واقعیت این است که این شهر میلیونی بر پایههای لرزان خدمات و امکانات رفاهی شکسته بسته، نارسا و فرسوده سالها قبل جا خوش کرده و از جوانب امر این طور به نظر میرسد که مدیرانش نیز انتظار دارند که این موجود غول پیکر که نام کلانشهری با اختیارات فرمانداری کل را یدک میکشد روی پاهای کوچک روستایی خود ادامه حیات دهد و اگر اقبال یاری کند در جهت رفع مشکلاتی که مردم به طور روزمره با آن دست به گریبانند پیشروی کند!
دیگر اما، قبول این واقعیت که این شهر در زمینههای مختلف با انواع نابسامانی مواجه است به باوری در اذهان بدل شده که گویا باید به هر صورت ممکن با آن مدارا کرد و در این میان اما، نادیده گرفتن نیازهای عمومی، پاک کردن صورت مسئله است چرا که به مرور زمان افزایش گستره نیازهای اساسی برطرف نشده بهعنوان یک عارضه به ایجاد بحرانی جدی میانجامد
که تبعات آن اغتشاش در نظم و رفتار اجتماعی و کاهش اعتماد عمومی نسبت به سیاستگذاران و مدیران اجرایی است که در صورت تداوم میتواند آسیبهای فراوان دیگری را در زمینههای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی ایجاد کند. لذا تصمیمگیری جهت رفع موانع موجود برای ایجاد امکانات رفاهی میتواند مرهمی باشد برای درمان دردهای مزمن چند دهه اخیر این کلانشهر مهجور.
شاید بتوان نیازهای موجود در حوزههای فرهنگی، هنری، ورزشی، اطلاعرسانی، فضای سبز و محیطزیست، زیباسازی و مبلمان شهری، بهداشت درمان و..... را از جمله نیازهای مطرح نام برد اما جواب این سئوال که «بر هجران کدامیک باید زارتر گریست؟»
به دور باطلی برمیگردد با این همه اما باید نیل به توسعه پایدار به ارتقای صلاحیت و ظرفیت برنامهریزی، اجرا و مدیریت شهری بیاندیشیم و مجال مناسبی برای به کارگیری توان و نیروی انسانی و اعمال برنامهها و سیاستهای مبتنی بر ویژگیهای درونی این کلانشهر و استفاده از ظرفیتهای بالقوه طبیعت زیبا و استعداد گردشگری، پیشینه غنی تاریخی، استعدادهای وافر ورزشی، قطب صنعتی و کشاورزی کشور، مقام نخست علمی – تحقیقاتی کشور، تدین، رزمندگی و ایثارگری مردم و..... با وسعت لازم ایجاد کرد.
باید بپذیریم که وضعیت فعلی حاکم بر کلانشهر کرج ماحصل راهبردها و برنامههایی است که توسط مدیران و برنامهریزان این شهر از گذشته نه چندان دور تاکنون تدوین و به اجرا گذاشته شده و برای رهایی از آن و توسعه پایدار راهی جز ارتقای ظرفیت مدیریت شهری و اداری و ایجاد ساختار متناسب با گستره این کلانشهر پیشرو نیست.
همشهری استانها