1- نام علمی پاپ کورن "zea mays everta" است و این تنها نوعی از ذرت است که پف می‌کند و می ترکد.
2- هزاران سال است که مردم از خوردن پاپ کورن لذت می‌برند اما بد نیست بدانید که در سال 1948 دانه‌های بوداده شده‌ای مربوط به پنج هزار سال پیش در غارها کشف شد.
3- قبایل بومی آمریکا پاپ کورن را با چاشنی سبزیجات خشک شده، ادویه و حتی فلفل قرمز تند می‌خوردند. آنها در تهیه سوپ نیز از پاپ کورن استفاده می‌کردند.
4- برخی از قبایل بومی آمریکایی معتقد بودند در هر دانه از پاپ کورن روحی زندگی می‌کند که معمولا 
مزاحم انسان‌ها نمی‌شوند مگر آن که خانه‌شان گرم شود.
آن وقت است که به اطراف حرکت می‌کنند و خشمگین و خشمگین‌تر می‌شوند تا این که خلاصه با صدای بامپ بیرون می‌پرند.
5- گفته می‌شود کریستف کلمپ، پاپ کورن را در اواخر قرن پانزدهم میلادی به اروپایی‌ها معرفی کرد.
6
- اولین دستگاه تجاری تولید پاپ کورن توسط چارلز کرتون در سال 1885 در شیکاگو اختراع شد.
7- در اواخر قرن نوزدهم، فروشندگان آمریکایی در جشن‌ها پاپ کورن می‌فروختند. البته در ابتدا مخالف‌هایی وجود داشت؛ مثلا صاحبان تئاتر‌ها با این کار مخالف بودند چون فکر می‌کردند که خوردن پاپ کورن حواس تماشاچی را پرت می‌کند.
چند سال طول کشید تا آنها پی‌بردند که از این روش حتی می‌توان به در آمد بیشتری دست پیدا کرد.
8- هردانه ذرت مقدار کمی رطوبت دارد. وقتی این دانه حرارت می‌بیند آب درون آن به بخار تبدیل می‌شود و چون این بخار نمی‌تواند
از درون آن فرار کند آن قدر متراکم می‌شود که ناگهان می‌ترکد و درون آن بیرون می‌ریزد.
9- به طور متوسط هر دانه زمانی که به دمای 175 درجه سلیسیوس (347 درجه فارنهایت) برسد پف می‌کند.
10- به دانه‌های پف نکرده اصطلاحا "ترشیده " می‌گویند.
11- برای دانه‌هایی که پف نکرده دو توضییح احتمالی وجود دارد: اول آنکه به اندازه کافی برای رسیدن به انفجار رطوبت نداشته‌اند. دوم آن که پوسته بیرونی آنها تخریب شده به نحوی که بخار به تدریج از آن خارج شده است.
12- پاپ کورن معمولا دارای فیبر بالا، کالری، سدیم، قند پایین و بدون چربی است. گرچه برای تهیه آن از روغن، کره ، شکر ، نمک ودیگر مخلفات استفاده می‌شود.
13- طبق کتاب گینس بزرگترین پاپ کورن دنیا 12 فوت قطر دارد که برای تهیه آن از دوهزار پوند ذرت ، چهل هزار پوند شکر و 400 گالن آب استفاده شده است.
