به گزارش همشهری آنلاین، در این گزارش همزمان با سالگرد درگذشت ایشان به رواق اصلی حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) رفتیم و با مردمی که برای زیارت آرامگاه آن استاد برجسته آمده بودند گفت‌وگو کردیم.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
میان زائران حرم حضرت عبدالعظیم(ع) افراد زیادی از شهرها و استان‌های مختلف به شهرری آمده‌اند. «احمد بیات» شیرازی است. او با بیان اینکه شرح حال زندگی آیت‌الله حق‌شناس را بارها در هیئت‌ها شنیده و حتی با شنیدن برخی سخنرانی‌های او، توجه بیشتری به مباحث اخلاقی در زندگی‌اش داشته است می‌گوید: «برای تعطیلات تابستانی و دیدار با بستگانم به تهران آمدیم. فرصت را غنیمت شمردم تا با زیارت حرم مطهر حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، بر سر مزار دیگر بزرگان و عالمان از جمله، آیت‌الله خوشوقت، آقا مجتبی تهرانی و آیت‌الله حق‌شناس حاضر شوم. شناخت اولیه من از زندگی و مباحث اخلاقی آیت‌الله حق‌شناس به شنیدن سخنرانی‌های ایشان از منبری‌های شیراز برمی‌گردد. وقتی برای نخستین بار صدای ایشان را از رادیو شنیدم علاقه عجیبی به مباحث اخلاقی ایشان پیدا کردم و بلافاصله لوح فشرده سخنرانی‌هایشان را تهیه و مباحث ارزشمند اخلاقی را گوش کردم.»
سخنانشان در باره حق‌الناس و انجام واجبات بود
«کیومرث نامداری» یکی دیگر از زائران مزار آیت‌الله حق‌شناس است. او تصریح می‌کند: «در میان مباحث اخلاقی آن بزرگوار، حقیقتاً آن بخش از سخنانشان که درباره حق‌الناس و انجام واجبات و ترک محرمات بود بسیار بر دلم نشست؛ تا جایی که وقتی سال ۱۳۸۶ خبر درگذشت ایشان را از صدا و سیما شنیدم همان زمان قصد کردم به زیارت آرامگاهش بیایم. امروز هم که دقایقی است این توفیق حاصل شده تا در کنار مزار ایشان قرآن قرائت کنم. با دیدن جمعیت زیادی که برای زیارت مقبره آن بزرگوار لحظاتی را به فاتحه‌خوانی مشغول می‌شوند بسیار خشنود هستم از اینکه مردم با آن استاد مسلم اخلاق آشنایی دارند.»
زیارتگاه حاجتمندان
با نزدیک شدن به ساعت نماز مغرب رفته رفته جمعیت زیادی که در جای جای حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) حضور دارند برای اقامه نماز مغرب به سوی مصلای حرم می‌شتابند.
در این بین درست کنار مقبره آیت‌الله حق‌شناس در حال قرائت قرآن است. وقتی متوجه موضوع گزارش ما می‌شود می‌گوید: « این استاد بزرگ، عاشق بود. از وقتی سال ۱۳۸۶ در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) به خاک سپرده شد مقبره‌شان به یکی از قبوری بدل شد که زائران و حاجتمندان بسیاری برای گرفتن حاجت مراجعه می‌کنند.»
«محمد امینی‌پور» از ویژگی ولایتمداری آن عالم بزرگ می‌گوید: «آیت‌الله حق‌شناس همواره به‌عنوان یکی از عالمان و استادان برجسته اخلاق، مورد وثوق رهبر معظم انقلاب و علمای دینی بودند و همین ولایتمداری ایشان بود که می‌تواند یکی از مهم‌ترین مباحث و دروس زندگی‌شان برای ما باشد.»
ماجرای همسایگی آیت‌الله حق‌شناس با یک مطرب
استاد اخلاق شهر تهران ۱۳آبان سال ۱۳۶۷ در سخنرانی خود با موضوع «سنجش اعمال انسان در قیامت» در مسجد امین‌الدوله از ماجرای همسایگی با یک مطرب چنین گفته بود:
«در قم در محله باغ‌پنبه ساکن بودم. آنجا ساختمان‌ها طوری است که مثلاً یک مکعب درست می‌کنند با ۴ خشت و وسطش خالی است. این‌طوری دیوار را بالا می‌برند. این است که اگر کسی در کوچه صحبت کند نوعاً کسانی که در اتاق هستند می‌شنوند. همسایه‌ام کارمند بانک بود. حالا نماز می‌خواند یا نمی‌خواند نمی‌دانم؛ ولی تقریباً شبانه‌روز ساز و نوایش با صدای بلند به راه بود و هر وقت که من مشغول مطالعه بودم با آن صدای ساز و آواز آمیخته می‌شد. مثل اینکه در اتاق ما ساز می‌زدند. بالاخره به بی‌بی، حضرت معصومه(س) توسل پیدا کردیم. مدتی بعد از طرف خانواده ایشان یک رابطه خانوادگی ایجاد شد؛ یک شب آمدند. ما همیشه یک هندوانه، خربزه یا قدری مخلفات داشتیم که اگر مهمان آمد مشکلی نباشد. گفتند: الان برای ما مهمان آمده و در خانه هیچی نداریم؛ ظاهراً شما خربزه دارید. من به اهل خانه گفتم: هرچه خواستند بدهید، بلاعوض! و بگویید قابلی ندارد. اگر بعداً هم یک وقت خربزه یا شیرینی خواستند بدهید. مدتی گذشت. به اهل خانه گفتم اگر خانواده ایشان آمدند و مسائل شرعی داشتند شما جواب بدهید. مبادا یک وقت خدای ناکرده مسائل غسل و نماز را ندانند. شاید کسی را در دسترس نداشته باشند. هر چه پرسیدند شما دریغ نکنید. چند وقت بعد خانواده ایشان پرسیدند: این آقا از ما گلایه‌ای، ناراحتی ندارند؟ اهل خانه ما گفته بودند: فقط ایشان چون اهل مطالعه و بحث است هنگامی که شما ساز می‌زنید و آواز می‌خوانید به ناچار مطالعه را کنار می‌گذارند و شاید به قدر یکی، ۲ساعت درس و بحث تعطیل است.
گفتند که دیگر ساز نمی‌زنند و آواز نمی‌خوانند و اگر بزنند به قدری که خودشان استفاده کنند. مدتی گذشت. یکی از اهالی از او پرسید: «چند روز است که صدای ساز و آواز شما را نمی‌شنویم؟ چطور شده؟» گفت: «تقصیر این آقاست. اخلاق ایشان و تخلق عملی ایشان، مرا مسلمان کرده و باعث شده که من ساز را کنار بگذارم.» ان‌شاءالله همه ما موفق شویم به اندرز گرفتن؛ و اخلاقمان به انبیای عظام و اوصیا شباهت داشته باشد.
----------------------------------------------------------------------------------------------
*منتشر شده در همشهری محله منطقه ۲۰ در تاریخ ۱۳۹۴/۰۵/۲۶
نظر شما