دغل بازی آمریکایی یک کمدی درام سر راست اما بشدت طولانی است. از نظر روایت نیز اگرچه جدید نیست اما ممکن است برای تماشاگر تازه جلوه گری کند. علت این است که داستان در دهه 70 می‌گذرد و ماجرا در باره گیر انداختن چندین باند مافیایی است. زمانی که هرگز تکنولوژی سخت افزاری پلیس یارای مقاومت در برابر جرایم سازمان یافته‌ای مثل پول شویی را نداشته.
داستان سرراست نیز از این منظر که در فیلم فقط با کلاهبردار جماعت طرفیم. حالا ممکن است که شخصیت‌های اصلی کلاهبردار به نام باشند اما در ادامه در می‌یابیم که که حتی سناتورها هم در این کلاهبرداری‌ها سهیم هستند و خود یک پا دغل باز و شارلاتان کهنه کار جلوه گری می‌کنند.
به هرحال در دغل بازی آمریکایی که فیلمی 100 درصد متعلق به سینمای آمریکا است ،هیچ شخصیتی در فرم حقیقی خود ظاهر نمی‌شود چرا که ماجرا چنان گاهی پیچیده می‌شود که باید دزد از پلیس و رئیس مافیا را از یک سناتور جداسازی کرد. از بس که به هم شبیه و گاهی وصل هستند. اصلا شخصیت سازی توسط او. راسل همیشه اینگونه است. فیلم قبلی او دفترچه امید بخش نیز اینگونه بود.
- دفترچه امید بخش:زندگی ادامه دارد
- اسکار در جاده هشتاد و پنجم
- تصاویری از دفترچه امید بخش ساخته دیوید او.راسل
کاراکترهای اصلی اما در دغل بازی آمریکایی توانسته‌اند به شایستگی این تفاوت‌ها را نشان دهند. کریستین بیل در نقش اروین روزنفیلد و امی آدامز در نقش سیدنی پراسر دوست و همراه او طعمه گذار اصلی هستند. در این میان خرده‌کاری‌های آنها چنان با موفقیت بالا می‌گیرد که شاید ناخواسته سری در بین سرهای باندهای کلاهبردار و اخاذ درمی‌آورند.
طبق قواعد ژانر (که دیوید او.راسل به شدت به آنها وابسته است) در این میان یک مامور اف بی آی سر‌می‌رسد و درخفا، هویت این دو را شناسایی می‌کند اما هدفش دستگیری آنان نیست.او می‌خواهد همان روش روزنفیلد و پراسر را بر سرشان پیاده کند. یعنی از طریق این دو به بقیه خلافکاران دسترسی پیدا نماید.نقش این مامور پلیس را بردلی کوپر ایفا می نماید که حقیقتا یک ریچی دی ماسوی دهه هفتادی خلق کرده است.
اکثر منتقدان آمریکایی دغل بازی آمریکایی را یک کپی تماتیک از فیلم کلاسیک نیش می دانند.اگر این فیلم را دیده باشید می دانید که سراسر این فیلم ماندگار هر باندی در حال کلاه گذاشتن سر آن یکی است.دغل بازی آمریکایی نیز همین است اما نسخه ای کوچک تر،حراف تر و تا حدودی کسل کننده.
روایت در دغل بازی آمریکایی را بگذارید با ذکر سئوالی دنبال کنیم؟ برای آنها که فیلم را دیده‌اند این سئوال را مطرح می‌کنم که آیا نیمه اول داستان برایتان جالب توجه بود یا نیمه پایانی؟ در واقع بخش معرفی کاراکترها را بیشتر پسندیدید یا قسمت نتیجه گیری را؟
به نظر می رسد بخش ابتدایی فیلم مثل یک بادکنک پر از هوا تیز و تند و بدون هدف در آسمان معلق است. ما برای دقایقی با کاراکترهایمان آشنا می‌شویم. فعالیت‌هایشان،خلق و خویشان و هدفشان را می‌بینیم و سپس دوباره به امان خدا رها می‌شویم.
در نیمه دوم اما روایت ماجرا از هر نظر متفاوت است. از شیوه‌ی نامتمرکز نیمه اول خبری نیست و تمام رویداد‌ها یا همان داستانک‌ها که قرار است به نتیجه گیری ختم شود به شیوایی و پرهیز از فلاش بک یا تعریف اضافه‌ای تصویر می‌شوند.
با همه اینها بازی ها در دغل بازی آمریکایی به عنوان کار گروهی عالی است. همه را می‌شناسیم و از همه انتظار عالی بودن داریم. ولی مگر می شود یک کمدی درام داشته باشید و بتوانید بازی‌های خاص هم در آن جلوه گری کند؟ این روند ممکن نیست چون ذات کمدی درام این اجازه را به شما نمی‌دهد. وگرنه کریستین بیل، امی آدامز، بردلی کوپر و جنیفر لورنس همگی در این فیلم درخشیده‌اند و همگی نیز نامزد دریافت جایزه اسکار شده‌اند.
American Hustle
کارگردان: دیوید او.راسل
فیلمنامه: اریک وارن سینگر و دیوید او.راسل
بازیگران: کریستین بیل،امی آدامز، بردلی کوپر،جنیفر لورنس و جرمی رنر
بودجه فیلم: 40 میلیون دلار
فروش: 200 میلیون دلار
زمان: 138 دقیقه
محصول 2013 آمریکا
