اگر هم اینگونه باشد می‌شود این سؤال را مطرح کرد که چرا نباید در پروژه‌های فاخر دولتی تهیه‌کنندگان باسابقه سینما سهیم باشند؟ چگونه است که در طول نزدیک به یک دهه طیفی از سینماگران مورد وثوق مدیریت سینما برای تولید پروژه‌های فاخر قرار نمی‌گیرند؟ در عوض می‌شود بررسی کرد که چه کسانی در این سال‌ها به میدان آ‌مده و بدون سابقه قابل قبول متولی پروژه‌های پرهزینه دولتی شده‌اند؟ مروری به نام‌هایی که فیلم‌های میلیاردی تولید کرده‌اند نشان‌دهنده این نکته صریح و واضح است که برخی سر سفره پر برکتی به نام سینمای فاخر نشسته و از این خوان نعمت بهره‌ها برده‌اند. برخی از این فیلم‌ها به نام شهدای دفاع مقدس مزین شده و به عنوان تولید ارزشی جلوی دوربین رفته‌اند ولی از آنجا که تهیه‌کننده و کارگردان فاقد توانمندی حرفه‌ای بوده‌اند، حاصل کار دستاوردی جز شکست را به همراه نداشته است.
بدیهی است که کسی نگاه اقتصادی و انتظار صرف بازگشت سرمایه از برخی محصولات واجد مضامین ارزشمند را ندارد ولی این انتظار وجود دارد که فیلم‌هایی که به نام شهدا ساخته می‌شوند به لحاظ ساختاری موجه باشند و خروجی کار روی مخاطب تأثیر بگذارد. ساختن فیلم خنثی و بی‌تماشاگر با بودجه‌های دولتی نامش هر چه باشد قطعا هنر نیست. اما نکته‌ای که مرتضی شایسته عضو شورای مرکزی جامعه صنفی تهیه‌کنندگان مطرح کرده مربوط به حیف و میل بودجه‌های عمومی کشور است؛ اینکه میلیاردها تومان هزینه تولید فیلم‌هایی می‌شود که می‌توان آنها را با هزینه‌هایی به‌مراتب کمتر تولید کرد. البته دیوار حاشا همیشه بلند است و هر پروژه‌ای مورد سؤال قرار گیرد احتمالا انبوهی اسناد و مدارک رو‌خواهد شد که ریالی هزینه اضافی از بیت‌المال صورت نگرفته است. نکته اینجاست که چگونه و بر چه اساسی این پروژه‌ها و سازندگانشان مشخص می‌شوند؟
مورد مشخصی که چند باری هم به آن اشاره شده یکی از پروژه‌های فاخر امسال است که سازنده‌اش یک اکشن ضعیف و یک کمدی سخیف در کارنامه دارد؛ اینکه بر چه اساسی چنین کارگردانی برای یک پروژه فاخر انتخاب می‌شود و بعد برای پوشش دادن ماجرا عوامل فنی درجه یک با دستمزدهای بالا دعوت به همکاری می‌شوند و ماجرای فیلمبرداری دوباره برخی صحنه‌ها و طولانی شدن تولید و دستمزدهای کلان بازیگران که فقط یکی‌شان نزدیک به نیم‌میلیارد تومان دستمزد گرفته است و.... متأسفانه از این دست مثال‌ها زیاد است و ظاهرا سازمان سینمایی هم آنقدر گرفتاری و مسئله دارد که فرصت رسیدگی به چنین اموری را ندارد، گویا صرف اینکه کار را دست یک «آشنا» سپرده‌اند کفایت می‌کند. با توجه به اینکه بخش خصوصی سینما تقریبا مضمحل شده حالا همه چشمشان به بودجه‌های دولتی است. چگونگی هزینه کردن این بودجه و تناسب هزینه با خروجی کار، کمی دقت لازم دارد؛ حتی اگر کار دست «رفقای خوب» باشد.
