به این معنی که کوچه‌ها و خیابان‌ها به مرکزی مانند میادین، معابد، کاخ‌ها و یا بازارها منتهی می‌شدند و خانه‌ها به شکل دایره اطراف این مرکز قرار می‌گرفتند.
امروز به‌نظر بیشتر نظریه‌پردازان طراحی شهری مدرن، یکی از بهترین راه‌ها برای گسترش شهرها و اسکان جمعیت، گسترش شهرک‌ها در بخش‌های پیرامونی‌است، چرا که بیشتر شهرهای بزرگ دنیا به‌دلیل قدمت زیاد، در بخش‌های مرکزی خیابان‌های باریک و قدیمی قرار دارند که گنجایش جمعیت و ترافیک را ندارد. به عقیده بیشتر شهرسازان، این شهرک‌ها کمک می‌کند که تراکم جمعیت و فعالیت آنان از مرکز شهر برداشته شود. در این بین این بزرگراه‌ها هستند که نقش رابط را بین بافت قدیم و مرکزی و بافت جدید (شهرک‌ها و لکه‌های مسکونی نوساخته) ایفا می‌کنند. در واقع اگر شهر را مانند یک خانه بزرگ با اتاق‌ها و بخش‌های مختلف تصور کنیم، خیابان‌ها و بزرگراه‌ها همان کاری را در شهر می‌کنند که راهرو در خانه.
این الگو تا حدودی در تهران رعایت شده است؛ برای نمونه در اطراف شهرک اکباتان بزرگراه‌های شیخ‌فضل‌الله و تهران - کرج، در اطراف کوی نصر (گیشا) بزرگراه‌های جلال‌آل‌احمد و چمران و در اطراف شهرک غرب، بزرگراه‌های همت و یادگار امام و چمران قرار دارند.
نکته دیگری که باید مورد توجه قرار گیرد این است که در فرایند نوسازی بافت‌های قدیمی شهر، تغییرات در خیابان‌ها و گذرگاه‌های خودرو باید با دقت و وسواس محاسبه و طراحی شود. طراحان شهری معتقدند که به جای قلع و قمع کردن بافت‌های قدیمی برای ساخت گذرگاه، تغییرات در خیابان‌ها و شریان‌های موجود داده شود و از بزرگراه‌ها و خیابان‌های پهن در اطراف محله‌ها استفاده شود، در این صورت تغییرات هندسی و هدایت مسیر از خیابان‌ها به سوی بزرگراه‌ها از نظر اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی و همچنین حفظ یکپارچگی محل عاقلانه‌تر به‌نظر می‌رسد. قطعا کسی مایل نیست که برای رسیدن به هر یک از بخش‌های خانه خود یک راهرو پهن و بزرگ ایجاد کند.
نکته دیگر، مواردی است که باید در طراحی بزرگراه‌ها مورد توجه قرار بگیرد. در مرحله طراحی، باید مواردی از جمله بررسی لایه‌های زمین، چاه‌ها، قنات‌ها، آب‌های زیرزمینی، راه‌های فاضلاب، پایه‌های بناها، فضای سبز، فضاهای آزاد مانده میان ساختمان‌ها و اطراف بزرگراه، طراحی متفاوت بناها برای جلوگیری از یکنواختی مسیر، طراحی ویژه فضای سبز برای جلوگیری از آلودگی صوتی و بصری و ایجاد ارتباط کافی و مناسب بین محلات مورد توجه قرار بگیرد.
در مجموع باید گفت نیاز به دسترسی‌های فراوان و پهن در شهرهای بزرگ، شهرسازان و مدیران شهری را به فکر واداشته تا راهکارهای متفاوتی را برای ایجاد این دسترسی‌ها تجربه کنند. از جمله این راهکارها بزرگراه‌های 2طبقه و یا ایجاد تونل‌های زیرزمینی است، به‌طوری که تنها در یک مورد، شهر دوبلین ایرلند، 2 سال پیش بزرگ‌ترین تونل زیرزمینی شهری اروپا را به طول 5/4 کیلومتر برای رفع ترافیک به بهره‌برداری رساند. مسکو نیز ساخت تونل شهر بزرگی را به طول8/4 کیلومتر آغاز کرده است.
