نه صدای غرش خودرو‌ها و نه فریاد گوشخراش صاحبانش، هیچکدام این شهر دوست‌داشتنی را غریبه نکرده بود.
اگر درشکه در خلوت کوچه‌های شهر دیده می شد، تنها صدای یکنواخت پاهای اسب‌ها به گوش می‌رسید.
اما در این میان، بلدیه برای برقراری نظم و حفظ ظاهر شهر اقدام به تدوین قوانین جدیدی برای تردد وسایل نقلیه کرد که خیلی زود به عوارض اتومبیل معروف شد.
کم‌کم چارچوب‌های حمل و نقل شهری در تهران در حال مشخص شدن بود و در آن سالها عوارضی که برای مصارف بلدیه از وسایل نقلیه دریافت می‌شد، به این ترتیب بود:
- درشکه پانزده قران
- چهارچرخه بارکش پانزده قران
- کالسکه بدون ملاحظه عده اسب سه قران
- اتومبیل یک تومان
- واگن اتومبیل شش قران
- دلیجان چهار قران
- گاو بارکش و الاغ سه شاهی، قاطر و اسب و یابو پنج شاهی، شتر شش شاهی.
اولین خیابان یک‌طرفه
در خردادماه ۱۳۰۸ هجری شمسی و به هنگام شهرداری کریم خان بوذرجمهری واگن‌های اسبی، به منظور تسطیح خیابان‌های شهر و امکان حرکت راحت‌تر اتومبیلها، برچیده شدند و ریل‌های آن زیر آسفالت جدید خیابان‌ها، مدفون شد. این اتفاق همزمان بود با ورود تعداد فراوانی از اتومبیل‌های جدید.
پس از آن که همچنان روند واردات خودرو ادامه یافت و شهر پر شد از خودروهای شخصی ساخت کارخانه های خارجی، لزوم تاسیس مراکزی که بر تردد اتومبیلها نظارت داشته باشند، روز به روز بیشتر حس شد. در همین سالها بود که برای اولین بار شهرداری تهران طی حکمی اعلام کرد که به منظور حمل‌و‌نقل آسان اتومبیلها، مسیر رفت و برگشت به شمیران، یک طرفه شده است.
اتومبیلهایی که قصد عزیمت به شمیران را دارند، لازم است که از خیابان لاله زار به عنوان خیابان یک طرفه برای رفتن به شمیران بهره برند و به هنگام برگشت از خیابان علاءالدوله (فردوسی فعلی) استفاده کنند. بدین ترتیب، اولین اقدام در یک طرفه کردن معابر و خیابان‌ها در طهران صورت گرفت.
پس از گذشت چند سال، شهربانی با تأسیس مرکزی با عنوان «اداره آلات ناقله»، اولین مرکز راهنمایی و رانندگی را در تهران پی‌ریزی کرد. این اقدام شهرداری به منظور کنترل ترافیک ناشی از افزایش اتومبیل‌های شخصی و عمومی و همچنین تردد وسائل نقلیه کندرو در سطح شهر بود. شهرداری وقت در اطلاعیه‌ای دلیل تاسیس «اداره آلات ناقله» را چنین ذکر کرد:
«نظارت بر حکومت، توقف و کورس درشکه‌ها و برقراری نظم رفت‌و‌آمد وسائط نقلیه».
