به گزارش رویترز پژوهشگران می‌نویسند این یافته‌ها بیانگر مانعی در برابر پژوهشگرانی است که برای بهبود سلامت بینایی در کشوری کار می‌کنند که "حدود نیمی از همه موارد نقصان بینایی در کودکان در همه جهان مربوط به آن است."
دکتر ناتان کوندون، استاد دانشگاه سون یات- سن در گوانگ‌ژوی چین در این باره گفت: "اقداماتی که در سطح مدارس در این مورد انجام می‌شود بر نظر والدین تاثیر نمی‌گذارد."
کوندون و همکارانش در یک بررسی قبلی دریافته بودند بینایی حدود دوسوم کودکان نزدیک‌بین در چین تصحیح نمی‌شود. این اکراه از عینک زدن کمتر به خاطر هزینه آن، و بیشتر به خاطر این باور نادرست است که عینک زدن به بینایی آسیب می‌زند یا اینکه عینکی برای خریدن در دسترس نیست."
این گروه برای افزایش شمار کودکان نزدیک بینی که عینک می‌زنند، هزاران دانش‌آموز را از لحاظ مشکلات بینایی غربالگری (بیماریابی) کردند.
در این بررسی بر روی 3200 نوجوانی که توصیه شده بود عینک بزنند، حدود نیمی از آنها در برنامه‌ای شرکت کردند که شامل یک فیلم کارتونی توضیح‌دهنده نزدیک‌بینی، یک سخنرانی برای برطرف کردن باور نادرست درباره زیان‌آور بودن عینک زدن و تمرینی که به نوجوانان نشان می‌داد که چگونه عینک می‌تواند به بینایی آنها کمک کند، بود.
نیمی دیگر از این نوجوانان به عنوان گروه مقایسه تحت آموزش قرار نگرفتند.
پژوهشگران انتظار داشتند این برنامه شمار دانش‌آموزانی که عینک به همراه می‌آورند و به چشم می‌زنند افزایش یابد، اما در گروه نوجوانان آموزش دیده تنها 417 نفر عینک به همراه آوردند، در حالیکه در گروه مقایسه این شمار 537 نفر بود.
بیش از 1100 دانش‌آموز که از پیش عینک می‌زدند- اما به آنها توصیه شده بود تا عینک جدیدی بگیرند- این کار را نکردند، عمدتا به این علت که فکر می‌کردند عینک‌های فعلی‌شان کافی است. به طور مشابهی اغلب کودکانی که از گرفتن اولین عینک‌های‌شان خودداری کرده بودند، نیز نیازی به استفاده از آنها نمی‌دیدند.
در وخیم‌ترین موارد، عینک نزدن کودکانی که به آن نیاز دارند، ممکن است به تنبلی چشم یا "آمبلیوپی" منجر شود که در آن بینایی یک چشم به درستی تکامل پیدا نمی‌کند. به علاوه کودکان ممکن است به خاطر ناتوانی در خواندن درست در مدرسه رنج ببرند.
کوندون گفت به نظر او علت شکست این برنامه به این علت بود که آموزش بر دانش‌آموزان متمرکز بود، نه بر والدین.
او گفت: "اگر قرار بود من به این مشکل پایان دهم، جلساتی در مدرسه برای والدین بچه‌های دچار نقصان بینایی ترتیب می‌دادم (مشکل واداشتن آنها به آمدن به مدرسه است)، و همچنین خانواده‌هایی را که به مدرسه نمی‌آمدند مورد پیگیری قرار می‌دادم تا بچه‌های‌شان را برای معاینه چشم‌ها بیاورند."
به گفته کوندون اشکال بینایی در کودکان به هر علت فرصت‌ها در مدرسه و زندگی را از کودکان سلب می‌کند.
