در نشست سال ۱۹۹۲ سازمان ملل در ریو دو ژانیرو، ۱۵۴ کشور به عضویت این پیمان درآمدند و تا امروز این تعداد به ۱۹۷ عضو رسیده‌است.
هدف این پیمان تنظیم کردن میزان گازهای گلخانه‌ای اتمسفر به طوری است که اکوسیستم زمین فرصت بازیافتن چرخه طبیعی خود را داشته باشد.
براساس UNFCCC، کشورهای عضو تشویق می‌شوند تا برای جمع‌آوری و به اشتراک گذاشتن اطلاعات در مورد کاهش گازهای گلخانه‌ای تلاش کننند.
این در حالی است که بر اساس این پیمان، هیچ یک از فعالیت‌های کشورهای در راستای اهداف پیمان نباید امنیت مواد غذایی و توسعه اجتماعی و اقتصادی را با خطر روبرو سازد.
کشورهای عضو UNFCCC به سه دسته تقسیم می‌شوند:
- کشورهای عضو پیوست یک و دو : کشورهای صنعتی و توسعه یافته‌ای هستند که بر اساس این پیمان ملزم به کاهش گسیل گازهای گلخانه‌ای از جمله کربن دی‌اکسید می‌شوند. اگر اعضای پیوست یک، به اهداف مشخص شده UNFCCC نرسند، باید در فعالیت‌های کاهش گسیل سرمایه گذاری کنند.
- کشورهای در حال توسعه که هیچ الزامی برای کاهش فوری گسیل ندارند. این امر در اصل برای جلوگیری از کاهش توسعه اقتصادی و صنعتی این کشورهاست.
پیمان کیوتو
پیمان کیوتو یکی از زیر شاخه‌های UNFCCC است که ۳۷ کشور صنعتی و اعضای اتحادیه اروپا را متعهد می‌کند تا گسیل گازهای گلخانه‌ای خود را در سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲، به ۵ درصد این میزان در سال ۱۹۹۰ برسانند.
تفاوت بین پیمان UNFCCC و زیرشاخه‌های آن که به پروتکل نیز معروف هستند، این است که UNFCCC تنها کشورها را به کاهش گسیل تشویق می‌کند ولی اعضای عضو پروتکل الزاماً باید به اهداف کاهش گسیل دست یابند.
United Nations Framework Convention on Climate Change*
