آيا آنقدر دقيق كه به فكر بستن حساب سال و پرونده‌هاي باز اداري و كاري خود هستيم، به پرونده رفتار و افكارمان هم توجه مي‌كنيم؟! آيا حساب كرده‌ايم چند قول و وعده داده‌ايم و هنوز به آنها عمل نكرده‌ايم؟ اصلا تاكنون در مورد نيت‌هايمان در كارها دقت به‌خرج داده‌ايم؟
كاش اين فرصت مغتنم حسابرسي آخر سال را قدر بدانيم و كنار همه حساب و كتاب‌ها و محاسبه دخل و خرج‌ها، كمي هم از خودمان حساب بكشيم و حساب كنيم در طول اين يك‌سال با خودمان و ديگران چگونه بوده‌ايم؟ چقدر مراقب نيت‌ها، رفتارها، حرف‌ها، و قول و قرارهايمان بوده‌ايم؟
از اميرالمومنين(ع) در نهج‌البلاغه شريف بارها و بارها پيرامون مراقبه و محاسبه نفس، كلمات گهرباري نقل شده. مي‌فرمايند:« در ابتدا نفس خود را موعظه، ملامت، حساب‌كشي، اصلاح و تهذيب كن، بعدا اگر شايستگي پيدا كردي، به جامعه بپرداز تا بتواني براي بقيه جامعه نيز مفيد باشي. هيچ فردي تا زماني كه به‌حساب خود نرسيده باشد، نمي‌تواند براي جامعه مفيد باشد.»
حضرت امير(ع) مي‌فرمايند:« كسي كه به تعليم خود مي‌پردازد، بيشتر شايسته احترام است تا كسي كه بنا دارد مردم را تعليم دهد.»
اهميت اين حساب‌كشي از خود تا آنجاست كه پيامبر(ص) آن‌را مقدمه رسيدن به مقام تقوا مي‌دانند؛ تقوايي كه معيار واقعي سنجش برتري انسان‌ها است. حضرت رسول(ص) خطاب به ابوذر، مي‌فرمايند: «اي ابوذر؛ انسان به مقام والاي تقوا نمي‌رسد و از متقين به‌حساب نمي‌آيد مگر اينكه به‌حساب خود برسد، آن‌هم قوي‌تر از آن حسابرسي كه شريك از شريكش انجام مي‌دهد.»
اما متأسفانه با وجود اين، وقتي سرگرم دنيا مي‌شويم، روزمر‌گي‌ها و تكاپو و دويدن براي بيشتر داشتن و يا دست يافتن به پست و مقام بالاتر و برتري يافتن نسبت به ديگران باعث مي‌شود تقوا را از ياد برده و به فكر حساب و كتاب خود هم نباشيم.
فراموش نكنيم، از قول‌هاي كوچكي كه داخل خانه به همسر و فرزندان خود مي‌دهيم گرفته تا وعده‌هاي بزرگي كه در مقام يك نماينده به عموم مردم مي‌دهيم و نيت‌هايي كه پشت تك‌تك رفتارهايمان نهفته است، فرقي نمي‌كند، نبايد هيچ‌كدام از حساب‌كشي مستثني شود؛ چرا كه حساب و كتاب «يوم‌الحساب» دقيق است و آن‌روز حتما به اين باور خواهيم رسيد كه « هر كس از كار خود حسابرسي كند، سود فراوان مي‌برد و هر كس از آن غفلت كند، زيان بسيار مي‌بيند.»
حالا حساب كنيم، با خودمان چندچنديم؟!
نظر شما