همشهری آنلاین- رابعه تیموری:ولی بیشترین کسانی که با آنها تماس می گرفتند زنانی بودند که با ویروس اچ آی وی (HIV)مثبت زندگی می کردند و به دنبال کسی می گشتند تا بدون انگ زدن به آنها و طردکردن شان راه چاره ای جلوی پای شان بگذارد و راه کنار آمدن با این بیماری را نشان شان دهد. وقتی شمار این زنان و مادران سرگردان بی پناه فراوان شد، تابلوی انجمن احیا بر سر در پلاک ۲ کوچه شهید جعفرزادگان قرار گرفت تا سقف امنی باشد برای کم کردن درد و رنج زنان و کودکان مبتلا به اچ آی وی مثبت:

در این خانه کسی از بهار نمی ترسد

گاهی سر صبح سر و کله بهار و باران پیدا می شود. درست وقتی نان بربری داغ تازه رسیده و بساط صبحانه ساده زهرا حاجی زاده و همکارانش به راه شده. بهار می داند که سر این سفره اگر او به نان دست بزند، آن را دور نمی ریزند. بشقاب و استکانش را مثل ظرف هایی نجس کنار نمی گذارند و هم سفره هایش از نشستن کنار او نمی ترسند. بهار خودش هم وقتی دکتر به او خبر داد به اچ آی وی مثبت مبتلا شده، فکر می کرد اگر بچه هایش را ببوسد، آنها را بغل کند یا برای شان غذا بپزد مانند او بیمار می شوند و همین دلواپسی ها باعث شد ۳ بار دست به خودکشی بزند تا باعث رنج فرزندانش نشود. مدتها طول کشید تا حاجی زاده و همکارانش او را قانع کردند که می تواند برای دو پسر و تنها دخترش مادری کند بدون آن که بیماری را به آنها انتقال دهد، اما درست وقتی بچه ها پذیرفته بودند که مادر زحمتکش شان و حتی ناپدری معتادشان که باعث بیماری همسرش شده با مراقبت و مصرف دارو می توانند زندگی معمولی داشته باشند، این موضوع در میان دوست و آشنا پیچید و دیگر هیچکس، حتی خواهر بهار، با او سر یک سفره ننشست.

۱۰۰ روز گورخوابی

باران از ۹ سالگی ساقی دایی مواد فروشش بود و دایی اش او را در ۱۳ سالگی به یکی از هم پیاله هایش شوهر داد. وقتی باران مادر شد تصمیم گرفت اعتیاد چندین ساله اش را ترک کند تا فرزندش در آغوش یک مادر سالم بزرگ شود. او که می دانست در کنار همسر معتادش هیچوقت نمی تواند از اعتیادش خلاص شود،۱۰۰ روز در گورهای خالی بهشت زهرا خوابید و با نان و نذری های کم و زیاد بستگان اموات روزگار گذراند تا پاک شد، اما پیش از آن که طعم زندگی بدون دود و دم زیر زبانش مزه کند، متوجه شد اچ آی وی از همسرش به او منتقل شده. سال ها دست و پنجه نرم کردن با روزگار سبب شده بود هیچ اتفاق غیرمنتظره ای نتواند باران را گیج و بلاتکلیف کند و او بعد از چند شبانه روز گرسنه سر کردن و گز کردن کوچه خیابان های شهر به خانه بازگشت تا با هویت جدیدی که به دست آورده بود، زندگی اش را باز هم از سر بگیرد. او در این زندگی تازه درست وقتی که تنهایی او را به زانو درآورده بود با حاجی زاده و اعضای انجمن احیا آشنا شد. آنها برای او و بهار سرمایه ای فراهم کردند تا بتوانند با دستفروشی در مترو زندگی شان را بچرخانند. بخشی از مخارج تحصیل و سر و سامان گرفتن فرزندان شان را تأمین می کنند و اگر برای تهیه دارو و خورد و خوراکشان گیر و گرفتاری داشته باشند یا زخم زبان ها و نامهربانی اطرافیان شان آنها را به ستوه آورد، تنهای شان نمی گذارند.

شماره تلفنی برای همدلی

حکایت پا گرفتن انجمن احیا به دهه ۷۰ برمی گردد. زمانی که خسرو منصوریان و همسرش انجمن حمایت از آسیب دیدگان اجتماعی را به تازگی راه اندازی کرده بودند. در آن زمان زوج مددکار خط مشاوره ۵ رقمی راه اندازی کردند تا هر کس در زندگی اش گرهی افتاده یک دل سیر با مددکاران گپ بزند و مشکلاتش را با آنها در میان بگذارد. با راه اندازی این خط زوج مددکار پی بردند بی پناه ترین قشری که به کمک نیاز دارند، زنان و کودکان مبتلا به آچ ای وی مثبت هستند وتصمیم گرفتند با کمک زهرا حاجی زاده و دیگر همراهان شان انجمن احیا را راه بیندازند تا از این بیماران خاص حمایت کنند.

مادران حامی سلامت

آنها پس از راه اندازی انجمن احیا به سراغ مادران بیمار رفتند و خیال شان را آسوده کردند که اگر اعتماد کنند، بدون آن که نام و نشان آنها را پرس و جو کنند، همراز و کمک حال شان می شوند. چندان طول نکشید که ۷۰-۸۰ زن و مادری که سایه سنگین بیماری اچ آی وی بر زندگی شان هوار شده بود، با پذیرش قوانین و مقررات انجمن عضو آن شدند. بر اساس این قوانین آنها از رفتارهای پرخطر که سلامتی دیگران را به خطر می انداخت، منع شدند و تعهد دادند نسبت به مصرف منظم داروی خود دقت کنند. از آن زمان بیش از ۳ دهه گذشته و مادران احیا علاوه بر آن که از مقرری ماهیانه برای هر یک از فرزندان شان بهره مند شده اند و در کارگاه های اشتغال زایی تحت پوشش انجمن مشغول هستند، موقع دلتنگی هم خانواده ای بزرگ و همدل دارند که می توانند تنهایی های شان را با آنها قسمت کنند. اکنون بسیاری از مادران عضو انجمن که به سفیران انجمن تبدیل شده اند، در همایش ها و برنامه هایی که حاجی زاده و همکارانش برای آگاهی قشرهای مختلف برگزار می کنند، مشارکت دارند. ۴۱ کودک متأثر از ایدز زیر چتر حمایت انجمن احیا قرار دارند که اچ آی وی یتیم شان کرده یا بیماری از پدر و مادرشان به آنها منتقل شده است.

سفیران احیا

حاجی زاده انگ اجتماعی و طردشدن از جامعه را مهمترین مشکل بیماران مبتلا به ایدز می داند. او تعریف می کند: «من روی لباس فرمم علامت روبان قرمز دارم. یک روز در یکی از واگن های شلوغ مترو زوج جوانی با دیدن آن روبان قرمز تصور کردند من هم بیمار هستم و وقتی مسافران واگن حرف های آنها را شنیدند به سرعت از من فاصله گرفتند و در چشم بر هم زدنی اطرافم خالی و خلوت شد! وقتی نگرانی آنها را دیدم برای شان توضیح دادم که سفیر انجمن احیا هستم و درباره بیماری اچ آی وی مثبت و راه های انتقال و پیشگیری آن برای شان صحبت کردم. در طول صحبت های من واگن در سکوت کامل فرو رفته بود و بعد از تمام شدن حرفم عده ای علاقمند شدند که به انجمن بپیوندند و در حمایت از مادران مبتلا به اچ آی وی به ما کمک کنند.»

از صندلی تک نفره تا خط پایان

تا وقتی هیچکس از بیماری علیرضا اطلاع نداشت همه چیز خوب و آرام می گذشت. مادر هر روز چند بار به مدرسه می رفت و داروهای علیرضا را سر ساعت به او می خوراند. علیرضا هم کنار همکلاسی هایش و مانند آنها درس می خواند و بازیگوشی می کرد، اما وقتی مادرکنجکاوی و پاپیچ شدن خانم مدیر را با صداقت پاسخ داد و خانم مدیر متوجه شد علیرضا به دلیل زندگی با ویروس اچ آی وی مثبت باید هر روز سر ساعت دارو بخورد، بدون آن که غم چشم های دانش آموز درسخوان و پرانرژی اش را ببیند، او را از مدرسه اخراج کرد. فقط خدا می داند مادر چقدر این در و آن در زد تا علیرضا به مدرسه بازگشت، ولی این بار او را روی یک صندلی تک نفره و دور از همکلاسی هایش نشاندند. نگاه های بچه ها و بزرگترها سنگین شده بود و با اکراه با او همکلام می شدند... د. این بار علیرضا خودش مدرسه را ترک کرد و دیگر دارو هم نخورد. کم کم بار ویروسی بدنش آنقدر سنگین شد که ریه هایش را از کار انداخت و او را روی صندلی چرخدار نشاند. مهر سال بعد که همکلاسی های علیرضا با لب خندان به کلاس بالاتر می رفتند، مادر پسرک ۱۲ ساله اش را به خاک سپرد... د. علیرضا تنها قربانی کم اطلاعی جامعه از درد مبتلایان اچ آی وی نیست و نامهربانی و وحشت موهوم جامعه از این بیماری، علیرضاهای بسیاری را به ته خط رسانده است... ت.

بیشتر بخوانید:خبر خوب برای مبتلایان به ایدز

کاهش سن ابتلا به ویروس HIV در ایران | تنها 60 درصد مبتلایان به ایدز شناسایی شده اند | چرا HIV واکسن و درمان قطعی ندارد؟