همشهری آنلاین - مریم قاسمی: چه کسی فکرش را می‌کرد خیابانی که از دل ویرانه‌های باغ لاله بیرون آمد و همسایه لاله‌زار شد اینگونه ورد زبان مردم شود و شهرت پیدا کند. در مورد وجه تسمیه این خیابان به «لختی» در تهران قدیم روایات متعددی وجود دارد. نصرالله حدادی، تهران‌شناس و یار دیرینه مرحوم جعفر شهری و مولف کتاب «با من به طهران بیایید»، در مورد پیشینه نام این خیابان می‌گوید: «تا قبل از شکل‌گیری خیابان سعدی به شکل و شمایل امروزی از آن به نام خیابان «لختی» یاد می‌کردند.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا ببینید
«سعید نفیسی» نیز از جمله مورخانی است که اشاره می‌کند خیابان سعدی در گذشته تنگ‌تر از امروز بود و به آن خیابان «لختی» می‌گفتند زیرا در سراسر آن یک دکان نیز وجود نداشت. البته با توجه به سایر اسناد دیگر باید گفت این راسته در اواخر سلطنت قاجاریه و پهلوی، خیابانی خلوت و عاری از سکنه بود و رفت و آمد در آن محل کم صورت می‌گرفت تا آنجا که در روز روشن در آن خیابان جیب‌برها آدم را لخت می‌کردند و از این رو کسی جرات نمی‌کرد پا داخل این خیابان بگذارد و به آن خیابان لختی می‌گفتند.
نخستین خیابانی‌که مظاهر غربی داشت
البته برخی از تهران‌شناس‌ها بر این نظرند که خیابان سعدی از نخستین خیابان‌های پایتخت بود که در آن مظاهر غربی به دلیل نزدیکی آن به لاله‌زار بیش از هر خیابان دیگری خودنمایی می‌کرد و به محل عبور و مرور زنان بی‌حجاب و جوان‌های فکل‌کراواتی اختصاص داشت و به همین دلیل تهرانیان به آن خیابان «لختی» می‌گفتند. حدادی، تهران‌شناس، در مورد اینکه چه شد تا این خیابان از هویت قدیمی و بی‌سکنه‌اش خارج و تبدیل به یکی از گذرگاه‌های شلوغ و از محلات مرکزی پایتخت شد، می‌گوید: «جعفر شهری در کتاب خود ذکر می‌کند با تاسیس کمپانی «سینگر» در این خیابان، نخستین ساختمان جدید در این راسته بنا شد که سبب حرکت و تشویق دیگران شد تا بناهای دیگری در این خیابان برپا شود. از دیگر ساختمان‌های معروف خیابان سعدی، ساختمان خودرو سنگین آمریکایی «دوج» بود که با ورود این شرکت و احداث ساختمان‌های خصوصی، این خیابان نام تاریخی «لختی» را از دست داد و به سعدی تغییر نام یافت.»
نظر شما