چندی پیش رئیس‌جمهوری افغانستان اعلام کرد که کشورش در حال پیشرفت است. مدارس و بیمارستان‌های جدید در حال ساخت هستند و اقتصاد کشور نیز رو به رشد است.
اما مشکلات با شورشیان یا همان نیروهای بازمانده طالبان، همچنان پا بر جاست.
وی گفت: احداث مدارس و بیمارستان‌های جدید از برنامه‌های سیاست اجتماعی دولت محسوب می‌شود. نیروهای ارتش به میزان قابل توجهی توسعه یافته‌اند و عملیات‌های نظامی زیادی را انجام داده و باندهای افراطی را از بین برده‌اند.
وضعیت کنونی حاکم در افغانستان شباهت بسیاری به سال 1987 در زمان ریاست‌جمهوری نجیب‌الله (که مورد حمایت شوروی بود) دارد. حمایت‌های شوروی از دولت نجیب‌الله به تدریج کاهش یافت و بعد از مدتی سربازان خود را از خاک این کشور خارج کرد و دولت افغان را با مشکلات خود تنها گذاشت.
به‌نظر می‌رسد که طی سال‌های آینده، دولت کرزای نیز با چنین وضعیتی مواجه خواهد شد.
هراس دیپلمات‌ها این است که سیاست درستی در مقابل طالبان اتخاذ نشود و به تدریج غرب انگیزه‌های خود را ازدست داده و سربازان خود را از خاک افغانستان خارج کند. بدیهی است که دولت کرزای بدون حمایت‌های غرب دوام زیادی نخواهدداشت.
یک دیپلمات ارشد غربی در مورد وضعیت افغانستان می‌گوید: درصورت فقدان پیشرفت طی یک یا 2 سال آینده یا اتخاذ نکردن سیاست درست در پیشبرد اهداف، قطعاً با مشکلات عدیده‌ای با بعضی از شرکای خود در افغانستان مواجه خواهیم شد.
6 سال پس از سرنگونی طالبان به‌دنبال حوادث تروریستی 11 سپتامبر، حمایت‌ها در جنگ افغانستان بسیار کمرنگ‌تر شده است و کشورهایی مانند کانادا، آلمان و هلند درصدد خروج نیروهای خود از خاک این کشور تا سال 2010 هستند.
این مسئله منجر به بروز خلأ بزرگی می‌شود که کشورهای دیگر عضو ناتو به سختی قادر به پر کردن آن خواهند بود.
38 کشور عضو ناتو، نیروهای کمکی امنیتی بین‌المللی را در افغانستان هدایت کردند که هم اکنون تعداد آنها به‌دلیل محدودیت‌های به‌وجود آمده در حال کاهش است.
برای نمونه کشورهای اروپایی به سربازان خود اجازه دادند که تنها در دفاع از خودشان شلیک کنند و همچنین اجازه حضور در مناطق نا آرام به آنها داده نمی‌شود.
درخواست آمریکا برای اعزام 3 هزار و 500 مستشار به همراه تجهیزات نظامی از جمله سربازان و هلی‌کوپتر به افغانستان، نتیجه‌ای دربر نداشته است. کمبود سرباز به این معناست که ناتو درحال ازدست دادن مهره‌های خود در این بازی شطرنج در عرصه افغانستان است.
طی درگیری‌های سنگین ماه‌های گذشته، سربازان افغان به کمک سربازان بین‌المللی توانستند بسیاری از شورشیان طالبان را به هلاکت برسانند. اما هم اکنون شرایط در افغانستان حاکی از کمبود سرباز در این کشور است.
ژول فیتزگیبون، وزیر دفاع استرالیا در این هفته پس از نشستی که در اسکاتلند داشت درخصوص وضعیت سربازان در افغانستان گفت: پیروزی‌های تاکتیکی، نتوانست ما را به سمت پیروزی اصلی که شکست شورشیان بود، هدایت کند. ما در نبردها پیروز شدیم اما فاتح واقعی جنگ نبودیم. ما توانستیم حکومت طالبان را از بین ببریم اما در استقرار آرامش و ثبات در افغانستان، به موفقیت دست نیافتیم.
یکی دیگر از دیپلمات‌های ارشد در افغانستان در این باره می‌گوید، هیچگونه بهبود و پیشرفتی در افغانستان حاصل نشده است و در هر گوشه از افغانستان می‌توان این واقعیت را مشاهده کرد. مردم به‌دنبال پاسخ این سؤال هستند که وعده‌هایی که در مورد پیشرفت مطرح شده بود، به کجا رسید؟
با توجه به اینکه غرب برنامه‌ها و طرح‌های خود را در افغانستان به‌طور کامل اجرا نکرده، این سؤال مطرح است که آیا غرب سربازان خود را (مانند شوروی) از خاک افغانستان خارج خواهد کرد؟
تکرار اشتباه عقب‌نشینی
در حالی‌که 3 سال از حکومت نجیب‌الله باقی مانده بود، افغانستان پس از خروج شوروی درگیر جنگ‌های داخلی شد که در آن ده‌ها هزار تن کشته و میلیون‌ها نفر آواره و پناهنده شدند.
کیز رأی تولد، از مشاوران شغلی در افغانستان با بیش از 20 سال سابقه می‌گوید، وضعیت کنونی کشور به مانند سال‌های 1984 و 1985است. ما روستاهای خود را از دست داده‌ایم.
افغان‌ها به‌دلیل احساس خطری که می‌کنند، تمایلی به کارکردن برای ما ندارند. طی سال‌های آینده به تدریج کشورهای متحد شروع به کنارکشیدن می‌کنند و این آخر ماجراست.
turkishdailynews.com.tr
20 دسامبر 2007
