29 اوت 1988
«سفینه فضایی سایوز تی.ام-6» با سه کیهان‌نورد راهی مدار زمین شد. «ولادیمیر لیاخف»، «والری پولیاکف» از شوروی و «عبدالاحد مومند» از افغانستان سرنشینان این سفینه بودند.
سایوز تی.ام-6 به میر متصل شد و فضانوردان آن به ایستگاه مداری راه یافتند. لیاخف و مومند پس از اتمام تحقیقات در روز 6 سپتامبر با سفینه سایوز تی.ام-6، میر را به مقصد زمین ترک گفتند. آنها قرار بود همان روز به زمین بنشینند؛ اما بروز اشکال فنی در کامپیوتر، کار را به تعویق انداخت و آنها سرانجام در 7 سپتامبر در وضعیتی اضطراری و خطرناک به زمین بازگشتند.
29 سپتامبر 1988
«فضاپیمای دیسکاوری» پس از چند بار تأخیر و سه سال تعویق در پرتاب‌‌های سرنشین‌دار آمریکا، با پنج سرنشین راهی مدار شد.«فردریک‌‌هاوک»، «دیوید هیلمرز»، «جان لانگ»، «جرج نلسن» و «ریچارد کاوی» طی پنج روز پرواز، کلیه دستگاه‌‌های دیسکاوری را در فضا آزمودند و ماهواره مخابراتی از نوع «تی.دی.آر.اس» را نیز از مخزن بار فضاپیما خارج کردند و در مدار قرار دادند.
26 نوامبر 1988
سفینه فضایی «سایوز تی.ام-7» در چهارچوب یک طرح مشترک روسی-فرانسوی با سه کیهان‌نورد به فضا پرتاب شد. در این سفر «الکساندر ولکف»، «سرگئی کریکالف» از شوروی و «ژان لوکرتین» از فرانسه شرکت داشتند.
سایوز تی.ام-7 دو روز بعد به «میر» پیوست و فضانوردان، آزمایش‌‌هایی را که توسط دانشمندان دو کشور طراحی شده بود، آغاز کردند. کرتین در جریان این سفر، نخستین راهپیمایی غیر آمریکایی – غیر روسی را در فضا به مدت شش ساعت انجام داد. وی سرانجام در روز 21 دسامبر به همراه «موسی مناراف» و «ولادیمیر تیتف»، فضانوردان قبلی میر، به زمین بازگشت.
21 دسامبر 1988
«فضاپیمای آتلانتیس» با پنج کیهان‌نورد، سکوی پرتاب را در پایگاه فضایی کندی به سوی مدار زمین ترک گفت. اعضای شرکت کننده در این پرواز که جنبه نظامی نیز داشت، عبارت بودند از: «رابرت گیبسن»، «دیل گاردنر»، «جری راس»، «ویلیام شفرد» و «ریچارد مولین» . این گروه ضمن انجام تحقیقات نظامی خود، یک ماهواره جاسوسی را که در قسمت بار فضاپیما بود، در مدار قرار دادند.
