اما در برخی دیگر ممکن است تعداد بیشتری از این علائم کارکرد طبیعی روزانه را مختل کند. این علائم ممکن است از چند ساعت تا چند روز به طول بینجامد. انواع و شدت علائم در زنان متفاوت است.
این مجموعه علائم را "سندروم پیش‌قاعدگی" (PMS) می‌گویند. گرچه این علائم معمولا با شروع چرخه قاعدگی برطرف می‌شود، در برخی از زنان ممکن است این علائم در طول قاعدگی و حتی پس از آن ادامه یابد.
حدود 75 درصد زنان در طول دوره قاعدگی‌شان برخی از علائم شایع همراه با PMS را تجربه می‌کنند. حدود 30 تا 40 درصد از این زنان علائم شدیدی را تجربه می‌کنند که ممکن است فعالیت‌های روزانه‌شان را مختل کند. در حدود 10 درصد زنان علائم آن قدر شدید است که آنها را کاملا ناتوان می‌کند. گرچه PMS معمولا زنان در سنین بالاتر را مبتلا می‌کند، اما نوجوانان هم ممکن است آن را تجربه کنند.
علائم
سندروم پیش‌قاعدگی ممکن است علائم متفاوتی در دستگا‌های مختلف بدن به وجود آورد:
علائم روانی: تحریک‌پذیری، فقدان کنترل، برانگیختگی، خشم، بی‌‌خوابی، اشکال در تمرکز، خواب‌آلودگی، افسردگی، خستگی شدید، اضطراب، سردرگمی، سوء‌ظن، فراموشکاری، حساسیت عاطفی، حملات گریه، نوسان خلق و اختلال خواب.
علائم گوارشی: چنگه‌های شکمی، آروغ‌زدن، یبوست، تهوع، استفراغ، سنگینی یا فشار لگنی، کمردرد.
تجمع مایع: ورم (تورم قوزک، دست‌ها و پاها)، افزایش وزن دوره‌ای، کاهش تشکیل ادرار، پری و درد در پستان.
مشکلات پوستی: آکنه، نورودرماتیت (التهاب پوست به همراه خارش)، بدتر شدن سایر اختلالات پوست از جمله تبخال.
مشکلات تنفسی: آلرژی، عفونت‌ها.
علائم عصبی و عروقی: سردرد، سرگیجه، غش‌کردن، بی‌حسی، سوزن سوزن‌شدن یا افزایش حساسیت بازوها و ساق ها، کبود شدن با ضربه مختصر، تپش قلب، گرفتگی عضلانی.
شکایات چشمی: اختلال بینایی، التهاب ملتحمه.
سایر علائم: کاهش هماهنگی عضلانی، قاعدگی دردناک، کاهش میل جنسی، تغییرات اشتها، میل شدید به خوردن غذا، گرگرفتگی.
علائم PMS ممکن است شبیه بیماری‌ها یا عوارض دیگر باشد، بنابراین همیشه با دکترتان در مورد تشخیص آن مشورت کنید.
علت
به نظر می‌رسد که سندروم پیش‌قاعدگی به نوسان‌های میزان‌های هورمون‌های استروژن و پروژسترون مربوط باشد، البته این امر لزوما به معنای آن نیست که کارکرد تخمدان‌ها مختل شده است. از جمله علل احتمالی PMS می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- عدم تعادل استروژن - پروژسترون.
- ترشح بیش از حد هورمون پرولاکتین (هورمونی که رشد و نمو پستان را تحریک می‌کند).
- میزان زیاد هورمون آلدوسترون یا ADH (هورمونی که در تنظیم متابولیسم سدیم، کلر و پتاسیم نقش دارد).
- تغییرات سوخت و ساز کربوهیدرات.
- تجمع سدیم و آب بوسیله کلیه‌ها.
- کاهش قند خون.
- آلرژی نسبت به پروژسترون.
- عوامل روانی.
پیشگیری
برخی از زنان با انجام تغییرات ساده سبک زندگی می‌‌توانند به کاهش علائم این سندروم کمک کنند. از جمله این تغییرات اینها هستند:
- ورزش منظم (سه تا پنج بار در هر هفته).
- رژیم غذایی متعادل- که عموما توصیه می‌شود با افزایش غلات کامل، سبزیجات، و میوه‌جات،و با کاهش مصرف نمک، قند، و نوشیدنی‌های کافئین‌دار باشد.
- خواب و استراحت کافی.
تشخیص
در حال حاضر به جز گرفتن تاریخچه پزشکی کامل و معاینه جسمی و لگنی، آزمایش‌های تشخیصی چندانی باری این سندروم وجود ندارد. پزشک شما ممکن است یک ارزیابی روانپزشکی برای رد کردن سایر تشخیص‌های احتمالی را توصیه کند. به علاوه ممکن است از شما بخواهد تا برای چند ماه از علائم تان یادداشت روزانه بردارید تا بهتر بتواند زمان‌بندی، شدت، شروع و مدت علائم‌تان را بررسی کند.
درمان
پزشک‌تان درمان‌های خاص را بر اساس این عوامل تعیین خواهد کرد:
- سن شما، وضع کلی سلامتی تان و تاریخچه پزشکی‌‌تان.
- گستردگی علائم.
- شدت علائم.
- تحمل شما نسبت به داروها و شیوه‌های درمانی مشخص.
- انتظارات در مورد سیر بیماری.
- نظر یا ترجیح‌های شما.
مشاوره با دکترتان در مورد علائم‌تان اغلب به درک بیشتر از آنها و فعال شدن شما برای اداره استرس‌‌تان کمک می‌کند. به جز این، پزشک ممکن است این درمان‌ها را برای کنترل علائم شما تجویز کند:
- استفاده از داروهای ادرارآور برای کاهش تجمع مایع در بدن.
- داروهای مهارکننده پروستاگلاندین (یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی مانند آسپیرین و ایبوپروفن) برای کاهش درد.
- قرص‌های خوراکی ضدبارداری برای مهار تخمک‌گذاری.
- درمان با هورمون پروژسترون.
- داروهای آرامبخش.
- تغییرات رژیم غذایی.
- مکمل‌های ویتامینی (از جمله ویتامین B6، کلسیم و منیزیم).
- ورزش منظم.
- داروهای ضدافسردگی