به این دلیل اکنون کمبود مسکن در شهرهای بزرگ به صورت یک مسئله فراگیر درآمده است و دستگاه‌های ذی‌ربط و کارشناسان، پیوسته در جست و جوی راه‌حل‌های ممکن برای این معضل هستند.
هفته گذشته با اعلام تصمیم جدید دستگاه‌های دولتی مبنی بر شناسایی و اجاره‌دادن خانه‌های خالی، بار دیگر بحث‌های گوناگونی پیرامون این مسئله مهم و قدیمی آغاز شده است. مشکل مسکن در ایران سابقه‌ای بسیار طولانی دارد ولی عوامل گوناگون ازجمله افزایش جمعیت و افزایش شهرنشینی و جوان بودن هرم سنی جمعیت ایران این نیاز را تشدید کرده است.
با وجود این نمی‌توان با راه‌حل‌های شتابزده که معمولا مشکلات و پیامدهای غیر قابل پیش‌بینی دارند و با موانع قانونی و حقوقی روبه‌رو می‌شوند بتوان معضل کمبود مسکن در ایران را برطرف کرد. براساس آمار، مردم ایران سالانه به یک میلیون و 200هزار سرپناه نیاز دارند.
اگر وزارت مسکن و سایر سازمان‌های دست‌اندرکار بتوانند هر سال 50هزار مسکن بسازند، باز هم با کمبود جدی در این زمینه روبه‌رو هستیم. بنابراین بهتر است با بهره‌گیری از تجربه‌های ارزشمند دیگر مناطق جهان، روش‌های مفید‌تری را برای جبران کمبود مسکن در پیش بگیریم. برخی از این روش‌ها عبارتنداز:
نصب و ساخت آپارتمان‌های پیش‌ساخته با همکاری کشورهایی که در این‌خصوص دارای فناوری و تجربه‌های طولانی هستند. از این طریق می‌توان، طبق اصول و مقررات با ایجاد مجتمع‌های 100هزار واحدی دست‌کم برای 300هزار نفر مسکن فراهم کرد.
وزارت علوم با همکاری دستگاه‌های ذی‌ربط امکاناتی فراهم کند که فرصت ادامه تحصیل برای متقاضیان دوره‌های دانشگاهی در مراکز استان‌ها و شهرهای بزرگ فراهم شود و اولویت پذیرش در این مراکز آموزشی با دانشجویان بومی باشد. به این ترتیب از رشد معضل مسکن در تهران می‌توان پیشگیری کرد.
تنظیم قرارداد اجاره‌مسکن برای حداقل یک دوره 3ساله باشد تا از جابه‌جایی سریع خانواده‌های نیازمند مسکن جلوگیری شود.
تعدادی از واحدهای صنعتی بزرگ و اشتغال‌زا مثل خودروسازی‌ها به شهرهای دیگر منتقل شوند و جاذبه‌های شغلی را در استان‌ها به‌وجود بیاورند. تمرکز فعالیت‌های اقتصادی در تهران بحران‌زاست و در درازمدت همچنان که نشانه‌های آن پیداست، باعث مهاجرت جمعیت بیشتری از دیگر مناطق به این شهر می‌شود و مسئله مسکن در تهران را بغرنج‌تر خواهد کرد.
