این تنها گرنداسلمی بود که تنیسور 27 ساله سوئیسی موفق به فتح آن نشده بود و حالا به جمع فرد پری، دان بودج، روی امرسون، رود لاور و آندره آغاسی می‌پیوندد که توانسته‌اند هر چهار گرنداسلم را فتح کنند. (در این گروه تنها آغاسی توانسته بود روی سه زمین مختلف به این قهرمانی‌ها برسد). پس از شکست در سه فینال متوالی مقابل نادال، سلطان زمین‌های رسی، او این بار با حذف زودهنگام تنیسور اسپانیایی فرصت بی‌مانندی داشت که آن را از دست نداد. حریف فدرر رابین سودرلینگ سوئدی بود که در دور چهارم توانسته بود با حذف نادال شگفتی‌ساز شود ولی همانگونه که پیش‌بینی می‌شد بی‌تجربگی مانع از این شد که در فینال بتواند نمایش همیشگی‌اش را تکرار کند.
سودرلینگ که در مراحل قبلی خونسردی فوق‌العاده‌ای نشان داده بود در شروع مسابقه نهایی کاملا مضطرب بود و فدرر با تجربه که از سوی تماشاگران فرانسوی حمایت می‌شد به خوبی توانست از این موضوع استفاده کند. سودرلینگ دو گیم اول سرویس اش را از دست داد تا فدرر 4 بر صفر پیش بیفتد و در نهایت ست اول را در تنها 23 دقیقه و با نتیجه 6 بر یک به پایان ببرد.
سودرلینگ 24 ساله در ست دوم شروع بهتری داشت و توانست تا نتیجه 6 بر 6 پا به پای فدرر حرکت کند ولی فدرر در یکی از بهترین روزهایش در تای‌برک با اقتدار و با نتیجه 7 بر یک برنده شد. در شرایطی که سودرلینگ دو ست اول را واگذار کرده بود، بردن سه ست بعدی و پیروزی در فینال به یک ماموریت غیرممکن شبیه بود، به ویژه اینکه فدرر با انگیزه فوق‌العاده‌ای بازی می‌کرد.
راجر در شروع ست سوم هم توانست گیم سرویس سودرلینگ را از آن خود کند و تلاش حریف جوان‌تر برای جبران این عقب‌ماندگی بی‌نتیجه بود. در نهایت ست سوم هم با برتری 6 بر 4 فدرر به پایان رسید. فینالی که تنها یک ساعت و 55 دقیقه طول کشید، فدرر را به چهاردهمین قهرمانی‌اش در گرنداسلم رساند تا با رکورد پت سمپراس برابری کند ولی با توجه به اینکه فدرر برخلاف سمپراس توانسته در هر چهار گرنداسلم پیروز شود می‌توان او را بزرگترین تنیسور تاریخ نامید.
پایان فشار روحی
فدرر پس از پیروزی در فینال گفت: «شاید این بزرگترین پیروزی من باشد یا پیروزی که بیشترین فشار را از روی شانه‌هایم برمی‌دارد. فکر می‌کنم از حالا تا پایان دوران بازیگری‌ام می‌توانم با آرامش خیال بازی کنم و دیگر این جمله را که هرگز برنده رولان‌گاروس نشده‌ام، نمی‌شنوم.»
فدرر اضافه کرد: «احساس می‌کنم در سال‌های اخیر فرصت‌های زیادی را در آزاد فرانسه از دست داده‌ام. فکر می‌کنم پت، یک بار به نیمه‌نهایی رسیده. سایر بازیکنان هم شاید یک بار به فینال رسیده باشند. من سه بار به فینال و یک بار به نیمه‌نهایی رسیده بودم.»
فدرر حالا در کارنامه‌اش 5 قهرمانی ویمبلدون، 5 قهرمانی آزاد آمریکا، 3 قهرمانی آزاد استرالیا و یک قهرمانی رولان گاروس را دارد. اما او این قهرمانی را بزرگترین افتخارش نمی‌داند: «نمی‌گویم که این بزرگترین کاری است که انجام داده‌ام، ولی دستیابی به چهاردهمین گرنداسلم و پایان شکست در فینال گرنداسلم‌ها مقابل رافا (فینال رولان گاروس و ویمبلدون در سال 2008 و آزاد استرالیا در سال 2009) احساسی وصف‌ناشدنی است. اینکه توانستم با قهرمانی در پاریس با رکورد پت برابری کنم، باورنکردنی است.»
مسئولان برگزاری آزاد فرانسه برای اعطای جام به فدرر، آندره آغاسی را به پاریس دعوت کرده بودند، موضوعی که تنیسور سوئیسی هم از آن خوشحال است: «دریافت جام از آندره، آخرین فردی که هر چهار گرنداسلم را به دست آورده، تقارن جالبی است.»سمپراس اولین قهرمانی گرنداسلم را در سال 1990 و آخری را در سال 2002 به دست آورد، در حالی که اولین قهرمانی فدرر به ویمبلدون 2003 برمی‌گردد و او در نیمی از این زمان توانسته با رکورد تنیسور آمریکایی برابری کند.
او در 27 سالگی احتمالا می‌تواند چند سال دیگر در اوج باشد و به رکوردی دست‌نیافتنی برسد، به ویژه اینکه در هشداری غیرمستقیم به رقیبانش گفت که تا به حال هرگز به بازنشستگی فکر نکرده. فدرر در سال 2008 به دلیل مصدومیت و بیماری از فرم همیشگی‌اش فاصله داشت، ولی با این قهرمانی کسانی را که مدعی بودند دوران او رو به پایان است، وادار به سکوت کرد.
خداحافظی نمی کنم
فدرر گفت: «حتی یک بار هم به ذهن من نرسیده که بخواهم خداحافظی کنم. می‌دانم که قرار نیست تا ابد تنیس بازی کنم، ولی تا وقتی که از آن لذت ببرم ادامه خواهم داد. فکر می‌کنم تورنمنت‌ها و گرنداسلم‌های زیادی در پیش دارم. نهایت تلاشم را می‌کنم که بهترین کارنامه را به جا بگذارم. امیدوارم بتوانم رکوردهای بیشتری را بشکنم. امیدوارم که سالم بمانم، چون انگیزه مشکلی برای من نیست. با تغییراتی که در زندگی من به وجود آمده (فدرر ازدواج کرده و به زودی پدر می‌شود)، چند سال باقیمانده بسیار هیجان‌انگیز خواهد بود.» فدرر اعتراف کرد که در جریان بازی، نوسانات احساسی زیادی را پشت‌سر گذاشته: «شروع خوب، مرا آرام کرد.
خیلی مهم بود که در ست دوم پابه‌پای او حرکت کنم و روی سرویس‌هایم فرصتی به او ندهم. بعد از آن یکی از بهترین تای‌برک‌های عمرم را تجربه کردم. از نظر ذهنی، خیلی سخت بود که تمرکزم را در جریان بازی حفظ کنم. در شروع ست سوم خیلی عصبی بودم، چون تصور می‌کردم که چقدر به پیروزی نزدیکم و در گیم آخر به سختی می‌توانستم بر بازی مسلط شوم. فقط امیدوار بودم که خوب سرویس بزنم و او اشتباه کند. وضعم اینقدر بد بود.»
