در شب هفدهم مرداد که همه مسئولان کاروان المپیک ایران به سالن وزنه‌برداری رفته بودند، حدادی در ورزشگاه المپیک لندن با روحیه‌ای بالا اجازه نداد تنهایی و حساسیت بازی‌ها بر او غلبه کند و در رقابتی نزدیک موفق شد مدالی را که سال‌ها در انتظارش بود، به‌دست‌آورد. حدادی که به‌دلیل مصدومیت از المپیک پکن دست خالی برگشته بود، در فینال پرتاب دیسک المپیک لندن در همان پرتاب اول 68/18 متر را ثبت کرد و تا اواخر این رقابت بهترین عملکرد را داشت، ولی روبرت هارتینگ آلمانی در پرتاب پنجم خود، دیسک را 68/27متر پرتاب کرد. حدادی بلافاصله وارد دایره پرتاب شد و رقیب آلمانی قهرمان جهانش را یک‌بار دیگر پشت سر گذاشت، ولی پاشنه پای او کمی از دایره پرتاب خارج شد تا داوران اعلام خطا کنند و او مدال طلا را با مدال نقره عوض کند.
البته همین مدال نقره هم به‌دلیل اینکه نخستین مدال تاریخ المپیک ایران در رشته‌ای به جز کشتی، وزنه برداری و تکواندو محسوب می‌شود، اهمیت زیادی داشت و بازتاب آن کمتر از سایر مدال‌های کاروان ایران نبود. مدال حدادی یک‌بار دیگر این ورزش مادر را که در ایران مهجور مانده تبدیل به تیتر اول رسانه‌ها کرد تا مسئولان ورزش این جمله کلیشه‌ای را که «باید به ورزش پرمدال دوومیدانی توجه بیشتری شود» دوباره بر زبان بیاورند.
ورزش دوومیدانی آن قدر مهم هست که برای مورد توجه قرار گرفتن، نیاز به یادآوری بحث پرمدال بودن آن نباشد، ولی حتی اگر علاقه به مدال هم بهانه‌ای برای توجه به این ورزش شود، باید از این موضوع خوشحال بود. البته روش گلخانه‌ای که معمولا در ورزش ایران برای آماده‌سازی ورزشکاران شانس مدال به‌کار گرفته می‌شود و شامل ایزوله کردن آنها در دوره‌های چهار ساله است، متأسفانه یا خوشبختانه در دوومیدانی کارایی زیادی ندارد.
کشورهایی در دوومیدانی موفق هستند که از سنین پایه روی ورزشکاران‌شان سرمایه‌گذاری می‌کنند؛ به‌طور مثال جامائیکا که در دو دوره قبلی المپیک توانسته مدال‌های طلای دوهای سرعت را از چنگ آمریکا خارج کند، در همه مدارس مربیان دوومیدانی دارد. این مربیان بهترین‌ها را شناسایی می‌کنند، با آنها تمرین می‌کنند و آنها را آماده می‌کنند که در مسابقات مدارس کل کشور شرکت کنند. برندگان این مسابقه، بهترین استعدادهای جامائیکا هستند که در زمان کوتاهی به مدعیان قهرمانی دوهای سرعت مسابقات جهانی و المپیک تبدیل می‌شوند. قهرمانان جامائیکایی نظیر یوسین بولت و یوهان بلیک نتیجه فرایندی ده ساله هستند. در این کشور استعدادها در سنین پایین شناسایی می‌شوند و در حدود بیست‌سالگی به اوج می‌رسند. جدول نهایی مدال‌های دوومیدانی المپیک لندن هم نشان می‌دهد تنها کشورهایی موفق هستند که این ورزش را از مدارس شروع می‌کنند و به پرورش چند قهرمان به‌طور محدود بسنده نمی‌کنند.
