از مجموعه کنسرت‌های شب های موسیقی گرفته تا حضور دوباره نام آشنایانی چون محمدرضا لطفی، پرویز مشکاتیان، حسین علیزاده و...روی صحنه و استقبال بی نظیر مردم عادی، از این کنسرت‌ها همگی حاکی از آن است که بالاخره یک اتفاقاتی در عرصه موسیقی در حال رخ دادن است!
بنابراین صرف‌نظر از کیفیت اجرای هر گروه، تعدد کنسرت‌های سال گذشته را می توان اتفاق نادری در موسیقی دانست. همچنین در سال 86، نهادهای مختلف مربوط به موسیقی مثل معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، خانه موسیقی و انجمن موسیقی ایران، هر کدام سعی کردند به مناسبت های مختلف، کنسرت هایی را برگزار کنند که این هم
نشان دهنده این بود که خوشبختانه هنوز این نهادها حضور دارند و فعالند!
اما پارسال یک سری بی برنامگی‌ها باعث شد که زمان برپایی برخی کنسرت‌ها با هم تداخل پیدا کند.در حالی که با یک برنامه ریزی ساده و هماهنگی بین متولیان کنسرت‌ها می شد این مشکل را حل کرد. به ویژه آنکه انگار طبق یک قانون نانوشته همه کنسرت‌ها باید آخر هفته برگزار شوند.
درست است که پنجشنبه و جمعه روزهای خوبی برای برپایی کنسرت‌ها هستند اما به هر حال باید این نکته را نیز در نظر داشت که ممکن است عده‌ای به دلایل مختلف نتوانند در روزهای آخر هفته از این برنامه‌ها استفاده کنند و همیشه استثنا وجود دارد.
از طرفی تنها دو یا سه روز اجرای کنسرت، کافی نیست. تجربه پارسال نشان داد که همه کنسرت‌ها تعدادی مخاطب دارند و با زیاد شدن تعداد اجراها،شاید بازهم مخاطب داشته باشند بنابراین باید چند بار امتحان کرد و تعداد روزهای اجرای هر گروه را افزایش داد. شاید عده بیشتری از طول کشیدن کنسرت‌ها بهره ببرند.
هیچ کس نمی تواند بگوید که کنسرت مخاطب کمتری نسبت به تئاتر یا سینما دارد. این موضوع تا به حال امتحان خود را پس نداده است.دیدیم که مردم اگر بخواهند و از برنامه‌ها خبر داشته باشند، حاضرند بخشی از هزینه هایشان را برای خرید بلیت های اغلب گران کنسرت‌ها اختصاص دهند.
از طرفی می توان با اجراهای بیشتر، قیمت بلیت را نیز کاهش داد و مخاطبان بیشتری به دست آورد. البته این کار یک خطر هم دارد اینکه مردم خیالشان راحت می شود که کنسرت‌ها در طول یک هفته اجرا می‌شوند و وقت برای دیدن هست.
بنابراین ممکن است گروه‌های اجرا کننده برخی روزها سالن را خالی ببینند و از آنجایی که موسیقی دانان برخلاف تئاتری‌ها، خیلی زود روحیه خود را از دست می دهند و ناراحت می شوند! در اجرای آن تاثیر بدی داشته باشد. یا حتی متولی برپایی کنسرت را به سهل انگاری و عدم‌تبلیغ و فروش مناسب بلیت‌ها متهم کنند.اما این موضوع هم برای خودش راه‌حل دارد. تبلیغات، اطلاع‌رسانی، پیش‌فروش بلیت‌ها، اسپانسر گرفتن، بلیت نیم‌بها و ... تنها نیمی از راه‌حل برای برپای کنسرت‌های بیش از زمان یک یا دو روز است.
در این صورت از بازار سیاه بلیت و فروش بلیت با قیمت آنچنانی دیگر خبری نیست. در این صورت هم مخاطب راضی خواهد بود و هم هنرمندان عرصه موسیقی.
