همچنین به معنای صحبت نکردن کودکان در مقابل دیگران و حتی در زمانی که از آنها به‌طور مستقیم سؤال می‌شود.
آنها در هیچ مسابقه و فعالیتی شرکت نمی‌کنند و یا به مکان‌هایی مثل زمین بازی مدرسه نمی‌روند مگر اینکه از طرف یکی از والدین و یا دوستان نزدیک مورد حمایت قرار بگیرند.
حس‌کمرویی در کودکان می‌تواند موجب خجالت زدگی آنها از طریق جلب توجه عموم شود ( حتی اگر این جلب توجه خوب باشد).
بسیاری از کودکان در بعضی از موقعیت‌ها نظیر مهدکودک و یا پیش دبستانی خجالتی هستند. یک شخصیت درون‌گرا ،خود به تنهایی مشکلی به‌وجود نمی‌آورد اما زمانی یک رفتار خجالتی می‌تواند آزار‌دهنده باشد که او را از داشتن دوست، شرکت در بازی و دیگر فرصت‌های یادگیری دور می‌کند که این خود می‌تواند مشکل‌ساز باشد.
عوامل خجالت
تحقیقات نشان می‌دهد که میل به کمرویی ممکن است ژنتیکی باشد. با توجه به تحقیقات انجام‌شده در دانشگاه هاروارد در رابطه با نوزادان، متوجه شدند که 15 تا 20 درصد نوزادان تازه به دنیا آمده در این محیط جدید ساکت، هشیار و آرام هستند. با این وجود، حدود
25 درصد از این نوزادان نوجوانان خجالتی نمی‌شوند در حالی‌که بعضی از نوجوانان خجالتی، کودکی پر شور و نشاطی داشتند.
گفته می‌شود محیط یک کودک عامل مهمی است در اینکه او یک نوجوان خجالتی بشود یا نه! میل به کمرویی و یا خجالتی بودن با توجه به شرایط خانه نظیر بی‌ثباتی در تربیت فرزند، اختلافات خانوادگی، انتقاد تند و‌اقتدار خواهر و برادر بیشتر خواهد شد.
به فرزند خجالتی خود کمک کنید
والدینی که فرزندان خود رابه‌نحوی، قبول دارند و از آنها حمایت می‌کنندتا بدون آنکه خیلی برای آنها مفید واقع شوند به آنها کمک می‌کنند تا در تعاملات اجتماعی خود راحت برخوردکنند.
تجربه یک موفقیت در بعضی از موقعیت‌های اجتماعی موجب تشویق کودک در موقعیت‌های مشابه آتی می‌شود. دست‌انداختن و مسخره کردن یک کودک، بیان کردن عقاید و احساساتش، بر چسب خجالتی بر او زدنف و تحمیل ارتباطات اجتماعی چاره ساز نخواهد بود.
اما روش‌های مفیدی برای کمک به پدر و مادر‌ها وجود دارد؛ قدردانی‌تان را از کودک خود برای کسی که هست بیان کنید. بچه‌های خجالتی اغلب شنونده‌های خوبی هستند و نسبت به دیگران کمتر پرخاشگری می‌کنند. بیشتر کودکانی که زمان خود را صرف بازی کردن با خود می‌کنند هم به والدینشان نزدیک‌اند و هم دوستان صادق و باوفایی هستند.
از فرزند خود در محیط‌های ناآشنا حمایت کنید. تنهایش نگذارید و اجازه بدهید قبل از شرکت کردن در جمع آن را به‌دقت بررسی کند.
با کودک خود نمایش بازی کنید. گفتن و انجام دادن کارهایی که برای او سخت به‌نظر می‌رسد را با او تمرین کنید.
فعالیت‌هایی را مشخص کنید که فرزند شما از عهده آن بر‌می‌آید.
کمکشان کنید تا کارهایی را در زمانی که افراد خانواده و یا دوستان دور هم هستند انجام دهند، مثلاً او می‌تواند نشان دهد که مهمانان لباسشان را کجا قرار دهند و یا دستمال سفره‌ها را روی میز بچیند.
او را تشویق به پیدا کردن اسباب بازی‌ها برای بچه‌های کوچک‌تر کنید تا نشان بدهد اینکه چطور می‌توان با قطعات پازل خانه‌سازی کرد. در این صورت او اعتماد به نفس بیشتری در رابطه با بچه‌های کوچک‌تر پیدا می‌کند.
اجازه بدهید فرزندتان برخی مسائلش را خودش حل کند حتی اگر به سختی آن را انجام دهد، اطمینان خود را از توانایی فرزندتان برای سروکله زدن با مشکلات و پیدا کردن راه حل‌اش اظهار کنید.
هنگامی که فرزندتان در یک موقعیت اجتماعی موفق می‌شود به آن توجه کنید و نظر بدهید.
