نه خبری از نمایندگان اصناف سینمایی بود (که در شرایط فعلی و با توجه به مناسبات نه‌چندان حسنه معاونت سینمایی و خانه سینما طبیعی به‌نظر می‌رسد) و نه از سینماگرانی که می‌توانستند گرایش‌های متنوع سینما را نمایندگی کنند.
آنچه به چشم می‌آمد، حضور سینماگرانی بود که تنها بخشی از خانواده سینما را تشکیل می‌دهند و نمی‌توانند پوشش‌دهنده کلیت این خانواده بزرگ باشند.
با توجه به مدت زمان زیادی که از اعلام خبر تشکیل جلسه تا اجرایی‌شدن این تصمیم صرف شد، انتظار می‌رفت نمایندگان سینماگران در شورای عالی سینما با تامل بیشتری برگزیده شوند چون در شرایط فعلی، ترکیب جوری چیده‌شده که تفاوت چندانی میان اعضای دولتی شورا با نمایندگان حس نمی‌شود و این خلاف روح تشکیل جلسات شورای عالی سینماست که قرار بود در آن همه چیز با همفکری و همراهی اهالی سینما با دولت شکل گیرد.
یکدست‌کردن ترکیب حاضران، شاید همان دغدغه‌ای باشد که باعث شد برخی سینماگران مدعو چون مسعود جعفری جوزانی و ابراهیم حاتمی‌کیا ترجیح دهند در جلسه شرکت نکنند. نکته جالب توجه دیگر، حضور سؤال‌برانگیز برخی سینماگران است. مثلا محسن علی اکبری به عنوان نماینده صنف واحد تهیه‌کنندگان در جلسه حضور یافته است؛ صنفی که هنوز اساسنامه‌اش هم به تصویب اعضا نرسیده و قاعدتا نمی‌تواند نماینده‌ای هم داشته باشد.
به هر حال بد نیست وقتی جلسه‌ای با حضور دولتمردان و اهالی سینما تشکیل می‌شود، بتوان هویت مستقل سینماگران را نیز در آن مشاهده کرد، نه اینکه این شائبه پیش آید که سینماگران نیز به نوعی خود نمایندگان دولت هستند.رنگین کمان سینما، طیف‌های متنوع و مختلفی دارد و یک گرایش خاص نمی‌تواند نماینده همه باشد.
