
بنابراین ایجاد یک مرکز حمایتی قدرتمند به عنوان حلقه مفقوده چرخه اصلاح برای بازتوانی اجتماعی وجامعه‌پذیری دوباره از مهم‌ترین وظایف دولت‌ها و تشکل‌های مردم نهاد (N.G.O) در همه کشورهاست.
با نگاه به تجربه کشورهای توسعه یافته که از ساختار و قواعدی بشردوستانه پیروی می‌کنند، بازتوانی و جامعه‌پذیری زندانیان آزاد شده به عنوان اصلی انکار ناپذیر مطرح است.
در این بین مراکز مراقبت بعد از خروج یکی از حلقه‌های اصلاحی و اقدامات تأمینی است که با کمک توانبخشی اجتماعی، باز اجتماعی کردن و پیشگیری در سطح سوم، (پس از تحمل کیفر) مانع از بیش گستری آسیب‌های اجتماعی شده و زمینه بازگشت مددجویان را به زندگی مولد فراهم می‌کند.
