اهل همین حوالی است «سیدجواد موسوی». همین‌جا در همسایگی من و شما زندگی می‌کند . ساکن نازی‌آباد شرقی است. نه، اینها برای یک گفت‌و‌گو بهانه خوبی نیست. بهانه ما خیلی بزرگ‌تر از این حرف‌هاست: سید جواد، یکی از ورزشکاران هم‌محله‌ای ماست؛ ورزشکاری که حتی معلولیت هم نتوانسته جلو ورزش کردنش را بگیرد. نگاهی به کارنامه‌اش بیندازید... حتماً شما هم راغب می‌شوید که گپ و گفت خبرنگار همشهری محله را با او بخوانید.
معلولیت سیدجواد مادرزادی نیست. او جزو آن دسته از افرادی به حساب می‌آید که به دلیل بی‌توجهی دچار معلولیت شده است. بله، مثل همیشه قصه دردناک بی‌توجهی در تزریق واکسن فلج اطفال و تب شدید و بعد هم تشنج عضلانی و... معلولیت.
موسوی 38 ساله سال‌هاست که یکی از پاهایش از زانو به پایین معلولیت دارد؛ اما به گفته خودش تا حالا مشکلی در این‌باره احساس نکرده است. هر چه باشد، برای خودش قهرمان ورزشی است و در میادین ورزشی معتبری چون پاراالمپیک توانسته مدال‌های درخشانی را برای کشورمان به ارمغان بیاورد
جذبه کوهستان
حتماً برای شما هم جالب است بدانید چگونه به این موفقیت‌ها دست یافته است: «فکر می‌کنم هر انسانی برای موفقیت در زندگی باید در ابتدا خودش را خوب بشناسد و پیدا کند. من خودم را خوب شناختم. کوهنوردی به این که خودم را بشناسم، خیلی کمک کرد. خیلی وقت‌ها در دل طبیعت قرار می‌گرفتیم و این موضوع باعث شد تا بیشتر درباره خودم فکر کنم و به شناخت واقعی از خودم برسم.»
جالب‌تر از آن اینکه چطور هم‌محله‌ای معلول ما به کوهنوردی روی آورد: «ابتدا پرستیژ و تیپ کوهنوردان مرا به این رشته علاقه‌مند کرد. بعد، وقتی شنیدم برخی از افراد معلول توانسته‌اند یک روزه به قله دماوند صعود کنند با خودم تصمیم گرفتم تا من در زمان کمتری از آنها این کار را انجام دهم. اتفاقاً به همه ثابت کردم معلولیت هیچ تأثیر روی این قضیه ندارد.»
موسوی ادامه می‌دهد: «در قالب یک گروه 3 نفره ساعت 5 صبح پای قله بودیم و ساعت 5 بعد ازظهر روی آن ایستادیم. سرپرستی گروه را نیز خودم بر عهده داشتم.» او بعد از اینکه توانست در رشته کوهنوردی به موفقیت‌هایی دست پیدا کند، تصمیم گرفت شانس خود را در رشته ورزشی بیازماید.
مرکز اصلی وزنه‌برداری تهران در منطقه 16 و باشگاه استقلال جنوب متمرکز بود. خودش هم به این رشته علاقه داشت. این بود که چند سالی به این رشته پرداخت؛ اما بعد از مسابقات قهرمانی کشوری به دلیل آسیب‌دیدگی جدی ترقوه‌اش دیگر نتوانست وزنه‌ای بالای سر ببرد.
از کوهنوردی تا دو و میدانی
با این که پزشک معالج سید جواد به او گفته بود که دیگر باید از ورزش قهرمانی خداحافظی کند اما او سمج‌تر از این حرف‌ها بود: «بلافاصله با یکی از مربیان دو و میدانی صحبت کردم و او با گرفتن تست به من گفت که می‌توانم در این رشته ورزشکار خوبی باشم.»
این بار به باشگاه قیانوری در نزدیکی منطقه‌مان رفت و کارش از نو شروع شد. هر روز، روز تازه‌ای بود و رکورد تازه‌ای برای او رقم می‌خورد. آخرش هم آن خبر خوش به گوشش رسید. موسوی به تیم ملی دعوت شد تا در مسابقات پاراالمپیک آسیایی مالزی شرکت کند: «خیلی انگیزه داشتم و همین موضوع کمک کرد تا با دست پر و مدال‌های رنگارنگ به کشور برگردم.»
این تازه شروع موفقیت‌های هم‌محله‌ای ما در میدان‌های ورزشی بود؛ ورزشکاری که تاکنون در زندگی به تنها چیزی که فکر نکرده معلولیتش است: «طرز تفکر خیلی مهم است. من فکر می‌کنم خیلی خوشبخت بودم که در سن پایین این جرقه در ذهنم زده شد و در جهت درست از آن استفاده کردم.»
اینجاست که قهرمان هم‌محله‌ای ما می‌گوید: «در زندگی به هر چه خواسته‌ام رسیده‌ام. هیچ وقت اینطور نبوده که بگویم حالا بروم ببینم چه می‌شود. همیشه خواسته‌ام و خدا را شکر که به هر چه خواسته‌ام، رسیده‌ام.»
در یک نگاه:
نام: سید جواد موسوی تولد: 1350 ـ نازی آباد شرقی رشته روزشی: دو و میدانی کارنامه ورزشی: مقام نخست کشوری ـ 1380 کسب 3 مدال در 3 ماده از رشته دو و میدانی ¨پرتاب دیسک، پرتاب نیزه، پرتاب وزنه© در مسابقات پاراالمپیک آسیایی مالزی ـ 2002 مقام سوم ماده پرتاب وزنه در مسابقات آزاد اروپاـ 2003 مدال طلای پرتاب وزنه در مسابقات جهانی نیوزیلندـ 2003 مدال نقره پرتاب دیسک در مسابقات جهانی نیوزیلندـ 2003 نفر پنجم از 8 نفر برتر مسابقات پاراالمپیک یونان ـ 2004 و.... صعود به بیشتر قله‌های ایران صعود یک روزه به قله دماوند کسب مقام استانی و کشوری در رشته وزنه‌برداری در سال‌های 70، 72 و 73
افتخار محله
موسوی علاوه بر اینکه یک ورزشکار و یک قهرمان است یک همسر و یک پدر دلسوز و مهربان نیز هست. او که در سال 76 ازدواج کرده هم اکنون پدر 2 دختر است. اینگونه که خودش اشاره می‌کند دختر بزرگش نیز یک ورزشکار است و تکواندو کار می‌کند: «وقتی متوجه شدم آیدا استعداد و پتانسیل خوبی در تکواندو دارد او را به سمت این رشته سوق دادم.»
پیش‌بینی‌های پدر خیلی زود درست از آب در آمد و آیدا توانست با کسب موفقیت، نفر دوم استانی رشته تکواندو در مرداد سال جاری را از آن خود کند. در عالم همسایگی نیز موسوی ارتباط خوبی با همسایه‌ها و هم‌محله‌ای‌هایش دارد. درباره نگاه اهالی به یک قهرمان پاراالمپیک می‌گوید: «تا قبل از مسابقات نگاه‌ها عادی بود.
اما بعد از مسابقات و بازتاب‌های رسانه‌ای توجه‌ها و حتی ارتباط‌ها بیشتر شده است.» درگیر و دار این ارتباط‌های محلی حتی پیش آمده که سید جواد، افرادی را برای رو آوردن به رشته‌های ورزشی راهنمایی و به باشگاه‌ها معرفی کند. برای این ورزشکار هم محلی که دوم آذر عازم مسابقات جهانی «آیواز» هندوستان است آرزوی کسب خوش رنگ‌ترین مدال‌ها را می‌کنیم.
ظرفیت‌های ورزش معلولان منطقه
سید جواد موسوی درباره وضعیت و امکانات ورزش معلولان در منطقه می‌گوید: «امکانات را ما خودمان فراهم کردیم. برای مسابقات پاراالمپیک از تربیت بدنی حوزه جنوب غرب و استان تهران فضای تمرین و امکانات خواستیم که مهیا کردند.» بر همین اساس بر خود لازم می‌داند از زحمت‌های نافی، رئیس حوزه تربیت بدنی جنوب غرب، کریمی، مسئول دو و میدانی باشگاه هویزه و هرمز صادقی، مربی دو و میدانی منطقه‌مان تشکر و قدردانی کند:
«واقعاً مسئولانه کار می‌کنند. اکنون بستر ورزشی معلولان منطقه‌مان چه در رشته دو ومیدانی و چه وزنه‌برداری فراهم است و باشگاه قیانوری مرکز دو و میدانی و وزنه‌برداری در استان تهران به حساب می‌آید.» بر همین اساس موسوی فرصت را غنیمت می‌شمارد و از تمامی معلولان می‌خواهد تا سری به این باشگاه بزنند و از نزدیک وضعیت را ببینند تا به ورزش ترغیب شوند:
«یک فرد معلول شاید فکر کند برای جامعه هیچ فایده‌ای ندارد؛ در حالی که اصلاً این طور نیست و خیلی از ورزشکاران معلول منطقه از جمله خودم تجربه‌های جهانی داریم و اسم‌مان در سایت‌های جهانی ثبت شده. باید به باشگاه قیانوری بیایید و خودتان از نزدیک با این ورزشکاران و روحیه‌های بالاشان آشنا شوید. از گوشه‌نشینی چیزی عاید کسی نمی‌شود.»
همشهری محله - 16
