احسان روزبهانی: کمبودهای بسیاری در بوکس داریم

اما او در این مرحله به حریف قزاق باخت تا با چشمانی گریان با المپیک لندن خداحافظی کند. احسان روزبهانی در این‌باره به همشهری می‌گوید: «خیلی خوب بودم و با آمادگی کامل به المپیک رفته بودم. خودتان دیدید که در دو مسابقه آخر عالی کار کردم و قول هم داده بودم که مدال می‌گیرم. اما نشد دیگر، چون ما پشتوانه داوری نداریم». روزبهانی معتقد است که حریف قزاق با پشتوانه داوری توانسته از سد او بگذرد. ملی‌پوش وزن 81کیلوگرم ایران عنوان می‌کند: «داشتن پشتوانه داوری از عوامل اصلی موفقیت یک بوکسور به‌حساب می‌آید. همه دیدند که در مسابقه مظاهری، چطور حق‌ ما را خوردند. داوری در مسابقه آخر من هم عملکرد خوبی نداشت. خودِ من فکر می‌کردم باخت حقم بوده اما برخی دوستان می‌گفتند که حقت را خورده‌اند. برای همین فیلم مسابقه را چند دفعه دیدم. حریفم چهارتا مشت در راند یک به من نزد ولی چهار امتیاز به او دادند. دیدید که حریف من به فینال هم رفت و دوم هم شد چون برخی می‌خواستند که او مدال بیاورد».

احسان روزبهانی در شرایطی تا مرحله یک چهارم نهایی پیش رفت که نهرودی، سرمربی تیم ملی بوکس در کنار رینگ به‌نظر می‌رسید کمترین نقش را در این موفقیت داشته است. نهرودی کمتر با ملی‌پوشان صحبت می‌کرد، فاقد تحرک لازم در کنار بوکسورها بود و گاهی نیز در بین راندها سکوت می‌کرد. روزبهانی در این‌باره می‌گوید: «چهره آقای نهرودی، چه وقتی که مسابقه را برنده می‌شدیم و چه هنگام باخت، تغییر نمی‌کرد. البته نه اینکه از پیروزی بوکسورها خوشحال نشود ولی کلا واکنش خاصی نشان نمی‌داد. آقای نهرودی قبل از مسابقه‌ها آنالیز خودشان را انجام می‌دادند. البته دو مربی باید کنار رینگ باشند ولی متأسفانه ما فقط آقای نهرودی را کنار رینگ داشتیم. آقای نهرودی با همه توانایی‌هایی که دارند، سن‌شان بالاست». او اضافه می‌کند: «اگر یک مربی با خصوصیات محمد بنا در کنار بوکسورها بود، مطمئنا می‌توانست کمک بیشتری کند».

گرچه احسان روزبهانی در المپیک موفق بود، سه بوکسور دیگر ایران نتوانستند به موفقیتی دست یابند. آیا تیم ملی بوکس در لندن عملکرد قابل‌قبولی داشت؟ این پرسشی است که روزبهانی چنین پاسخ می‌دهد: «من فکر نمی‌کنم عملکرد بدی داشته‌ایم. اگر به المپیک‌های قبل نگاه کنید متوجه می‌شوید که چهار سهمیه در المپیک لندن زیاد بود. آقای مظاهری عملکرد خوبی داشت و می‌توانست در المپیک نتیجه بگیرد ولی حقش را خوردند. مهدی طلوتی هم مسابقه‌ اول خود را با پیروزی پشت‌سر گذاشت، درحالی‌که ما در سبک وزن سابقه چنین پیروزی‌ای را نداشتیم. من هم که توانستم به مرحله یک‌چهارم نهایی مسابقات راه یابم. به‌نظر من، خیلی خوب بودیم و اگر توجه مسئولان به این رشته بیشتر شود، می‌توانیم در آینده به موفقیت‌های بیشتری برسیم. اگر به بوکس مثل بقیه رشته‌ها نگاه کنند، ما صددرصد مدال می‌گیریم؛ یعنی ما هم می‌توانیم مثل وزنه‌برداری مدال بگیریم».

او معتقد است که خیلی‌ها انتظار موفقیت تیم ملی بوکس را نداشته‌اند و عنوان می‌کند: «همین که از بوکس انتظار نمی‌رفت در المپیک موفق شود، ما را اذیت می‌کند. واقعا چرا انتظار نمی‌رفت که ما در لندن نتیجه بگیریم؟ ما چیزی کم نداریم و استعدادهای خوبی در ورزش بوکس داریم. البته از نظر امکانات ورزشی در بوکس کمبودهای بسیاری وجود دارد». به‌نظر می‌رسید بوکسورهای ایران هنوز به‌خودباوری لازم نرسیده‌اند؛ موضوعی که در المپیک لندن آشکار بود. روزبهانی در این‌باره می‌گوید: «آدم باید خودش را باور داشته باشد. به‌نظر من، از بچه‌های تیم، طلوتی خودش را باور داشت و می‌دانست که مسابقه اول را برنده خواهد شد و این اتفاق هم افتاد. درباره خوباوری خودم هم باید آقای نهرودی و کارشناسان نظر بدهند؛ البته این خودباوری بیشتر به‌خود آدم برمی‌گردد؛ مثلا خودم به این نتیجه رسیدم که چیزی از بوکسورهای خارجی کم ندارم. شاید به لحاظ تکنیکی از آنها عقب‌تر باشم ولی به لحاظ جسمانی چیزی از ورزشکاران خارجی کم ندارم. خودم فکر می‌کنم در آینده می‌توانم موفقیت زیادی به‌دست بیاورم.

اما مشکل ما این است که خیلی به ندرت در تورنمنت‌ها شرکت می‌کنیم و نمی‌توانیم تجربه زیادی داشته باشیم؛ مثلا من قبل از المپیک در دو تورنمنت شرکت کردم؛ یکی تورنمنت سن‌پترزبورگ بود و دیگری تورنمنت ایتالیا. در واقع من قبل از المپیک دو تا رینگ بیشتر ندیدم. برای همین بهتر است مسئولان برای تیم ملی بوکس اردو بگذارند تا ما بتوانیم در تورنمنت‌های مختلف شرکت کرده و با آمادگی در مسابقات حضور پیدا کنیم».