سؤال این است که اشکال را باید در کجا جست و آن را چگونه باید برطرف کرد؟ پیام ابراهیم‌پور، تهیه‌کننده برنامه‌هایی مثل شب‌های روشن، با کاروان، چشم آسمان و... در این خصوص به همشهری می‌گوید: نخستین نکته‌ای که باید بگویم آن است که ما در سیما شورایی با عنوان شورای معارف سیما داریم که بهتر است این شورا شورای تئوری معارف نباشد و معیارهای مشخصی برای برنامههای مناسبتی و دینی داشته باشد. به همین دلیل بهتر است که یک بار هم خود شورای معارف سیما برنامه‌سازی کند تا ما ببینیم سلیقه دوستان چگونه است تا از طریق نمونه‌سازی و ساخت یک برنامه بفهمیم که ایده‌آل دوستان در برنامه‌سازی چیست. مشکل دیگری که در این میان وجود دارد این است که برنامههای معارفی جایگاه رقابتی ندارند؛ به عبارت دیگر چرا برای برنامه‌هایی از این دست جشنواره‌ای تدارک دیده نمی‌شود مگر نه اینکه این مقوله برای همه ما مهم است و از این مسیر می‌توان الگو‌سازی کرد؟
او در ادامه می‌افزاید: نکته دیگری که باید بی‌پروا بدان اشاره کنم آن است که رسانه، رسانه دینی است اما مدیران میانی از برنامه‌سازی دینی سردرنمی‌آورند. چرا برآورد‌های ساخت برنامههای دینی پایین است؟ چرا برای ساخت یک برنامه دینی بودجه کمی به سازندگان داده می‌شود؟ یا به برنامههای مذهبی در حد نوحه‌خوانی‌ها نگاه می‌شود یا به این برنامه‌ها به نگاه تخصصی نگاه می‌شود؟ باید پرسید که حد اعتدال این برنامه‌ها کجاست؟ بهتر است دوستان شورای معارف سیما از پشت میزها بیرون بیایند و پشت صحنه کارهای معارفی بروند و در روند تولید کارها دخالت و نظارت کنند.
ابراهیم‌پور در ادامه مشکل عمده و اصلی بی‌کیفیت بودن برنامه‌ها را تخصیص‌ندادن بودجه برای پژوهش می‌داند و می‌گوید: ما مقوله‌ای به نام پژوهش در برنامههای سیما نداریم و لذا هزینه‌ای هم برای آن نمی‌پردازیم؛ پژوهشی که از بطن جامعه سر چشمه گرفته شده باشد. به‌نظر من همه ما مردم مسلمان در رابطه با خدای واحد و امامان خود نظرات مشترکی داریم. هم یک خانم خانه‌دار می‌تواند در این زمینه اظهار نظر کند و هم یک روحانی؛ پس چرا تنها یکسری کارشناس را در این زمینه به‌عنوان متخصص معرفی کرده‌ایم و دائم آنها را نشان می‌دهیم؟ از سوی دیگر برنامه‌هایی می‌سازیم که مخاطب عام از دیدن این برنامه‌ها لذت نمی‌برد.
باید پرسید چرا مخاطب عام را در نظر نمی‌گیریم؟ خوشبختانه دین و معارف تنها خاص یکسری از افراد نیست و همه می‌توانند در مورد آن بخوانند و بشنوند. وظیفه رسانه ملی آن است که درک مطالب را تسهیل کند و این امر به جز پژوهش امکان‌پذیر نخواهد بود. سؤال اینجاست که چرا تلویزیون برای این امر بسیار مهم هزینه نمی‌پردازد و آن را در حاشیه قرار داده است؟ من در این رسانه برنامه می‌سازم اما سلیقه‌ام با مدیران و مسئولان این امر کاملا متفاوت است و از بیان مفاهیم دینی به زبان خشک استقبال نمی‌کنم.
