قصه دره جنی و گنجی که خدا رساند

همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: دره جنی محدوده جغرافیایی وسیعی را در حاشیه البرز در بر می‌گرفت و از کوه‌های کلکچال تا محدوده امامزاده قاسم ادامه پیدا می‌کرد. جنوب این دره به روستای جماران منتهی می‌شد. به باور قدیمی‌ها، این دره جن داشت و برای همین به دره جنی معروف شده بود.

قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

محمد تیموری، از معتمدین محله، روایتی را از دره جنی نقل می‌کند که منشأ یک ‌ضرب‌المثل معروف در محله جماران شده است: درگذشته برخی از جوانان برای زندگی بهتر و رسیدن به آرزوهای بزرگ روستا را ترک می‌کردند. یکی از مردان جمارانی با سودای زندگی بهتر چندسال از جماران مهاجرت کرد و رفت. ولی نه‌تنها پولدار نشد، که نیازمندتراز قبل به روستا برگشت. یک روز فریادکنان از سمت دره جنی به روستا آمد و با لهجه جمارانی گفت: «اگر بخواهد هاده، به‌اندازه خود جماران هاده» یعنی اگر خدا بخواهد روزی بدهد، هر جایی که باشی روزی‌ات می‌رسد.

قضیه از این قرار بود که وقتی او زار و مغموم به روستا برمی‌گردد، به سمت دره جنی می‌رود و همان جا کنار درختان خوابش می‌برد. بیدار که می‌شود پایش با مانعی برخورد می‌کند. دقیق که می‌شود، متوجه برق زدن شیئی می‌شود و آن محدوده از زمین را می‌کند و گنج پیدا می‌کند. از آن‌ پس نقل زبانش این جمله بود که برای یافتن گنج و ثروت لازم نیست از روستا برویم؛ همین‌جا در جماران همه‌چیز هست.

دره جنی، جدا از نامش، دره بابرکتی هم بود. معدن سنگی که در این دره وجود دارد باعث شده بود کارگران زیادی آنجا مشغول کار شوند و درآمد داشته باشند. این سنگ‌ها در ساختمان‌سازی استفاده می‌شد و طرفدار هم داشت.

شکوه و زیبایی دره جنی برخلاف نامش زبانزد بود. قنات پرآبش سرسبزی و رشد درختان انبوه را به‌دنبال داشت. البته کولی‌های مهاجر از حاشیه تهران در فصولی از سال در این دره ساکن می‌شدند. کولی‌ها چادر می‌زدند و بسیاری از مایحتاج خود را همچون ماست، شیر، نان و خوراک از روستای جماران تأمین می‌کردند.

این روزها دیگر خبری از دره خوفناک جمارانی‌ها نیست که برخلاف نامش، باشکوه و زیبا بود و مجموعه‌ای از خانه‌ها و رستوران‌ها آن را محو کرده است.