مجلس شورای ملی در تیرماه سال 1337 ماده‌ای با 4 تبصره مصوب کرد که به موجب آن یک فرستنده تلویزیونی زیر پوشش وزارت پست و تلگراف و تلفن در تهران ایجاد شد. این فرستنده تا 5 سال از پرداخت مالیات معاف بود و تمامی برنامه‌های آن از مقررات اداره کل انتشارات پیروی می‌کرد.
این فرستنده که تلویزیون ایران نامیده می‌شد، ابتدا هر روز از 6 بعد از ظهر تا 10 شب برنامه داشت. در آن زمان همه فعالیت‌های تلویزیونی کشور در تهران در انتهای یک خیابان خاکی که شیب تندی هم داشت، انجام می‌شد، جایی که امروز به خیابان الوند معروف است و شبکه دوم سیما در آنجا مستقر است.
محل ساختمان نخستین شبکه تلویزیونی ایران در بلندترین نقطه تپه‌های ده ونک که مشرف به مرکز تهران آن روزگار بود، تاسیس شد.
تلویزیون ایران به صورت خصوصی اداره می‌شد و متکی به درآمد خود از آگهی‌های تجارتی و تبلیغاتی بود. این سازمان پس از یک سال فعالیت برنامه‌های روزانه خود را در تهران به 5 ساعت افزایش داد.
تلویزیون ایران از روز 4 آبان 1345 کار خود را به طور آزمایشی آغاز و از اول فروردین 1346 کار خود را شروع کرد. این شبکه با روزی 3 ساعت و با کمک 2 فرستنده با قدرت 12 کیلووات و توانست 5/2 میلیون نفر از جمعیت تهران را زیر پوشش خود قرار دهد.
امکانات فنی تلویزیون در آن زمان به یک استودیو، 3 دوربین و 2 دستگاه ضبط مغناطیسی محدود می‌شد و از آنجا که فرستنده تلویزیون ایران با سیستم 525 خطی آمریکایی کار می‌کرد و سیستم تلویزیون ملی 625 خطی اروپایی بود، تلویزیون ملی با نصب یک فرستنده 2 کیلو واتی با سیستم 525 خطی بر بالای ساختمان هتل هیلتون تهران، امکان استفاده از این شبکه را برای همه دارندگان تلویزیون با سیستم‌های مختلف، امکان‌پذیر کرد.
پس از پیروزی انقلاب با تأسیس شبکه 5 با عنوان شبکه تهران و اختصاص یک شبکه استانی به استان‌های کشور، توجه به مناسبات درون گروهی شهرستان‌ها و استان‌ها در دستور برنامه‌سازان قرار گرفت.
