به گزارش آسوشیتدپرس زنگ ایستگاه هنگامی آتلانتیس در 386 کیلومتری بالای اقیانوس آرام در آن پهلو گرفت، به علامت استقبال به صدا در آمد.
رونالد گاران جونیور فضانورد ایستگاه فضایی اعلام کرد: "آتلانتیس وارد میشود. برای آخرین بار به ایستگاه فضایی بین‌المللی خوش آمدید."
و کریستوفر فرگوسن، فرمانده شاتل پاسخ داد: "رسیدن به اینجا عالی است."
فریاد شادی و خنده هنگامی که هوابند باز شد و خدمه دو طرف- در مجموع 10 فضانورد از سه کشور جهان- به هم پیوستند، بلند شد و فضانوردان به دست دادن و روبوسی پرداختند. دوربین‌ها در همه جا شناور بودند، و هر لحظه این آخرین ضیافت را ثبت می‌کردند.
این آخرین پهلوگیری یک شاتل ناسا در ایستگاه فضایی بود. آتلانتیس پس از این پرواز بازنشسته خواهد شد و برنامه 30 ساله شاتل‌های فضایی به پایان خواهد رسید.
این پهلوگیری چهل وششمین اتصال شاتل‌های فضایی به یک ایستگاه فضایی بودند.
9 مورد از این اتصال‌ها در میانه دهه 1990 به ایستگاه فضایی میر روسیه انجام گرفت و آتلانتیس اولین این پهلوگیری‌ها را انجام داد.
بعدها ایستگاه فضایی بین‌المللی با همکاری آمریکا و روسیه و یک دوجین کشور دیگر ساخته شد، که بزرگترین سفینه فضایی جهان تا به حال محسوب میشود؛ این ایستگاه به طور دائمی حاوی سرنشین است و اکنون دوازده وسال نیم از عمرش می‌گذرد.
آتلانتیس در این سفر بیش از 4 تن غذا، لباس و سایر ملزومات ایستگاه فضایی را برای یک سال آینده در اختیار آن می‌گذارد تا این ایستگاه بتواند به حیات خود در دوره پس از شاتل‌های فضایی ادامه دهد.
ناسا شمار فضانوردان آتلانتیس در این آخرین سفر را برای موارد اضطراری به حداقل چهار نفر محدود کرده است. در صورتی که آتلانتیس آسیب جدی می‌دید، فضانوردان شاتل مجبور بودند به ایستگاه بروند و برای ماه‌ها آنجا بمانند تا کپسول‌های فضایی سویوز روسیه وارد شوند.
در موارد قبلی همیشه یک شاتل دیگر در حالت رزرو قرار داشت، تا عملیات نجات احتمالی را انجام دهد، اما در حال حاضر شاتل‌های دیسکاوری و اندور رسما بازنشسته شده‌اند.
