من با لی همیلتون (رئیس دیگر گروه تحقیق عراق از حزب دمکرات) مبنی بر اتحاد و همبستگی برای حل مشکلات عراق (بخوانید مشکلات آمریکا در عراق و خاورمیانه) موافقم.
وی در نوشته خود تأکید کرده است که متأسفانه پس از صد روز از انتشار گزارش گروه تحقیق عراق، ما (آمریکا) بیش از هر زمان دیگری از اجماع فاصله داریم که نشان از اختلاف مداوم در کشور ما در این مسئله حساس است. بهترین و تنهاترین راه برای ایجاد یک توافق ملی در یک مسیر رو به جلو برای رئیس‌جمهور و کنگره، استقبال از یک سری پیشنهادهایی است که گروه تحقیق عراق ارائه کرده است.
به عقیده بیکر، اقداماتی همچون کنفرانس همسایگان عراق آغاز خوبی است، اما اقدامات بیشتری باید انجام شود، بوش باید دیپلماسی منطقه‌ای را به‌ویژه با مشارکت ایران و سوریه و با ایجاد یک گروه حمایتی بین‌المللی به‌منظور تشویق مشارکت کشورهایی که از جلوگیری از مرز عراق به آشوب‌ها سهم زیادی دارند، تقویت کند.
مقاله بیکر به صریح‌ترین وجه از بی‌اعتباری سیاست انکار و انزوای ایران و سوریه در تعامل مثبت منطقه‌ای یاد می‌کند و آشکارا تأکید دارد که بر خلاف‌نظر کاخ سفید که همواره با توکل به اهرم تحریم و گزینه نظامی سخن می‌گوید، تعامل مثبت منطقه‌ای تنها گزینه معتبر و کارآمد به شمار می‌آید.
بیکر گرچه از سفر نانسی پلوسی رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به سوریه یاد نمی‌کند اما به روشنی خاطرنشان می‌کند که این سفر در چارچوب طرح پیشنهادی وی و همکارش لی همیلتون است که 100 روز پیش به جرج بوش رئیس‌جمهور آمریکا ارائه شده است.
از این رو از نظر بیکر پیشنهادهای مندرج در آن طرح، وسیله‌ای بوده است برای رسیدن به سیاستی پایدار برای آمریکا به‌منظور احیای موقعیت ایالات متحده در خاورمیانه اما جورج بوش آن را به سطح جنگ بوش در خاورمیانه تقلیل داده است.
بیکر در واقع از بی‌نظمی حاکم و هرج و مرج وحشتناک در سیاست خاورمیانه‌ای آمریکا فغان می‌کند. وی معتقد است که چگونه می‌توان بدون پشتوانه سیاسی و همراهی منطقه‌ای و بین‌المللی طرح افزایش نیروی نظامی امریکا در کوتاه مدت در عراق را اجرا کرد. در آمریکا این نظر وجود دارد که جورج بوش هر روز سربازان آمریکایی را قربانی، سیاستی می‌کند که هیچ امیدی به تحقق آن وجود ندارد.
اینکه هنری کسینجر به‌عنوان آخرین فردی که معتقد است، جنگ آمریکا در عراق غیرقابل پیروزی نظامی است، نقطه پایانی بر سیاست نظامی و جنگ‌طلبانه آمریکا تلقی می‌شود.
بیکر در واقع بر آنست که اگر قرار است رایس در کنفرانس منطقه‌ای با نمایندگان ایران و سوریه پشت یک میز بنشیند و یا خانم پلوسی به دمشق سفر کند، چرا این سیاست‌ها اینقدر ناهمگون، و نامنسجم اجرا می‌شود.
